Ranking

czy na chwilę zamkną usta i zapomnę siebie a serce znów się zrośnie z ziemią i z niebem próżnia jest spoiwem

chłód wyludnia ulice legitymując bezdomnych niektórzy zdążą po talerz anonimowej innym ustala tożsamość na miejscu

bądź jak drzewo i pozwól martwym liściom opadać nie mam zaufania do swojej pamięci kiedy na wargach czuję smak wczorajszej daty ze ścian spadają kalendarze a na progu domu osesek płacze wiatr szepcze nie patrz na niego w bezruchu jak przysłowiowe cielę otwórz drzwi do krainy gryfów strzegących złota legendy kruszą kamienie kawałek po kawałku w nagłych tikach światło wkrada się do oczu

Bóg się zawstydził i schował oblicze w najbliższym obłoku zbudowanym z grzechów naszych kiedy wulkan wrzącego oddechu nacicha popiołem wtedy dobrze widzę lasy wypalone snami i ten domek malutki który miał być rajem któryż anioł rozkochał rzucił na rozstaje potem odszedł częstując drwinami bo nic się nie stanie nie rozkwitnie strachem pumeks nas przykryje nie zdradzając czemu dla świata pozostajesz jako jedna z wielu a dla mnie ciągle całym światem

lato rockowo gdy wieczór z upału tak dyszy że oczy nas pieką od ciepła wyciągam dwie dłonie do ciebie pójdziemy dziś razem do piekła tu diabeł nam zerwie odzienia obejmij mnie mocno za szyję siądziemy tu razem pod ścianą i nic nas już tu nie przeżyje oplotę cię dłońmi jak drzewo i ty mnie obejmij za szyję zły czart już nas zaraz zapędzi wprost tam gdzie to życie nie żyje falujesz jak flaga na wietrze napełniam cię szczęściem ustami i to co już w tobie półmieszka na zawsze zostanie tu z nami kaleczysz zębami me wargi rękoma mnie ściskasz za szyję pulsują jak serce umarli i krzyczą że żyje on żyje płaczemy już razem tak bliscy nikt bardziej być razem nie może a to co dziś po nas zostanie pokochaj po kres drogi Boże a to co dziś po nas zostanie pokochaj jak nas srogi Boże

Pewien człowiek raz zadał mistrzowi pytanie: "Jak znaleźć mam życiowe swoje powołanie? Cóż radzisz?" Mistrz mu na to: "Chcesz swą odkryć drogę? Chętnie w poszukiwaniu tym ci dopomogę: przychodź co dzień przez miesiąc - a będzie wskazany szlak, na który w tym życiu jesteś powołany." Przyszedł zatem nazajutrz - mistrz mu miotłę wręcza: "Zamieć oto podwórzec, umieć także wnętrza." "Jakże to?" "Chcesz rozpoznać przyszłości zamiary? Dalejże, ruszaj z miotłą, omieć wszystkie szpary." Ów mistrza miał w niezmiernie wielkim poważaniu, tedy co dzień przychodził - i już o świtaniu zamiatał co sił w rękach. Jakoż miesiąc minął; więc kiedy wreszcie dzień już ostatni upłynął, przychodzi i tak rzecze: "Oto ukończona praca moja - czy teraz będzie ujawniona droga, ku której zwrócić mam na zawsze kroki?" Mistrz na to: " Czas rozjaśnić twej niewiedzy mroki: Chcesz poznać tajemnicę swego powołania? Oto ona: zrodzonyś jest do z a m i a t a n i a." "Dla Boga, cóż ty prawisz? Mistrzu, czyś szalony?!" Lecz na obliczu mistrza spokój niezmącony. "Człowieku" - tak mu rzecze - "gdybyś wstręt odczuwał do takiej pracy, jużci byś miotłą nie suwał po podłogach, podwórcach - jeno za pas nogi wziąłbyś i uciekł w moje nie wstępując progi. Tyś pokornie zamiatał - nie neguj wyroku." Na te słowa oddalił się człek w wielkim szoku. Morał z tej historyi: potrzeba niestety mieć swój rozum - i zważać na a u t o r y t e t y; bo gdy ci własnej woli i sprytu nie stanie łacno ci oni wmówią twoje p o w o ł a n i e. Częściowo zainspirowany przez @Marek.zak1 (bez urazy :)

