Cała aktywność

@Alicja_Wysocka Aluś. Nie trzeba nadążać - dobrze, że jesteś tu ze mną i ze swoimi obserwacjami. Twoja uwaga i poczucie humoru sprawiają, że nawet najbardziej pokręcone błoto staje się przyjemnością do dzielenia. i ja wszystkim się z Tobą dzielę :) radością też ;)

@Annna2 liście prawie wszystkie opadły na gałęzi ptak się kołysze nic nie widzę i nic nie słyszę z tych tajemnic ,które odgadły dobre intencje a może serce sprzedane pięknie jest tam gdzie pozostanę

@huzarc Bezlitośnie - dyktatorzy przemijają, ale "nędza wraz z mrokiem przetrwają - jak zawsze". To nie jest wiersz optymistyczny, ale prawdziwy.

@aniat. Wiersz pisany językiem ciepła i zachwytu, wybrzmiewa szczerze i bez gry pozorów. Jest w nim łagodność dotyku i pragnienie bliskości, które nic nie udaje. Wiersz intonuje intencję przytulenia się do świata, który potrafi być delikatny.

@Annna2 Piękno ukrywa się w intymności. Pozdrawiam:)

@Annna2 Aniu cóż za urok ! rozszumiała się czereśnia, słowik chwali życie... Twój wiersz to przepiękny most między dawnym romantyzmem a dzisiejszym światem. to zderzenie "śliny na znaczku" z pytaniem "Wyświetlisz mi się ?" jest genialne. prawdziwe poetyckie szczęście !

@hania kluseczka Technologia nie tylko zmienia nasze relacje, ale rozmywa samą rzeczywistość miłości. Pokazuje, że algorytm nie tylko nas karmi - on nas zjada. Jesteśmy paliwem dla systemu, który udaje, że nas łączy. Podoba mi się. Mądry.

Witam - szanuje życie - ono mnie cieszy - rodzina dom przyjaciele to jest to coś ozdabia moje dni - Pzdr.serdecznie. Witaj - czy ja wiem - dzięki za czytanie - Pzdr. Witaj - zgadzam się z tym komentarzem - miło że czytasz - dziękuje - Pzdr. Witaj - przeniosłem - całe życie staram się być sobą - dziękuje że byłaś - Pzdr.usmiechem. @Rafael Marius - @viola arvensis - @Andrzej P. Zajączkowski - dzięki -

@KOBIETA To wiersz napisany z czułością i powagą. "Drzwi skrzypnęły, cichutko zgasło światło" - piękny początek, intymny i cichy. Śmierć nie musi być dramatyczna, żeby być ważna. Ostatni wers - "tam gdzie już nic nie boli, nic nam nie potrzeba" - to proste, prawdziwe i pocieszające bez słodkości. Pięknie!

ciało świątynia Boga wiele filarów po co gips?

@Berenika97 och Nika. Twoje słowa przyszły cicho, jak płaszcz, w którym można się schować i poczuć, że świat jest miękki. Zostały - i w każdym zdaniu czuję ciepło Twojej obecności. Niech Ci będzie ciepło, gdziekolwiek czytasz, bo od Ciebie serce słowa bije inaczej. j.

@Atena To piękny wiersz o stracie - nie tylko lata, ale czegoś znacznie głębszego.

@Whisper of loves rain Piękny! "Robię miejsce dla kogoś, kto już dawno odszedł" – to najsmutniejszy i najbardziej ludzki gest. Wszyscy to robimy. Zostawiamy puste krzesło przy stole serca.

@Migrena Twoje słowa otuliły moje jak płaszcz o rozmiar za duży — piękny i ciepły, ale czuję się w nim trochę zagubiona, niepewna, czy nań zasłużyłam. Dziękuję za piękne słowa!

