Cała aktywność

@andrew tak! piękny

@Berenika97 Berenika napisałaś piękny esej liryczny. Poetycki bardzo. Dziękuję bardzo

@Simon Tracy A jednak…gdzieś wśród ciemnej materii i gasnących gwiazd…tli się…niebieska mała drobinka :) nawet w najciemniejsze noce, można śnić:) świetny wiersz! Mroczny …z delikatną poświatą:)

@Simon Tracy już sam tytuł pociąga za sobą i czytając, sama nie wiem czy to wiersz porywa czy jakas otchłań, na dnie ktorej czai się światełko miłości. Bardzo ciekawie napisane.

@Migrena dzięki że się odniosłeś. Ale z jednym nie mogę się zgodzić- piszesz bycia-w" relacji, bez refleksji" Dla mnie transcendencja nie oznacza fizyczności i dlatego dałam cytat z Kanta. Twój wiersz jest czysto ludzki, mówi o relacji bardzo intensywnej, dla mnie nie transcendencjalnej. Myślę, że w kontaktach międzyludzkich nawet bardzo namiętnych, w końcu refleksja jest.

Tu by w Olimp... milowy but. (autorskie) No, zawiani; wody do wina i wazon.

@andrew Cisza to błogosławieństwo. W niej jest najwięcej zawarte.

@Migrena i jak sie tak czlowiek zaczyta w tym utworze, to aż chce się kochać do utraty tchu, i pisać do utraty tchu i żyć z całych sił, do szaleństwa! Twoj wiersz inspiruje do życia i kochania. To naprawdę piękne i potrzebne.

@Berenika97 To prawda jest to wiersz o miłości niemożliwej w spełnieniu. Prawdą jest również to, że czasami nie jestem w stanie znieść już jej obecności po czym natychmiast tęsknię do niej. Ale nie umiem kochać więc wyidealizowałem sobie jej obraz jak boginię. Tak jest lepiej i łatwiej to znieść. Finał jak zauważyłaś jest miłosnym wyrzeczeniem.

@Berenika97 Twoje czytanie bardzo mi się podoba Bardzo Ci dziękuję Wiesz jakoś tak lubię wiedzieć że jesteś 💚

@Berenika97 No to wiele straciłaś. Otwierając pawlacz zawsze trzeba było się przywitać: "Dzień dobry Panie Pająku"...

wieżowiec

@huzarc To jest potężne i bolesne... Ten kontrast - czwarty dzień wojny u nich, a tu śmierć od alkoholu i nędzy. "Dom jest daleko, tylko brud szczerze blisko" - ten wers mówi wszystko. Wiersz o uchodźcach, samotności, śmierci na obczyźnie. Mocny, ważny tekst.

Co to za grabarz z Oklahomy co szuka dla siebie nowej żony co by mu dzieci dała i zawsze w łóżku chciała a nie pogrzebał mumii żony :)

@GosławaDziękuję! Tym razem inaczej odczytałam Twoje słowa, ale rozumiem już, co chciałaś przekazać. Wiersz żyje własnym życiem, często nie takim, jakim chcielibyśmy, aby żył. Pozdrawiam. :)

@Berenika97 to wiersz o tęsknocie O tym jak trudno być dla Kogoś częścią świata I o tym jak trudno się dzielić

@Maciek.J Nie spodziewałam się tego zwrotu! Bóg ma jednak poczucie humoru - kot to idealne rozwiązanie: niezależny, nie przełącza na seriale, nie przeszkadza w pisaniu, a jak się przywiąże, to z miłości. Wprawdzie pleców nie umyje, ale za to ogrzeje łóżko. Świetny tekst!

@Berenika97 dziękuję Ci Nika za ten komentarz - jest jak dotyk światła po długiej nocy. napisałaś dokładnie o tym, co czaiło się między wersami: o tej miłości, która nie jest romantycznym snem, tylko wybuchem życia, jakby świat na chwilę zapomniał o prawach grawitacji. cieszę się, że poczułaś ten pęd, ten ogień, że usłyszałaś w nim echo mitu i rock’n’rolla - bo właśnie w tej sprzecznosci rodzi się wolność. Twoje słowa są jak lustro, w którym wiersz oddycha jeszcze raz - już nie mój, ale wspólny. bardzo, bardzo dziękuję :)

@Witalisa weź już idź stąd i nie wracaj

@andrew też mam lustro komika w domu codziennie nowy żart ma - raz jestem piękna jak z obrazu raz wyglądam jak wiedźma na kacu - więc machnęłam na nie ręką niech sobie wisi i żartuje. lepiej spojrzeć w czyjeś oczy albo do własnego serca tam prawda mieszka bez makijażu tam jesteś sobą - bez lustra

@Maciek.J Rym dużo daje - trzeba jednak uważać...

@KOBIETA Ależ to zmysłowe i intensywne... "Zamglenie zieleni oczu", "mechaniczna pomarańcza jedzona między bólem a rozkoszą" - te obrazy są tak namacalne, tak fizyczne. Czuć w tym pożądanie, obsesję, niemożność zapomnienia. Świetny wiersz!

@Gosława – może i zabawna wersja, ale nie pasuje do tej filozoficznej puenty, która zrobiła wrażenie; wiesz, brak autentyzmu gdzieś wylezie, w moim odczuciu już w tym "literackim": (gdy spotykam sarniaka w sadzie, to przepraszam, że przeszkadzam). Ok, nie ma co tego wałkować.

@Gosława To jest mocne i bolesne... Anna pisząca "nieporadne wiersze" na serwetach, na zdreszczonym udzie - ten obraz twórczości rodzącej się z bólu i desperacji jest tak prawdziwy. "Kłujące do szpiku kości winnych" - potężne. To wiersz o odrzuceniu, o samotności twórcy, o byciu solą w oku. Surowy i szczery

@infeliaW moim domu nigdy takiego pawlacza nie było. :(