cenię Herberta rozumiem Różewicza bardzo lubię Szymborską śpiewam razem z Osiecką bawię się przy Brzechwie buntuję ze Stachurą zadziwiam się Białoszewskim raduję przy Gałczyńskim tęsknię za Słowackim... lecz kocham tylko Jana Twardowskiego moje poetyckie serce należy do niego

różne mam oblicza milczę, bo kocham milczę, bo się boję milczę, bo nie akceptuję milczę, bo się niepokoję milczę, bo rozmyślam milczę, bo planuję milczę, bo marzę milczę, bo się zachwycam milczę, bo kontempluję przebieg zdarzeń i oblicze oblicza.

i będziesz sam mógł opaść jak liść jak piórko jak pył poczujesz radość swobody

dom nie jest tam skąd jesteś ale tam gdzie powinieneś być wystarczy otworzyć drogę pogodzić się z tym co ją zamknął poszukać w szczelinach umysłu ciągu zdarzeń a potem nadążyć uwagą za kierunkiem na którym spoczywa świat brzmi to przekonywująco

Zakręceni jestem tobą ty zaś mną nasze ciała zgodne są czas kochania lot motyla jedno lato jedna chwila a nam dane wiele lat może nie może tak ileś jest policzone grzechy na ziemi w niebie sądzone za miłość nie posądzą nas zróbmy to jeszcze raz grzeszmy sobą warty grzech tyle naszego wdech i wdech czy to chemia raczej nieto ta miłość kręci mniektóra nasze twarze maja i ty ty i ja

parą nie są bardziej wodą i kawą potencjalnie słodką a jednak kwaśną lawą bo choć pociągiem poparzeni to takim nieparowym chyba bo brakiem parowania zniesparzeni bo całe to ciepło tak jakoś szybko stygnie taką sobie są fluktuacją

Dlaczego nie ma żadnej stałości? Humory miewa nawet przemijanie. Modlitwą obejmujesz cały świat, bardzo mocny to uścisk. Nagła pierwsza w nocy zgarnia cię do snu swoją szuflą... Nici ze zbawiania. Starasz się zbawić świat, a ludzie i tak cię biorą ma auto-reject w telefonie. Kosmiczne kapsuły obojętności. A piszą książki i rodzą dzieci! Siedem miesięcy w drodze na Marsa. Ci dopiero mają gorące serca! I kiedy tam dotrą, niech zostawią notatkę ode mnie, że tu na ziemi nic ciekawego się nie wydarzyło od czasów Kopernika. Tylko miłość i zabijanie. Poza tym - nic. No, może od czasu do czasu jakiś wynalazek. A czy dziś telefony to dobre wiadomości? Takie... nieupolitycznione? Czy żarówka rzeczywiście oświeca "ciemnotę"? Kupuję włóczkę w kolorze cegły i postanawiam zrobić na drutach kombinezon - odziać się we owczą przędzę i rozejrzeć się za wilkiem ... We własnej skórze.

Raz młody człowiek, - Mistrzu, powiedzcie mi szczerze czy to w łożnicy ma trwać tylko dwa pacierze? - Nie, znacznie dłużej chłopcze przykładać się trzeba żeby sobie zasłużyć na wejście do nieba. Wg wiki, pacierz to około 25 sekund.

pamiętasz było kiedyś ta­kie nieme kino z lus­tra­mi i pus­tym bufetem cza­sem ko­bieta w golfie sprze­dawała tam herbatniki zja­daliśmy je bezszelestnie a wokół słychać było krzyk łuszczo­nych małych pestek zbi­ci w jed­no ciało szu­kaliśmy bezustannie gniazda prawdy nadzieja przyk­ry­ta śla­dami czołgów jarzyła się śniegiem w ciemności nig­dy nie przes­tałem wierzyć że Wol­ność is­tnieje realnie

w deszczową pogodą - nieprzemakalne spodnie pal sześć czy pasują, ważne, że sucho, wygodnie

krew tak zmieniać w wodę toż się tak nie godzi a i niemodnie

we wszystko nie wierzę kiedy szepczesz i kiedy mówisz przy świadkach nie wierzę kiedy dotykasz jesz oddychasz nie wierzę kiedy idziesz i kiedy oglądasz tym bardziej kiedy płaczesz i we wszystko wierzę

