Cała aktywność

@huzarc wiersz pięknie połączy wielką namiętność i symboliczny dramatyzm przełomowych chwil z osobistą, nieuchronną tragedią rozstania. chwila miłości była jak płonąca zapałka - jasna, gorąca. niestety skazana na szybkie zgaśnięcie, pozostawiając za sobą "poranione dymy". bardzo dobry wiersz !!!

Gdy ginie moc czarownika, on nagle znika.

glony

@nieporadnik mnie kochają warzywa :)

Co? Kocha nas :)

@Christine to ja bardzo dziękuję :) uśmiechem sympatii :) witaj na pokładzie poezji :) niech Ci się szczęści :)

Taką dobrą odwagę to od Boga można dostać:)

@Czarkowski to czarno-biały śnieg spada ci:)

Ciepłolubni dziadkowie z Nebraski, chcąc zażegnać z żonami niesnaski, nawiedzają stadami złote plaże Miami, aby w piasku tamtejszym grzać laski. Dedykuję pamięci Jerzego Porębskiego

@Berenika97 Bardzo wciągająca legenda. Czyta się ją płynnie i z dużą przyjemnością. Motyw zdrady i zaklęcia dusz w dębach robi świetne wrażenie. Ciekawi mnie tylko jedno: czy to autentyczny pruski mit, czy Twoje własne opracowanie? Zdjęcie bardzo klimatyczne. Twoje własne? Pozdrawiam serdecznie.

ksiądz za darmo to zwłok nie przyjmnie . za darmo to policja może ci mandat wlepić , za to że zachowałeś opieczeństwo gdy zgodnie z przepisem powinieneś wejść pod nadjeżdżający samochód.

@Berenika97 Świetny, bardzo mi się podoba. :)

Płonęły dwie wieże w przełamaniu tysiąclecia, w wątłym błysku czerwono rozpalonej zapałki widziałem Cię — tuląc sercem pocałunek kwiecia, gdzie dotykana noc w ustach rwała się w kawałki. Mój szept, szumiący wargą, uczył się składać rymy na Twych palcach, splecionych czupurnie w kłosach włosów, i westchnieniach, gdy nad miastem poranione dymy dni kreśliły nam obce sobie rozstaje losów.

@KOBIETA Piękny i zmysłowy dzień.

@Migrena Tekst jest niesamowity! Świetny!

@Alicja_Wysocka Śliczne!

może spotkamy się jeszcze w tym innym świecie gdzie drzewami ku gwiazdom wzrastają o dobroci wiersze z mielonych ziaren ręką ojca zapach miłości w matczynych wypiekach budzi o świcie słów szlachetnych deszcze odmieniają każde zbłąkane serce może tam przytulę cię jeszcze przebaczenie

Straciły blask dawne ścieżki i zmatowiały wspomnienia. Lecz serce wciąż jeszcze żywe, przez miłość, czas pragnie zmieniać. Bo ona jedyna z wiekiem, nie traci swego uroku. Każe dostrzegać znaczenie, kolejnej już pory roku. I chociaż może niejeden, smutek głęboko ukryty, to nie pozwala, by zgasły, małe i duże zachwyty.

Ciekawe rozważania, a co do karmy, wierzę w nią i mam na to przykłady z własnego życia. Pozdrawiam.

@Leszczym Oryginalny tekst, podoba mi się. Karma - ciekawa sprawa do rozważań.

@Waldemar_Talar_Talar Bardzo przyjemny wiersz, bardzo lubię ciszę.

@Waldemar_Talar_Talar Nie zła rozprawka...

@Waldemar_Talar_Talar Lubię ciszę , bo mam gdzie od niej odejść. Wtedy jest ok. Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia

@Amber O właśnie to też, dokładnie tak. Jak obraz na ścianie, ogląda się go z pewnej odległości.