Cała aktywność

Tak właśnie jest, nauczyć się na pamięć, a nie poczuć… A czy można w ogóle nauczyć się prawdziwego czucia?

@KOBIETA Lubię w poezji tę przestrzeń, gdzie granica między snem a rzeczywistością się rozmywa. "Zamszowe wspomnienie mchu kruszy moje rzęsy" – to cudownie zmysłowe. Mech staje się wspomnieniem, a wspomnienie – fizycznym dotykiem. Piękny wiersz!

@Migrena Ja dziękuję Ci za poezję, która dotyka sedna spraw chorej ludzkości, drogi poeto.:)

Trzask drzwi. Echo roznoszące się po moim umyśle Odbija się od postawionych przeze mnie ścian, Wraca do mnie jak cień w dnie pustej szklanki po whisky, Do której mogę włożyć swe serce i wypić raz jeszcze schłodzone.

@Berenika97 Wiersz o pamięci, która nie jest wzniosła, tylko ta codzienna, trochę zmęczona, trochę zagubiona. O kraju, w którym symbole stoją jak pomniki, często niezrozumiane więc nieruchome, ciężkie, a ludzie przechodzą obok nich, jakby bali się ich dotknąć. Nie wiedząc skąd i dokąd kroczy definiująca ich historia, przez co i teraźniejszość wydaje się czymś obcym.

@Migrena Stworzyłeś wiersz, który jest jednocześnie kruchy jak szkło i ciężki jak kamień pamiętający martwą gwiazdę. Świetnie opisujesz stan egzystencjalnego zawieszenia. To podróż po świecie, który utracił sens. Studium nicości, która przenika istnienie. A potem, gdy jest się pogodzonym z tym absolutnym mrokiem – dokonujesz niezwykłej wolty. "A jednak - pod popiołem drży iskra: maleńki błąd nicości, który przez ułamek sekundy pomyślał, że chce być." - i wiersz zyskuje zupełnie nowy wymiar. Przechodzisz od egzystencjalizmu bliskiego nihilizmowi do niemal kosmologicznej, teologicznej przypowieści. Ostatnia strofa jest niesamowita. Myśl, że istnienie, światło, czas i miłość rodzą się nie z boskiego planu, ale z "błędu" samej nicości – z jej tęsknoty, z jej "marzenia o miłości" – jest absolutnie piękna i głęboko oryginalna. To tak, jakbyś mówił, że miłość jest siłą tak pierwotną, że potrafi ją wymarzyć nawet pustka. To wiersz bolesny, ale ostatecznie dający niezwykłą, kosmiczną nadzieję. Więc to iskra jest błędem? To pragnienie – pomyłką w równaniu pustki? A jeśli tak – błogosławiony niech będzie każdy defekt nicości, każde potknięcie ciemności o własną stopę Może miłość to nie to, co rodzi się z pragnienia ale to, co pozostaje gdy pragnienie się wypali i zostanie tylko ten maleńki, uparty puls

@tie-break A niech tam się "ta stylistyka" przykleja do Ciebie, trzeba chyba smarować Cię dobrym słowem jak miodkiem :)

@Migrena Jacku, komentarz zbędny. Świetny wiersz. Pozdrawiam.

nie potrzeba znajomości by spotkać śmierć wystarczy zwykłe życie by pewność mieć że ona to nie podróbka że warto ją pod ręką mieć w razie gdy zajdzie taka konieczność nie potrzeba znajomości by w życiu sobą bywać wystarczy samozaparcie dumnym z tego być iść obok śmierci być jej wiernym nie bać się ostatniego zamknięcia mijanych drzwi

@Berenika97 Twoje słowa to światło w korytarzu, które przypomina, że ktoś widzi, że ktoś czuje. Dziękuję Ci za ten cichy dotyk obecności wśród płomieni, które gasną, i łez bez adresata. Za każdy oddech uwagi, który unosi się nad tym światem, za echem naszych wierszy, które znajdują swoje odbicie w spojrzeniu, które rozumie ciszę, i w sercu, które potrafi przyjąć ciężar słów. Niech Twój wietrzyk czułosci przyniesie spokój, który trwa choć przez moment, jak słońce przenikające przez okno szpitalnego korytarza, świadectwo, że ktoś naprawdę był obecny. Nika. doceniam, podziwiam i dziękuję :) @Wiesław J.K. świetnie Cię rozumiem Wiesławie. dziękuję za Twoje słowa :)

@Migrena Jacku, doprawdy, nie moim zamiarem było zniechęcanie Ciebie i innych, lecz patrząc na ten świat naprawdę potrzeba różowych okularów, przynajmniej dla większej części ludzkości, aby zmienić spojrzenie na rzeczywistość.