I gromada da morgi. Nagromili mili, Morgan.

pióro serce równowagi nie ma za bardzo grzeszymy drzewo przyjaźni grzech pierwszy duszę komunią leczymy życie śmierć pastwiska zielone jeszcze jestem patrzę w słońce czerwone ponownie umarło jutro zmartwychwstanie oczy zamknę ale czy otworzę oto jest pytanie miłość praca dom jest walczyć o co aniele Boże stróżu mój przypilnujcie mnie nocą śpiąc nie świadom jestem wyłączony nie usłyszę serca mogę być spóźniony i do ciała nie powrócę

@8fun a co? myślałeś że nie skumałem sprośności? wiem że mnie o to nie podejrzewasz ;) na szczęście myśl przewodnia prowadzi na inne tory..... (bo jak otworzysz to - właśnie to, o co mnie podejrzewasz - musi wtedy być choć trochę sprośnie albo..... wzniośle ;) )

Słabe :( rym ze "sprośnych piosenek"

przed uchylonymi drzwiami Jak są zamknięte to musi otworzy żeby zamknać :)

Zapukaj do Z ;)

OK, dziękuję za wyjaśnienie. :)

Śmieję się do życia śmieję się do gwiazd to mój uśmiech sprawia że masz inną twarz I przyjaciół wszędzie z wszystkich świata stron i serdeczny uścisk wyciągniętą dłoń I pomocne ręce w każdym życia dniu kochające serce do utraty tchu

Dlaczego delikatne, miłe i dobre „stworzenia” obrywają ze skóry ?

OBY NIE ZATOCZYŁA można być królem siedząc na tronie ale rządzić jak król mało kto potrafi obronisz swoje królestwo wtedy będziesz wielki bo nie przerosło ciebie do płotu jest twoje reszta należy do świata nie wtrącaj się a nie wyrwą twego ci co wszczynali zostali pogrążeni ponieważ historia lubi koła zataczać oby nie zatoczyła

podoba mi się puenta pióro jest spoiwem

źle się dzieje w naszym kraju znów nienawiść i pogarda demokracji tanią szmatą tłuste mordy wycierają ci wierzący w chorą wizję że jesteśmy pępkiem świata oraz tłum europejczyków który pragnie iść inaczej najważniejsze rządy prawa śmierć lub wolność głośno krzyczą hordy pseudo patriotów i tych z kolorowym liściem tak niestety tu od wieków uschły drzewa tolerancja może warto im na przekór nowe dziś sadzonki sadzić

Witam - podoba mi się owe zamykanie ust oraz ta ziemia i niebo. Pozd. usmiechem.

Całe szczęście, że przynajmniej piszesz :) A co do komentarza Franka wychodzi na to, że Pl-ka jest ideałem ;D Pozdrawiam. siedzieliśmy zbyt cicho i zbyt długo w pozłocie milczenia owiec robi się z nas stada baranów ;)

@jan_komułzykant a najlepiej, że nie oddaje :) @Annie O, dzięki za serducho. Będę je sobie wysoko cenił :)

@iwonaroma W temacie, po wygranej bitwie:)

Bardzo obrazowe.

Masz ty okazję iść w końcu po moście bezzłośnie w górze rzeki - tak prawię

@jan_komułzykant Wyposzczone laski z Piły pana Wiesia obwiesiły. Tak robią te panie gdy chłopu nie stanie i się bronić nie ma siły.

