Ranking

Ty przychodzisz do mnie jesienią, w liściach żółtych, czerwonych, zielonych. Ścielisz dywan wspomnień nad ziemią, tkliwych uczuć, gdzieś w życiu zgubionych. Przypominasz dawne miłości, sentymenty zostawione na drodze, te zmartwienia smutki i troski, które przejął następny przechodzień. Ty przychodzisz do mnie kasztanem, spadającym wraz z wiatru powiewem. Żywym brązem zdobisz poranek, chcąc powiedzieć: "to piękno dla ciebie". Mgłami snujesz przeszłe obrazy, do miejsc wracasz, gdzie chwile szczęśliwe, aby chłodno czyny rozważyć i żałować, że młodość nie przyjdzie. Ty przychodzisz do mnie kwiatami, kapiesz złotem z wazonu chryzantem, ciepłym słońcem w firance omamisz, podszeptujesz, że czeka świat tamten.

przywiera do mnie proza i ciągłe myślenie o jutrze o śmierciach i o wiecznościach patrzę na wszystko, co ludzkie ktoś przeżył, ktoś umarł ktoś w śnie zmartwychwstał przywiera do mnie proza dziurawi mnie na przestrzał na nieuchwytnych dźwiękach pobłażam gestom cichym rozdaję interludia rozdaję ciepłe myśli

Pogoda* Jesień, złota, jesień, tak zapowiadał wrzesień: wizji moja kieszeń, liście, tańczą, liście, a za oknem jest już mgliście, dusza marzy szkliście, jesień, złota, jesień, tak zapowiadał wrzesień: wizji moja kieszeń... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (październik 2024)

elegia o kochankach więc zapadamy w lesie i wiozą nas tą drogą na gapę bez migawki po samą krańcówkę stoimy i wtulamy się w siebie a świat nabiera zarysów przystanąwszy zapaliliśmy ciągle nie nadjeżdża peron ale biegną pola biegną drzewa za zagajem bursztyn i purpura między gałęziami szumią nam parę wisielców którzy jak gdyby ze wstydem że nie ma już dla nich czasu dotykają się końcami palców spuszczają oczy

Dałeś mi słowo słowa nie obejmę lecz słowem obejmę Dałeś mi wiarę różnie z tym bywało może serca za mało może tak być miało Dałeś mi dni zestaw, bez liczby Ty liczbę znasz ja wolę nie wiedzieć Dałeś rodzinę to bardzo dużo trzeba doceniać również gorsze momenty zgrzyty Dałeś czas na szkołę, kolegów świeże powietrze na boisku, spacerze Dałeś przeboje uczuć i te w radiu wiesz jak lubię słuchać choć bardziej lubię słyszeć Dałeś co mogę Tobie dać? brać każdy potrafi łatwe to i przyjemne Dam Ci świadectwo że można się zmienić odnaleźć, podziękować Podziękować za dary w świecie w świecie udaru...

Noclegownia Zmarszczek się przysiadł, Rój w ruchomym pędzie, Nos ma zielarki, Krzyk niesie łabędzi. Czoło pokrywa Jak kocury w marcu. Z przyrodą siwą Mógłby wnuki niańczyć. Złoży coś, sklei I wpadnie skądś grosik, Ale o czułość Skąd, nigdy nie prosi. Zmarszczek to krasnal, Apsik potężnieje, By z łykiem strawy Warstwy czasu ścielić. Zagadał do Zmarszczka Guma, co beznożny. Zdejmij sam frasunek, By wciągnąć do spodni. Z ostatnim imieniem, które zapamiętam, gdy w studnię wieczności spokojem się wmodlę. Za włamy i grzechy I dowcip do deski, Odszedł tak jak każdy nieświęty niebieski.