W przerwie między reklamami ktoś jeszcze słyszy śpiew legionów. Na placach — pomniki. Z kamienia. Milczące. Ludzie idą dalej, ze wzrokiem wbitym w szkło ekranów. Czasem, w listopadowym świetle zniczy, zatrzymuje się cień — poprawia flagę, pochyla głowę, zdmuchuje kurz z dat, kładzie kwiaty. Na murach — nowe slogany. Na starych grobach — te same nazwiska. A dzieci uczą się hymnu. Powtarzają słowa, nie wiedząc, dlaczego trzeba je czuć.

@Wiesław J.K. tak jest Wiesławie. widzimy rzeczywistość w ten sam sposób. i ciemną przyszłość również. dziękuję Ci bardzo ! dodajesz mi siły ! @Leszczym dziękuję Michał :)

@violettaDzięki. Sama się zastanawiałam, czy w końcówce nie jest zbyt patetycznie, ale stwierdziłam, że zostawię. Ostatnio czytałam wiersze Wojaczka, przypominałam sobie parę rzeczy i możliwe, że jego stylistyka do mnie się przykleiła. @Alicja_Wysocka Dziękuję za piękny komentarz. Jest tak poetycki, że mógłby być kolejną strofą tego tekstu :)

Ski - X

@tie-break Czytałam ten wiersz kilka razy i za każdym razem miał w sobie inne światło. Jest w nim coś z cichego filmu, w którym gesty mówią więcej niż słowa. To „poprawienie szalika”, „ciemne oczy jak kropelki kawy” - to nie tylko obraz, to jak dotyk pamięci. Czuję, że ci dwoje są trochę nami wszystkimi, utkanymi z chwil, które ktoś kiedyś napisał. I może dlatego ten wiersz tak długo zostaje - jak ciepło dłoni, które się pamięta jeszcze po pożegnaniu. A w tych oczach, co błyszczą w deszczu, coś znajomego się odbiło, jakby na moment spojrzały w moją stronę. :)

Witam - cieszę się - dzięki - Pzdr. @Andrzej P. Zajączkowski - @Wochen - @huzarc @infelia - @Berenika97 - uśmiechem wam dziękuje -

@Migrena I wojna nie jest do redukcji ludzi potrzebna. Zarazy, wirusy, głód, bieda, etc, itp., to ten rodzaj "wojny", która zdziesiątkuje ludzkość i już to robi.

Jest mała moda na uliczne książki, są w kawiarniach, w agroturystykach, w hotelach.

@Migrena Razem w parze ze światłem ( cień ) powiedzieli 'nie' pustce. ;)

Oczy kropelkami kawy ładne, ciekawe ujęcie, niekoniecznie musi być ta rana. Obecnie to normalność. Kiedyś tak mogło być.

@Robert Witold Gorzkowski Nie wiedziałem, jak jeździsz tam i znasz temat, jeśli to możliwe, chętnie bym się wybrał z Tobą na wiosnę, przy okazji jakiejś podróży do litewskiego oddziału, a jak nie wyjdzie, to poproszę o kilka wskazówek. Pozdrawiam.

@Kamil OlszówkaPrzepiękne podjęcie tematu "wiatru historii". Określenie to symbolizuje przemiany, które mają prowadzić w lepszą przyszłość. Jednocześnie nie należy odcinać się od wartości stanowiącej "sól tej ziemi". Ten wiatr łączy pamięć z teraźniejszością, przynosi zgiełk pól bitewnych, echo dawnych aktów bohaterstwa - jak ojczyźniane błogosławieństwo dla wszystkich, którzy dziś wyszli na ulicę z biało-czerwoną flagą w dłoniach. I to ma właśnie nas odmienić, żebyśmy znów uświadomili sobie, że jesteśmy Polakami, i co to dla każdego powinno oznaczać.

@Migrena Istotnie Jacku, życie to zagadka sama w sobie, nigdy nie wiesz co w następnej chwili przyniesie tobie, czyli każdemu, sobie i tobie się jakoś zrymowały. Dzięki :)

@ArsisFajna, dojrzała muzyczka:)