Obrazoburca! ;)

I radość jest dobra gdy rośnie nie sprośnie i się bawię

Bardzo fajnie napisane i cieszę się z możliwości (częściowego) zainspirowania. Co do meritum, obawiam się, że lubienie pracy, podobnie jak miłość, jest luksusem i dana nielicznym. A na autorytety istotnie uważać trzeba. Pozdrawiam jak warszawiak warszawiankę:)

Zasnąłem nad ranem wtulony do krzyża, w pozycji bezradnej trzymając się życia. Trzymałem za ramię, co przybite gwoździem, przebite i za mnie, trzymałem ostrożnie. Chciałem poczuć Boga, chciałem obecności, kiedy naszła trwoga duchowej ciemności. Tak jak nocą ciemną, kilka lat już temu, gdym w kaplicę polgnął, by w Twym usiąść cieniu. Gdym usiadł przed Tobą (Tyś w szkatule skryty) chciałem byś był ze mną i dla mnie odkryty. Lecz zostałeś Boże, w swoim zamieszkaniu, nie przyszedłeś do mnie, by mi ulżyć w łkaniu. I gdy tam siedziałem Ciebie nie spotkawszy, dziś to rozpoznałem - byłeś przy mnie zawsze! Ciemne dni przeżyte, gdy nie czułem ikry, są dziś dla mnie życiem prawdziwej modlitwy. A że chwytam krzyża, to byś mi się przyśnił i za skrzydłem stróża w śnie się ucieleśnił.

co by nie powiedzieć - uderzające :) - spojrzenie również. Bardzo ciekawy wiersz. Pozdrawiam.

BRYLANT piękno jest w tobie dla mnie zawsze błyszczeć będziesz brylant mój brylant istny cud w sercu pozostaniesz taką szlif natury czego chcieć więcej tyle mi wystarczy

MA TAM - OD UCIECH CHCE - I CUDO MA TAM. O, TANI BURDEL; PLED RUBINA TO. DAŁ ZEBROM... ZMOR BEZŁAD. A TO PAKAMERA - DAREM - A KAPOTA? KAPCIORA; DARO, IC, PAK. O, BA - BARDAK, I KADRA - BABO. O, HALO; BAJZEL, ALE Z JABOLA.

Pewien sędzia (kasta z wyżyn), zdobył swoją ksywę Ryży, bo na 102 z RUDYM prał pod celą brudy, zaraz po spuszczeniu z krzyży.

Cichutki milutki cieplutki Czasami tupie i krzyczy Poza tym nie robi kłopotu Instynkt ma iście króliczy Od kiedy otworzy oczy na oku musi mieć wilka I to się nigdy nie kończy przez całe życie umyka Wilk dziki i wygłodniały wszak gęsi już odleciały O czym lu - dzie nie wiedzą z a s a d z i ł się pod miedzą Ściga swo - ją ofiarę aż mięso lepsze się stanie Ale się nie zaprzyjaźni bawi się tylko i drażni Nagły zwrot to nie zdrada cap hap już czas zajada Czasami królik skory zdąży umknąć do nory Wtedy wilk w y k i w a n y głodny jest i zziajany Dodam na zakończenie Praw natury nie zmienię

Obieżyświatom... (z kuchni bieszczadzkiej zaczerpnięte) Oto nowa rymowanka - skoro mi posmakowało - o potrawie bardzo zdrowej, z Bieszczad, co ją zwą maczało. Trzeba wziąść śmietany kubek, sto gram... świeżego twarożku, do tej zawartości dodać dwa zgniecione ząbki czosnku. Zaś wygodnie siąść przy stole, chleb podzielić na kromeczki; po czym wtykać w to maczało I podawać... do gąbeczki. A gdy już przestanie burczeć z głodu - misiu - w twoim brzuszku, idź do swoich zwykłych zajęć, albo połóż się - leniuszku. Nim w Bieszczady powędruję, zjem twarożek tu, gdzie jestem. Jak to, czegoś w nim brakuje? Można dać... koperku jeszcze. Dawniej ludzie to jadali, i tak sobie powtarzali; "Łemko zjada też maczało, żeby nic go nie bolało."

zamieszkałam w wyrwie, która łączy światy przeszły i przyszły, w środku i bogaty na zewnątrz, z ludźmi, których nie znam prawie ale znam zasady, jestem za nawiasem (albo nawias za mną) nie wiem czy bóg jest czy gdy światła zgasną odetchnąć pomoże ta wyrwa to kokon, dzięki za mieszkanie pomiędzy jest moje, a poza - zostanie.

nikt nie ma racji a wszyscy mądrzy