@Marek.zak1Oczywiście! Napisałam o drugim Marku. :)) Mam nadzieję, że nie przesadziłam. :)

Tym, co o rozkoszach w naszym morzu marzą, wspomnę o meduzach, które silnie parzą. Dramat się zaczyna, kiedy nawet mała, do intymnej części przyklei się ciała:)..

@Berenika97 Dla Ciebie Nika. Bo Ty słyszysz głębiej. Twoje słowa wróciły do mnie jak światło odbite od spokojnej wody - nie po to, by oślepiać, lecz by przypomniec, że każdy żart ma swoją czułą stronę i każde bajoro swoje niebo. Czytam Twój komentarz i mam wrażenie, że to nie okoń był pierwszy, ale Twoje spojrzenie - bo umiesz dostrzec iskrę tam, gdzie inni widzą tylko plusk. Dziękuję Ci za ten oddech zachwytu, za tę czułą ironię, za to, że potrafisz rozsmieszyć sens i uspokoić bezsens, jakbyś dłonią prostowała zmarszczki na czole świata. Gdy Bóg poprawia się w fotelu z galaktyk, jestem pewien, że uśmiecha się również do Ciebie. Bo to piękna sztuka - tak czytać, żeby czytany czuł się lepszy niż jest. jacek.

Cudne, też tak kocham się jak fiołki:)

@Migrena Migreno, mam wrażenie, że Twoje błoto znało filozofa, a każda szufladka tu chciała mieć własne niebo. Trudno nadążyć za tą ewolucją słów - jakby świat się stwarzał drugi raz, ale z większym poczuciem humoru. Nie nadążam za Tobą jak widać :)

@Berenika97 To są tylko wierszyki, obserwacje przyrody, nic osobistego:).

@huzarc silny nastrój i przekaz. od razu nasunął mi na myśl Salvadore Allende i jego upadek. Chile lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku. ale może tak być wszędzie. bardzo dobry.

@andrew Bardzo dziękuję! To możliwe, ale nie wiem czy z każdego mroku da się wyjść. Pozdrawiam. @Waldemar_Talar_Talar Bardzo dziękuję! Masz rację, że prawdziwe. Pozdrawiam. :) @Alicja_Wysocka@viola arvensis@Rafael MariusBardzo dziękuję! Dziękuję za Wasze komentarze – czytam je z wdzięcznością. Wiersz niesie różne prawdy i postrzeganie. Pisałam o depresji, o wewnętrznym bezruchu, o tym mieście w sobie, które stało się pustką. Ale każda depresja jest też żałobą – za kimś, za czymś, za sobą sprzed. Za miastem, które kiedyś tętniło, a teraz istnieje tylko "na wewnętrznej stronie powiek". Alu, to, co nazwałaś pamięcią, która "przygasa, żeby nie bolało tak bardzo" – w depresji działa podobnie. Ona też wycisza, ale nie po to, żeby chronić – raczej po to, żeby odciąć. I może w tym jest jakieś pokrewieństwo z żałobą: obie mówią o stracie, o miejscach, do których nie można wrócić. To piękne, gdy tekst znaczy więcej, niż chciało się w nim zamknąć. @lena2_ Dziękuję serdecznie za te słowa. Pozdrawiam serdecznie! @Nata_Kruk Och, dziękuję Ci bardzo! Cieszę się, że ten fragment szczególnie zagrał – czasem to właśnie te momenty są najważniejsze. Pozdrawiam serdecznie! :) @Wiesław J.K. Dziękuję! Podoba mi się ta myśl o "negocjowaniu okoliczności" – może rzeczywiście każdy powrót do przeszłości to próba zrozumienia, co zmienić teraz. @Natuskaa@Simon Tracy@Omagamoga@Whisper of loves rainSerdecznie Wam dziękuję!

@Annna2 jestem niepoprawna romantyczka:) @Migrena ja żyję takim chwilami:)

@Marek.zak1Marek zawsze jest sobą. :) Jak to Marek - śliczne okładki, piękne wnętrze i codzienne czytanie. :)