Patrzę w gwiazdy. Otwierają się światy i tajemnice.

listkami ocieplasz uwielbiam te spadające złotym morzem wgryzaj się zabieram cię z igiełek rozsmakowanego mną

Moja współczesność Chciałbym choć jedną wolną mieć chwilę, Bez poganiania i bez pośpiechu. Chciałbym spowolnić, co rozpędzone, Teraźniejszości robiąc na przekór. Chciałbym gdzieś uciec, byle daleko, Poza horyzont światów znajomych. Tam gdzie uciekła przeszłość galaktyk, Gdzie wciąż początku żarzy się promyk. Tam, za promykiem, liczne wszechświaty, Śród nieskończonych gwiazd konstelacji, Między strunami pustej przestrzeni, Tworzą zalążki moich fantazji. Tam, za morzami mgławic i planet, Gdzie pojmowania leży granica, W małym zwierciadle, pod kometami, Kiedyś zamknięto światło księżyca. Chciałbym je znaleźć, z lustra wyciągnąć, By w samotności już nie tęskniło, I nad głowami śniącej ludzkości, W ciszy, spokoju, znowu świeciło. Lecz gdy tak pędzę, chce mi się płakać, Nie mam gdzie myśli swoich zapisać. Chciałbym je tylko jakoś połączyć, By już nikogo, o nie, nie pytać. Jutro na nowo będę od rana Gubił rozsądek w szponach hałasu. Chciałbym, jak kiedyś, z pasją odkrywać; Wybacz wszechświecie, wciąż nie mam czasu. ---

wieczór jest estetyczny dobrany i ukwiecony wiatr z domieszką sierpniowej jesieni kołysze brzegiem Narwi letni czas zawekowany powoli zakiszony ogórkowy sezon zmierzch łasi się do lampy kilka obłoków domalujesz jutro w gąszczu drzew gasną cerkiewne krzyże żółknie posiwiałe niebo otwieram okno mruczy deszcz tańczą na parapecie senne krople

Z cyklu: Nietypowe grzybobranie Gdzie te nogi Nie widzisz tego, co przed oczami Zasłaniasz się wciąż banałami Odchodzisz od zmysłów, frustracji Odpowiedzi bezkształtne w atrakcji Potykasz się z otwartymi oczami Dlaczego tak tu między nami Wpadasz do rzeki rozkojarzenia Odbiór i moc do ponaglenia Tylko dalej nie widzisz przyczyny Tylko ciągle wikłasz się w kpiny Może wypada osiągnąć A może trzeba ubranie ściągnąć Tylko dlaczego wszystko zamazane Zlewa się wciąż w jedną plamę Tylko dlaczego na mnie się patrzy A ja nie widzę, oczy, jak na trzy Więc tu dlatego, to przewidzenie Więc powód oto, ciągłe zwątpienie Ale jest wyjście, mój brachu drogi Zapal w końcu światło, a zobaczysz swoje nogi //Marcin z Frysztaka Piszę opowieści, sztuki teatralne, dialogi kabaretowe i wiersze Wszystkie moje książki Za darmo Znajdziesz na stronie: wilusz.org

Plączą się osy, plączą komary w znój rudowłosej jesiennej damy. Pnie rosochate truchleją w deszczach. Pachnące knieją, podmuchem beszta. Wybrankiem — listkiem obłym wiśniowym, plamką na oku zaćmi, się chowie. Zaskomli rdzawa za siedmiokropką, lękiem powodzi się jej, przemokłam...

We krwi mojej płynął majestat Chwalebny Urokliwie zataczając ubogi Oddech Im dłuższy czy węższy Pokój z czterema ścianami Kolorowymi szczególnie na niebiesko Świt przytoczył obraz Mentalności nadludzkiej Zapomnij mnie na jutro… Też jest dzień On pokaże Ci jak masz wstać *** Skrzydła poniosą chwałę na grzbiecie Anioł przeniesie ciszę Zabełtam słowa szczerości Obwisłą trzymając skórę Na plany przekornie narzekasz Bo w słowach – bo w słowach ukryta jest rzeka Legionem będę dla Ciebie Aniele Jeśli zechcesz to wskrzesz mnie Rejestracja Usatysfakcjonowania! Otwórz oczy i przebrnij przez analityczne pozory Po stereotypizacji zostaną: siniaki, ropniaki, czerniaki i strupy Rewolucja miłosierdzia bezdomnego.

