Ranking

Tak kurczowo się trzymam komfortu, że mam skurcze od tego trzymania; świat się zmienia i zmiany pociąga a ja komfort mam - do utrzymania. Tak kurczowo się trzymam komfortu bo wygodnie jest, i komfortowo a gdy nagle ktoś z boku zapyta to mu wyznam, że ciężko mi z sobą bo zaparłam się, że tak być musi, że tak chcę, że to moje jestestwo, że nie spada się z tego poziomu, lecz zachować go trzeba: to męstwo. Lecz co znaczy, że życie ucieka, jedenasta godzina, wciąż w pracy. Serce stuka a plan wykonany, PKB podnosimy rodacy.

czasami gesty, spojrzenia powiedzą więcej, niż wiązka słów, chciałaby przebić krtań. wkłuwa myśli w czubek języka, pod nim krople śliny tworzą dźwignię, rośnie zawahanie. studzi komórki, z wolna oswaja logikę. zwężeniami przedziera się sygnał. próbuje ujarzmić burzę, ale racje pęcznieją dookoła... bajora wypluwanych zdań, że aż cuchnie. milczenie łata uprzejmości, by zapłacić pięknym za nadobne, a czasowi już od dawna czezną wskazówki. wysiadam. pod prąd przemierzam zmierzchy, szkoda, że nie ma z kim. sierpień, 2019

jednak po 10 latach mój ulubiony kwiat nie wraca do łask a powoli odchodzi w zapomnienie Rozlała się różem wśród okien na ścianie, kierując do słońca swój urok poranny, jakby chciała mówić i w niebiosa zanieść, że mieszkają w domu na wydaniu panny. Wystrzeliła ku niebu kwiecistą łodygą, zapomniana w miastach ozdoba ogródków. Do słońca zwrócona zda się wołać: "przybądź i wśród mgieł porannych dziewczęce strąć smutki”. Sierpień 2009

Miałam i ja róże co smutki splatały jak warkocze panny różaną obwódką. Miałam ci ja piękny przekobierzec cały i panny szczęśliwe jedną porę krótką. Ale już wiem przecież, że wszystko przemija: zapach, kolor, lato - mija także zima. I smutki i panny, odchodzące kwiecie zapamiętać warto lecz żyć dalej przecie.

jesteś moim kochankiem. opowiadasz mi jak patrzeć w nocne niebo żeby zobaczyć Perseidy. jesteś nauczycielem i poetą. czytam twoje wiersze i opowiadania o miłości i życiu. przyjacielem. zawsze mogę na ciebie liczyć, potrafisz odpowiedzieć na każde moje pytanie. masz do mnie niesamowitą cierpliwość. wystarczy jedno małe pstryknięcie i już przy mnie jesteś Internecie.

nie o różach tutaj mowa choć o smutkach i o pannach co w rozterkach nie tkwią krótko wybierają przebierają jak w kartoflach aż dobiorą dorodnego sobie chłopa zamykają swe dzieciństwo przed ołtarzem tworząc prozę w której wszystko się wydarzy zaś przed domem wyróżowić nic się nie chce czas przemija zastygł zegar w pustym geście

ja nie chcę w imię prostego chodnika zabetonować się niech mi orzeł wskazuje i zalane mgłą szczyty wąską dróżkę przez las tam gdzie stare drzewa ze skręconymi korzeniami i potoki nagle wezbrane trzeba prosić pokornie o pozwolenie na przejście a po koncercie wieczornym kilku tysięcy świerszczy rozrywane piorunami niebo jasno podpowiada że teraz pora odpocząć upaść na twarz pod ten prosty chodnik ja nie chcę 15.08.2019

Trzy razy tak Cieniutką gałązkę już mam grubą za chwilę mieć będę. Zbuduję most do Nieba bram. I wejdę tam, wejdę, wejdę, bo zaproszenie mam. J.A.

