Ranking

Moja śliczna, malutka córeczka po trzydziestu bez mała latach zapragnęła na swoim zamieszkać, by wolności łyknąć i świata. I choć wiem, że już czas i że jutro byłoby za późno w dorosłość, ale tak mi wciąż smutno, tak smutno! Żeby moje serce to zniosło! Beczę, wciąż się nie mogąc pozbierać; ciągle myślę, że powrót blisko – nie dociera w siwiutki mój czerep, że skończyło się macierzyństwo. Tyle wspomnień! Tak dobrze nam było! Najpiękniejsze lata już przeszły... A ostatnio co noc mi się śniło, że dostaję wciąż eSeMeSy: „Niezadługo przybywam galopem.” „Będę lada dzień, tylko patrzeć.” „Jestem w domu w najbliższą sobotę.” „Już zostanę z tobą na zawsze.” Czyżby moja córeczka wracała? Więc dziecinny sprzątam pokoik, ścielę łóżko, odkurzam z zapałem i zabawki myję na połysk. Rzeczywiście – w sobotę ktoś puka! Zrywam się jak wicher i pędzę! A to... starość w drzwiach stoi. Starucha... I nikogo więcej nie będzie. Lecz choć łzy mi za dekolt spływają, to z godnością proszę ją w gości. Dobrze przecież, że dziecko dojrzało i że mogłam dożyć starości. 22.01.2018 r.

I chociaż sama siedzę w domu, bo jestem chora, źlę się czuję, to właśnie wiosnę zobaczyłam blisko za oknem tuź wędruje. I chociaż głowa bardzo boli, w gorącej wodzie stopy moczę, zdrowotnej krztę dodaję soli, przedwiośnie z zimą się szamocze. I chociaż ciągle w gardle drapie, tabletkę łykam od niechcenia, że blisko lasu sobie mieszkam, spostrzegłam sarnę i jelenia. I chociaż śniegu jeszcze dywan szarzeje, topi się i kurczy, zima już długo nie potrzyma, choroba też się wkrótce skończy, myślę, że prędzej niźli wiosna w bogatej, kolorowej krasie. Jutro na pole rankiem wyjdę, usiądę z kawą na tarasie, aromat małej czarnej płynie, z myślami o cieplejszej porze, choroba przeszła, zdrowie wraca, wiosna wygrywa z zimą w sporze. 25 stycznia 2018r.

Podoba mi się wiersz. Ciepły, uczuciowy, szczery i gotowy. Los mnie osierocił wcześniej niż bym chciała, każda z moich dziewczyn była całkiem mała. W strzępy rwana rodzina, prac się różnych imam. Niedosyt w połowie, każdy sobie leci. Mam i nie mam dzieci. Puzzle znów układam, jestem całkiem sama. Czy starość oświeci? I najbardziej bliskie jest mi słowo - nie wiem. To nie skarga krótka - nieprzewidywalność jutra.

Lipiec Pod twoją dłonią moje piersi dojrzały zielonymi jabłkami Strzała musnęła skórę - - - - - - - - - - - - - - - - - Zacisnęłam powieki Sierpień Skrawek po skraweczku. Całowałeś do nagości - rozwibrowanej Pachniał ogród. Surowizną georginii. Różaną słodyczą Także propolisem z pszczelim mleczkiem

przywołał mnie sen powołał mnie chłód ze śnieżnych mgieł porozumień spoza gdzie cisza wzgórz modlitwa czterech rzek i rozkosz oczu i sad – wędrowiec ślepy przeznaczenia odeszłam gdy ten sam czas minął czy zbłądził Bóg mocy początek rodzi się w ciemności