Tylko śmierć Jest prawdą o życiu

mniejszy zmatowiały czymś zadrapany to właśnie jego wybrał Julianek oburzyły się błyszczące wielkie kasztany obserwuje je teraz przez okno jak w złości mokną mały wyśmiany kasztanek

bezwietrzny ranek zwisa czerwony sztandar upokorzeń i łez

o miłości już pisałem smutku żalu też śmierci chorobie wojnie pokoju - ba o polityce bywało chlebie i głodzie szczęściu nieraz - tęczy echu motylu zdarzało się i o Bogu choć było trudno o smaku wolności ludzkich losach mam nadzieje że nie zapomniałem o czymś - ale gdy sobie przypomnę dam wam o tym znać - czyli po staremu znaczy kolejnym wierszem który mam nadzieje nie będzie miał w sobie goryczy tylko prawdziwy czysty jak łza smak

Ja Syzyfa bym jeszcze rozumiał. Przecież prezentował wspaniałą postawę w napracowaniu się. Walczył, zmagał się, tyrał, chciał i próbował. Pięknie. Przepięknie. Ale dlaczego on musiał się zabrać za kamień? Nie mógłby tak próbować poezji wtoczyć na szczyty? Prozy jakiejś...? A jak już chcielibyśmy bardziej pragmatycznie, a przecież są wśród nas pragmaci, no to nie wiem bryły szlachetnego kruszcu? Przecież powyższe jest równie, a nawet jeszcze bardziej niemożliwe... Warszawa – Stegny, 17.10.2024r.

Obudziłem się jak zwykle Okno uprzedzało mnie Za szybami dzisiaj smutek Szarobury czeka dzień Na Bemowie słota A na Woli mgła Wiatr się uparł na Wilanów Stary Rynek balejażem gna Niezrażony tym przekazem Przekroczyłem ulic próg Zakochałem się od razu W tym warszawskim szarym dniu Na Bemowie słota A na Woli mgła Wiatr się uparł na Wilanów Stary Rynek balejażem gna Miłość się odwzajemniła Pocałunkiem letniej dżdży W mgiełki mlecznej anturażu Dzień warszawski jest u stóp Na Bemowie słota A na Woli mgła Wiatr się uparł na Wilanów Stary Rynek balejażem gna

dzień piękniejszy czy noc zaćmienie czy tęcza babie lato a może mgły na łąkach i szczytach gór jeleń łoś czy las w którym żyją - róża mak a może ptak który rano budzi świat a może o miłość tu chodzi wiosna lato jesień czy zimowe nocne niebo po którym tańczy księżyc i miliardy gwiazd człowiek piękniejszy czy jego sny do których budząc się uśmiecha albo wyciera łzy

jadę tramwajem do pracy lubię patrzeć na ludzi smutni uśmiechnięci ładnie ubrani uczesani niedbali roztargane włosy jakby właśnie wyszli ze stogu siana... tacy bezbronni niewinni… bezimienni a potrafią przeklinać zamęczać zwierzęta i nie tylko wywoływać wojny kochać do szaleństwa tak to my ludzie 10.2024 andrew Sobota, już weekend

Żona Andrzeja mieszkającego w Kuźnicach nigdy nie chciała brać do ust jego penisa. Ten, za brata poradą, oblał go czekoladą. To działa, dzięki, sms- a mu napisał.