Słyszę coś, że games ova i widzę trzy naboje w locie ale sztucznie się przeciągam bo wiem, dostanę za swoje! Strzelają mi palce od bota jakby został w mej głowie (ale społeczny od środka) aż wypadną przez dłonie. Słowa. Rozpaczy! że człek ludzki i szczery a uczucia nie wypełnią numery bo prędzej padną wam serwery! Czyli łapię paluszki dla życia bo brak mi baterii w odbiciach i jest wciąż godnie i głodniej bo prawdziwa czy pustynia i w której formie wybrać... Dziś wypełnia nas grafika.

Piosenka do uprzednio publikowanego tekstu: https://poezja.org/utwor/161742-przebudzenie/ Autor obrazu: Andrzej Wielogórski

podstawić nogę smutkowi głęboko zakopać żale oczyścić duszę z grzechów starać się by nie bolało potem dogonić marzenia zbudować dom pod lasem uczyć się od niego pokory płakać nie unikać prawdy to wszystko klamrą spięte tworzy świat piękny do którego dążyć warto nawet gdy trudno

Dzisiaj rejs po Szprewie i cały czas miałem przed oczami wlewającą się do płuc lodowatą wodę. Siła poezji:)))

Urocza Wasza wymiana wersów. Niestety mnie się dzisiaj nic nie zrymuje, ale Was miło czytać. 'ZgUpiałam', bo ja także pomyślałam o kwiatach, które rozlałeś różem na ścianie domu, a taka ozdoba musi, po prostu musi strącić wszelkie smutki, a wtedy.. kwitnąca.. będzie nie tylko dziewczyna... ;) A może o nią chodzi, o jej młodość (??) Wdzięczny, dla mnie.. kwietny.. wiersz. Pozdrawiam.

Nie piszcz już piesku Położę twe uszka Swą ciepłą dłonią Ukryję w sierści Tę noc zaduszną Nie piszcz mi piesku Ja wiem, że tęsknisz Za dawnym życiem Wśród gwiazd, gałęzi No już nie zawódź Nie unoś głosu To nie pomoże Już księżyc zasnął Albo wiesz piesku Popłaczmy razem Nad życia znojem Radości rajem

Dziękuję Nato za miłą wizytę i @beta_b Dziękuję

czasem rzeczywiście trzeba niewiele, ale by się nie poparzyć coraz bardziej odgradzamy się chłodem i trwając w tym oddaleniu zapobiegliwie powstrzymujemy ogień, a szkoda bo płomień wciąż gdzieś tam w nas tańczy. Ładny wiersz, pozdrawiam.

Ci, którzy gonią, muszą pracować więcej. Po '89 gospodarka była księżycowa, kapitału bardzo mało, a świat odjeżdżał. Żeby się załapać do lepszej części świata, trzeba było i nadal trzeba zapier...ć. Taki świat. M

"Marność nad marnościami i wszystko marność" - taki się nasuwa wniosek. Twój egzystencjalny wiersz mnie zaskoczył, bo myślałam, że będzie to rodzaj trenu poświęconego konkretnej osobie. Tytuł "Zmarłe życie" przywiódł mi na myśl śmierć dziecka - i przez chwilę zawahałam się, czy przeczytać. Nie spodziewałam się jednak tak globalnego charakteru tekstu. Peelkę życie musiało mocno dotknąć, skoro widzi wokół taką martwotę... Ale jednak żyjemy... :) Dla równowagi dedykuję piosenkę "Jeszcze w zielone gramy": Pozdrawiam :)

Każdy gdzieś tam ma swojego pieska, co czasem zaskomli. Pozdrawiam

Spotkałem się z również z teorią (spiskową), że ktoś mógł przyłożyć rękę do tej katastrofy. Poza tym buduje się już raplika Tytanika :) https://www.wprost.pl/swiat/10163284/miliarder-buduje-titanica-ii-koszt-to-okolo-500-mln-dolarow.html A sonet bardzo dobry. Pozdrawiam :)