nie bał się następnych zakrętów czuł że już więcej ich nie będzie bo na jego horyzoncie powoli ale wyraźnie pokazywało się trudne nie bał się być niekochanym całe życie ocierał się o miłość która gdy zaszła potrzeba to podała mu swoje dłonie nie bał się że kiedyś odejdzie myślał nie będę pierwszy ani ostatni który tego dokona człowiek umierał umiera i będzie jednego tylko bardzo się obawiał czy świat który uczył go życia dalej będzie innym przyjazny czy nie skłóci się sam z sobą czy człowiek człowiekowi będzie dalej bratem a nie kimś kto swe nogi podkłada temu co ma sens jest czyste i bardzo wyraźne które było największym jego wędrówki skarbem mimo że był tylko jedną z minionych chwil

poznałem ją już z daleka wolnym krokiem szła w moją stronę pośpiesznie wyjąłem chustkę aby otrzeć jeszcze łzy wzruszenia po samotnej walce z losem wyciągnąłem ręce na powitanie i aby złapać czasy łaskawsze gdy godzina za godziną tak ucieka była już tak blisko a jej duże oczy zielone rozpraszały serca straszliwą pustkę która wolno wychodziła z cienia podeszła i zdławionym głosem rzekła tylko to jedno zdanie wróciłam aby powiedzieć że odchodzę na zawsze

Z wiatrem przyszła jesień i obmyła deszczem Na niebie trochę słońca, dni ciepłych kilka lecz chłodniejsze już noce… W dole liść szeleszcze, a w twej kieszeni kwiecie Sięgnij po nie, weź je, skoro tak ponętne – w miejscu stań Sztuka przyjemności wagi lekkiej – jeden gram Czas - start, czas – stań... Czas – start, czas - stań… Odkręćmy butelkę, waga cięższa – gram dwieście Potem zagrajmy w ruletkę – jasne czy ciemne? Zero pięć – ja poproszę razy dwa! A tamten pięść rozwiera i szybko moje dwa razy palców swych kwintet przemnaża – mocny plan I od razu słońce jakieś lepsze i te chmury tak zabawne i tematy coraz lepsze i kobiety nagle ładne… I melodia jaka rzewna! I niech żyje, żyje bal! Świat jest piękny, ach, naprawdę, piękne życie, piękny… pan Karuzela się rozkręca, tańczmy więc moi mili! Pantofle póki są na nodze i karoca zamiast dyni! i karoca zamiast dyni…? I czar pryska! Złudy iskra gaśnie Sztuka przyjemności – co jest fałszem, co naprawdę? Już nie wiesz sam… A gdyby tak znów oczami dziecka widzieć świat I śmiać się tak szczerze, trzeźwo Bez żadnych gram… 2013

dzień za dniem dociska pętlę na mojej szyi obdrapuję ściany z obrazów które mam pod powiekami usiłuję sobie odpowiedzieć i zabielić czerwone oczy ale gdy myśl ma stać się słowem usta się zamykają krzykliwa natura mojej ekspresji wyje jak wilk nocą w blasku pragnień a gdy zaczyna świtać za dnia na nowo umiera

Odkryć na nowo tajemnicę schowaną, za bluzki guzikiem, za przyspieszonym biciem serca, rwanym oddechem i dotykiem.

Za rok, za dwa, może już spotkamy się z biciem serc, ty powiesz mi "kocham cię" a ja uwierzę jak we śnie. Majowy zakwitnie sad, ty i ja pod jabłonią, wzrokiem szczęścia zawieszeni oczy czule nam zapłoną. Polny mak też zobaczy miłość ponad piękny sen, dłonie myślą już jednoczy, dzikiej gruszy ulotny cień. Chmury popłyną górą, my brzegiem wąskiej dróżki, wolno ku górskim dolinom, jak nierozłączne papużki. Tu siadamy pod dębem, lekko kolana głaszczę, na twoje śmiałe życzenie zrobię dla ciebie co zechcesz. Szczęście dajemy kwiatom, Uśmiech ludziom w żałobie, Radość matce naturze, a Miłość zostawmy sobie.