Było jak pisklę z gniazda strącone, W nagich konarach ciepła błyskotka, A gdy ją tylko wzrokiem napotkać, Zdrętwiałe chłodem przyciąga dłonie. Jest jak kasztanów garście w kieszeniach Chwycone niegdyś w pędzie szczenięcym, Bez słowa o tym, że nigdy więcej Miejsca nie odda im żadna ziemia. Będzie na każdym jutrze łez smugą, Znów po jesieni jesień nastanie, Koło dni naprzód pchane czekaniem Zawsze pod górę - ale jak długo?

w porannej mgiełce biała dama tańczy mną na suficie 6 maj choć tak do końca nie jestem pewien zegar milczy jak kamień Piłata bo Judasz na jego tarczy srebrniki liczy Marian pod sklepem upadł po raz trzeci baby przy ladzie zawodzą a pani Iwona niewzruszona nie chce na kredyt sprzedać rozgrzeszenia szklany krzyż podnoszę z napisem na kapslu Król Alkoholików pociemniało...

Słodkich złudzeń garstkę przynoszę Ci miła. Nadzieje z migdałów, które tak lubiłaś. Rodzynkową czułość w szampańskich pieszczotach, wspólne rozmarzenia; ja kocham, ty kochasz. Choć ostatnie słowa łatwo jest wymówić, nie lepiej powiedzieć: ja lubię, ty lubisz....

Tyś odtrącony? Słowem swoim tnij Cumy przetarte, Wód samotności wierzeje rozwarte. Kielichem srebrnym ową wodę pij! Acz smakuj bacznie, węsząc jady żmij!

Nieuchronnie, wędrując, każdemu się zdarza W rozważań dzikich zabrnąć ostępy Gdzie wyobrażeń psyche spokój topią Lęków nieskończonych, wyśnione odmęty Ze strachów budują dla krzywdy instrument W rytm złowrogiej ciszy, co nie koi serca Niczym zniewolona udręką partytura W duszy wybrzmiewa wyszczekane scherzo Płonne nadzieje, życia rozterki W popiół się obrócą i zostaną kości Przyjdzie ogień, poprosi, a ty wszystko mu dasz Tylko gniewu nie składaj na ołtarzu miłości

Wektor posiada :długość, kierunek i zwrot. Poeci dodali kolory.

Pozostanę tutaj, wyzwolona z wolności. Pozostanę i nie nazwę ani jednej myśli, nie zdradzę serca. Nie wiem, jak dokończyć dzisiejszy dzień - stanąć na baczność u furtki raju? A może odnaleźć pustkę, żeby zapełniła moje ciało? Przychodzę, lecz rozumiem: narowiste są ściany, pogrążone w czeluściach dotyku. Jestem, choć oczywiste, że nie tędy prowadzi pobocze do pragnień. Przeglądam się zachłannie w krzywym zwierciadle; czy dostrzegasz podobieństwo? A może to zaniedbana pokuta sprawia, że modlitwa przychodzi z taką prostotą? Jednorodne słowa, wydobyte z ramion tęsknoty, wciąż gonią własne myśli. Porusza się we mnie sekundnik, wskrzeszony Twoim westchnieniem. Słyszę grzmienie przyszłości, co zagwarantuje świeże marzenia, obierze serce ze skóry. Wystarczy już tej wędrówki - kiedy przyjdzie pora, aby zacząć śmierć od początku, rozsiądą się w nas pełnokrwiste gwiazdy, tak w sobie zadurzone, że noc nie przyzna się do winy.

Miast panny topić w Sekwan-nie Czyż nie lepiej to w wannie Każda umyć się wszakże Woli ze szwagrem tamże Milej wszak to i staranniej. A i wanna porzucona Na koszt strugi rozciągnjonej Czuć się może - sam to wiesz Jak puszczony kantem sprzęt Wtul więc wannę w swe ramiona

kiedy pisze pan o starych kobietach zaczynam myśleć o mężczyznach w ich wieku są tacy zawieszeni pomiędzy czasem dokonanym a tym co tu i teraz powtarzają jak mantrę kiedyś to było kiedyś to było… codzienne wspomnienia kruszą ich kości ich słaby wzrok nie pozwala patrzeć w przyszłość coraz trudniej im sprzątać po sobie i wierzyć w cokolwiek a pan panie Różewicz mówi tak na spokojnie o tej odmianie czasu który nigdzie nie biegnie tylko czeka na koniec

po lesie chodził Midas dotknął folium porozlewał wino

Dziękuję bardzo. Dzielne niewiasty.