Śliczny wiersz, i to uczucie najbardziej znane matce. Włos jej posiwiał , jak ten czas leci szybko dorosła cała rodzina, martwi się nadal o swoje dzieci i to jest właśnie miłość matczyna.

Nie musisz przychodzić na mój grób, to nieistotne dla mnie, pamiętaj jedno tylko zrób, zachowaj mnie w sercu - na dnie.

przepiękna jest pani Ogórek i piękne zarówno jej słowo a jednak wciąż smak miał na żurek nie ogórkową

urynnik i basen a w tle otomana Minerwa poczęta po dwunastym piwie zeskrobuje brud z jaźni może zostanie Ateną wędruję wśród białych wersów szukając nieistniejącego piękna sentencje i metafory kłębią się w nieustającej brzydocie dlaczego glisty drążą chore wyobraźnie macerują pozostałości zasad w zalewie gnuśności świeżość już prawie niespotykana tylko mucha krąży nad basenem

Boje się drzwi Zamkniętych Bez klamki Braku światła Odblasku Nadzieji Że ktoś wyłączy nas Zabierze baterię Zutylizuje Czuje strach tak silny Jak pies zdjęty Z łańcucha Przed końcem Wyszrapanym za wcześnie Lęk przed sobą samym Rozbitym kawałek Po kawałku Na lata nieszczęścia Zakochuje się w sobie W tobie Gnije Megaloman Którego nienawidzę

Bo prosty chłop ma dobre serce uległy wszystkim jest niestety i też czasami jest w rozterce gdy inne kuszą go kobiety.

Jak wchodzisz w przemoc, kończę na tym! Bo właśnie takie mam życzenie, chłopa z keratu ni królewicza na swego kota nie zamienię. ::)))))))))))

niby prostego chce wacpanna lista wymogów przy tym długa niestety życie to nie bajka więc powiem krótko to sie nie uda

Bardzo Ci współczuję rozpadu rodziny, Beto. To jest to, czego najbardziej się zawsze bałam w dorosłym życiu. Sama jestem z rozbitej rodziny i wiem, jaka to tragedia, które nie kończy się wraz z zaleczeniem ran po rozwodzie rodziców, ale ciągnie się właściwie przez całe życie, kładzie się cieniem na wszystkim, co później człowieka spotyka i na wszystkich jego ruchach, decyzjach, błędach. Strasznie się bałam, żeby nie powtórzyć błędów moich rodziców i mimowolnie wdrukowanego mi w mózg scenariusza życia. Może dlatego tak późno znalazłam swoją miłość, której rozdzierająco brakowało mi przez całe życie? (Andrzeja spotkałam dopiero po pięćdziesiątce). Gdyby wcześniej odebrano mi dziecko, to bym umarła z rozpaczy. I to nie jest przesada. Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę szczęśliwego jutra. Z całego serca.

Pewnie że lepiej wsiąść w karocę bo jest na osi i ma koła przeto królewnę i łakocie konik pociągnąć pewnie zdoła.

Pięknie napisałas o rozterkach matki , Rysować zaczęłam jak w domu coraz częściej było pusto i cicho , A potem pomyślałam - pal to licho . Bo jeśli nie odejdą zostając przy moim boku to będzie moja porażka , zostanie jak sól w oku. Najpierw dla towarzystwa i obopólnej wygody , potem bo będę stara i potrzebować będę pomocy. O nie życie ty moje nie ze mną takie numery. Młodzi niech z życiem się bodą be ze mnie do jasnej chol..y.

Transport królewna rożny miewa, karocą może jechać wzniosłą, w lektyce zaraz zacznie ziewać, a gdy przytyje nie uniosą.

Utopiłam się we śnie rozlewając filiżankę rosy pod powieką toni poświata oddech zabierała nie było walki a pierś wyrwana do przodu i nie było strachu a zgięte kolana niespieszne wersy wietrznej kołysanki szemrało piórko w mrok opadając moczary tęsknie wyciągały ramiona - - chodź maleńka do nas...

PRO MEMORIA RAYMOND RIFE Cóż z tego żem wielki i silny jak tur, cóż z tego żem chodził do licznych szkół, a posłał mnie na krzyż mojej udręki zakażony kleszcz, choć był taki maleńki. Mam teraz czasu godziny ku temu, by oświetlony blaskiem cudownej Raymonda Rife lampy plazmowej, myśleć co los mi niesie i bliźniemu. A może to co jest nędznym i złym, rezonansu punkt ma? A tu słabym! Proszę byś zawsze już pytała mnie, kiedy miłości mojej zabraknie Ci: jak często twoje mają płynąć łzy? jak często twój mam widzieć strach? jak często twój mam słyszeć żal? by skruszał we mnie ten zimny mur, bym poczuł jak straszny jest ten ból, bym jak dawniej znów objął cię wpół.

Motto: "...w czerń śniegu padł biały węgiel" (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska) I. Na murach ciepło światła lecz z okien kamienic mrok wydostaje słońce jak cegła Czyżby przedsmak przedwiośnia gdyż turkusowieć i błyszczeć zaczyna rozbielone niebo Brzydota pięknem się staje szpetnieje za to zimy istota kiedy niepokalaną suknię zdejmują drzewa. Ze szronem i błotem II. Styczeń rozświetlił się lutym - tym za pazuchą chowanym odmieńcem - niebo urosło przerósłszy grudzień wyprostowały promienie skulone słońce Lewituje krajobraz cherlawy niemytą bielą czy inną upraną szarością - Śnieżek kryształkami z rzadka polatuje naftaliną rozsypaną przez panią Holle *W mitologii germańskiej Frau Holle oznacza Panią Zimę.

guziczek i bluzka ciału to para bliska i nagle panika w szafie czerwona koszulka z zazdrości szary golf za gardło ściska

Bluzka z guzikiem- tajemnica. Ot, wielki znalazł się ambaras, najlepiej taką garderobę, przez głowę ściągnąć, choćby zaraz.

I dobrze by tak zawitała zimy prawdziwej tu nie mamy, już na Mazurach odtajała wszyscy na wiosnę tę czekamy. Jeszcze niecałe dwa miesiące według naszego kalendarza, kwiaty zakwitną znów na łące, wiosna rozjaśni się na twarzach.

Kiedy tajniki niezgłębione dane ci będzie rozszyfrować, nasycisz zmysły swe złaknione, musisz dla siebie je zachować.

A gdybym ja tak mnichem został i medytując siedział w celi, och nie wiem czy bym temu sprostał i może by mnie diabli wzięli.

Prosty chłop w kierat nie da rady (Fajny ci wyszedl oksymoron) On przecież ma za duże łapy I do przemocy pewien polot Z nim możesz wieść szczęśliwe życie Przez długie wspólne wasze lata Lecz nie dziw się ze klepnie w tylek I czasem zginie mu wyplata

przekupny sędzia do kupy miast się zebrać skupywał zebr brać

Popieram. Prawda czego? Nic nie jest jednowymiarowe..żadna wartość, cel i sposób życia, wiara, poglądy...rzeczywistość też jest uwarunkowana, choćby skrajnie: inna dla eskimosa a inna dla mieszkańca Nowego Jorku. Temat rzeka, albo ocean. z rowem mariańskim:)

Spełniać marzenia, jej zachcianki i cały czas ją adorować być ideałem swej wybranki, ciężko takiego upolować.

Ach, nie do końca Bolesławie o kasę tylko tutaj chodzi, ważne by ładny, zdrowy, zgrabny i królewience mógł dogodzić.

Ach te królewny, tylko kasa mają się z nimi więc królowie i nawet tu w ówczesnych czasach tylko dobrobyt mają w głowie.