To przykrość. Ja też leżę w domu z powodu kręgosłupa. Żałuję bardzo bo śliczne słońce i jesień się już zaczyna kolorami na dobre. Życzę powrotu do zdrowia.

@Marek.zak1 Ze mną było podobnie :-)

@Amber Dojrzałość mentalna, a szkolne świadectwo dojrzałości. Dobra myśl na wiersz. Dziękuję za komentarz i polubienie. pozdrawiam!

dam ci moje świadectwo dojrzałości / przyszło mi na myśl, co jest już rodzajem podziękowania. Pozdrawiam:)

@poezja.tanczy Syzyf? A gdzie tam ;) Kazali to zmagał się z kamieniem. A jeśli chodzi o poezję, no to słuchaj zróbmy tak żeby miała wartość. Bandy już nie skrzyknę, bo nie mam jak, a poza tym jestem pod obserwacją, więc wiesz ja odwracam uwagę ile mogę, ale może trzeba zakombinować żeby jednak z poezji coś było :))) @Rafael Marius Mnie się zdaje, że chyba mu kazali po prostu, ale faktycznie nie pamiętam dobrze tej opowieści...

Czytam Bezsensowne opowieści O tym jak to wciąż ktoś płacze Załamuje ręce Jak szlocha Jak wzdycha Czytam... Chce więcej Mimo, że bez sensu To wciąga Choć mam dość Nie mogę przestać Litości... Ileż można męczyć się nad kartką ? Kawałkiem papieru Wyrwanym z własnego pamiętnik

@andrew Co nie wiedzieć, na co pora Co powiedzieć, w tych nieszporach Fajnie napisane Jak zwykle trzymasz poziom Miło M.

@hyzwar Bo co poskładać, jak zrozumie Dostać po twarzach, w jednym rozumie Ciekawy obraz malujesz M.

@Dominika Moon Bo na wstanie, i powaga Przekładanie, na, rozwaga Świetny masz klimat w wierszach Miło jest się zatrzymać M.

@jan_komułzykant Bo co mrugać, się przestawia To po cudach, zastanawia Takie to te cuda od mrugania :) M.

@Kwiatuszek Proste kwity, pokuszenie A w prostocie, to spełnienie No właśnie Jest tak jak mówisz M.

obrazek z sieci ~~ Długopis w Plastusia władaniu zapisał czas hańby postaci .. W historii na zawsze zostanie ślad po kimś, co honor zatracił. ~~

@Yavanna Bo co bez mocy, doprowadza To po nocy, jedna zwada Fajnie kończy się ten wiersz Mocno M.

Zakochałem się w i imbryku. Posiada wzory gwiazd i księżyca. Wyrysowana jest na nim tęczowa wstęga. W „czajniczku” jest smaczna kawa.

Na wąskiej ścieżce Pomiędzy Cierpnącym lękiem A żelazną determinacją Pewnością sukcesu A porażki zwątpieniem Światłem i cieniem Stąpam ostrożnie Krokiem linoskoczka Balansując nastroje Umysłu porywy W emocjach skąpane Złotym deszczem Me serce Omywam

@Yavanna Bo co lot, na to doznane To to będzie, przekonane Fajnie. Miło się czyta M.

twoja samotność z różowym teleskopem wychodzi kominem i pewno na miotle przygląda się gdy chodzisz tam i z powrotem że puzzli nie masz to nie istotne gdy się przeciskam pośród wersów z gadżetów "wazon bez kwiatów bez radości uśmiech" mam wątpliwości jak bywa u poetów samotność nie sama i nie jest pustce :)