A gdy już rządy zacznie pełnić, to z medytacją i z koroną, przemyśli plany swe na przyszłość, czy królewicza zostać żoną? Bo jeszcze bardzo nie utyta, a królewicz nie taki piękny, więc się prostego chłopca spyta, czy nie chciałby królewny ręki?

Bardzo zwięzły przekaz, Maćku. :)))))))))))))))))))))) Coś się rozjechało?

W czwartym od góry wersie "jeszcze" jest wg mnie zbędne :) A tak, to całkiem ładny wiersz :) Pozdrawiam :)

Z pewnego miasta kot szarobury zmieniał wciąż wygląd swojej natury, lubił głaskanie, urocze panie, zapewne zwierz to wielkiej kultury.

Akurat to "słoneczko z cipeczką" można by sobie podarować. Nie każdą "podszewkową intymność" wplata się w wiersz.

Jak to królewicz ma koronę w królestwie rządy by sprawował i żeby mieć przy sobie żonę, lektyką by ja transportował.

A gdybym urodziła się królewną w piękne suknie bym się stroiła i królewicza obok miała, dopóki zbytnio bym nie utyła.

Chciałam dobrze, z gracją, a wyszło jak wyszło.

Szanowny kocie szarobury Nic nie mam do niczyjego wyglądu, tym bardziej Twojego. Napisałabym tylko, co ja bym zrobiła , gdyby ktoś zarzucał mi jakieś mankamenty. Mam do siebie dystans i wiem, że nie jestem idealna. Ty rób ( zachowuj się) jak chcesz. Miłego dnia życzę.

To jak ktoś wygląda nie ma najmniejszego znaczenia, ważne jakim jest człowiekiem. Jestem kosmopolitką. Jedni z wyglądu podabają się mniej, inni bardziej, kwestia gustu. Komentarz Befany przyjęłabym z przymrużeniem oka i dokładnie przyjrzała się w lustrze. A nuż, coś bym poprawiła. Trzeba mieć do siebie chociażby odrobinę dystansu.

Kocie, czy ty czujesz się dobrze? Porównanie czyjejś (podobno męskiej) twarzy do twarzy osoby sportretowanej jest ksenofobiczne? To nie wolno mieć mimowolnych skojarzeń ze swoimi Sąsiadami, których różni ode mnie jedynie wiara? Czym ty operujesz? Schematami - posądzam, iż twojej prywatnej - urażonej godności? A z medycznego punktu widzenia, to w pewnym wieku rysy nabierają odmienności. Te bardziej miękkie nabierają kobiecych cech oraz odwrotnie. I ta ryża, podświetlona czerwienią niby-peruczka - fryzurka, która na scenie dała efekt optycznej gry barw, by teraz sprowadzona do awataru móc stworzyć subiektywny efekt odczuć, jakie w mojej percepcji stworzyła. Ty się swoim wyglądem napawaj, i nie tylko ty. Lecz pozwól jednak innym, ciebie obserwującym, mieć od twojego, zdanie odrębne ;)

Nie gadaj, aby gadać. Antysemityzmem! A to się wysilił. Moi Rodzice działali w lwowskim Zgrupowaniu "Żegota" AK, a ten własną niewiedzę zamiaukuje mi teraz "antysemityzmem". Mam oczka i skojarzenia plus pewne wykształcenie. Nic nie poradzę, że mi się też kojarzysz i z "Pomarańczarką" Pana Gierymskiego, dla którego Żydzi byli ulubionymi modelami ["Święto Trąbek"]... Jak tak się odżegnujesz od wyglądu starozakonnej matrony, to w takim razie przypatrz się tej postaci https://pl.wikipedia.org/wiki/Kastrat#/media/File:Carlo_Broschi.jpg a następnie porównaj ją ze swoim zdjątkiem ;)

Piszę ostatni pióro drży czerpię atrament prosto z mych póki jeszcze Za kroplą kropla nieszkoda ich W sercu schowane Radosne dni póki jeszcze jestem