Cała aktywność

@violetta czemu nie piszesz wierszy ?

Jestem absolutnie zakochany w klimacie Twojej poezji.

@Gosława Twój wiersz to małe arcydzieło realizmu. Oddycha autentycznym rytmem wiejskiego życia. Świetnie napisany :) Co to jest gochnia ? pług jakiś ?

@Gosława To bardzo interesujący wiersz — kameralny, realistyczny, a zarazem przeniknięty cichym metafizycznym napięciem. Ten wiersz zauważa świat, nie opisuje go.

spójrz na starą leszczynę zaczyna gubić orzechy wymykają się małe ziarenka niegdyś ciasno przywarłe z impetem spadając wprost pod Anny stopy po bruku niesie się stukot końskich kopyt ciągnących wóz za wozem tak niedawno jeszcze wyplatałaś kosze ścinałaś witki młodych wierzb formując ścisłe sploty które niczym grzbiet kota sprawnie przeginały się pod naciskiem dłoni na Zagórzu w Pańskim słychać gochnię jak ryje ziemię odrzucając raz po raz wątłe skiby ziemi tak że baby w popłochu co nagłej zagarniają łupy gdzieniegdzie trafi motyka na kamień albo to raz metal zagrzmi roznosząc łoskot na pół pola tylko dzieci z nieskrywaną radością przerzucają nać na kopczyk już niebawem strawi ją żar w którym spopielą resztki plonu

uwolnienie od żaru którego nie było droga robi się prosta

@Alicja_Wysocka tez sadzę promienie ale niszczy je brak wiary

kolory jesieni są ładne ale groby to już szaleństwo

@andrew fajne bo wszyscy zazwyczaj chcą być braćmi od święta

@MIROSŁAW C. To wiersz bardzo zmysłowy i nasycony egzotyczną symboliką. Iskrzy od kolorów, woni i rytualnych obrazów. Jest to poezja wizualna i mistyczna, zanurzona w doświadczeniu cielesności i sacrum jednocześnie. Przypomina sen o bogach, którzy wciąż żyją w materii.

@Czarek Płatak Poprzednicy napisali w rezultacie to co chciałem powiedzieć odnośnie wiersza. Odczuwam ciężkość w nim panującą. Pozdrawiam 😎

@Tectosmith Urodziłeś się po to żeby pisać. Dawno nie widziałam tu Twojej prozy. Wielkie wejście po przerwie. Pozdrawiam ☺️

Korzenie wyrwane z ukraińskich polan Przesadzona na polskie gleby Krew wyblakła brakiem ojczyzny Smutkiem i łzami spłukana do rzeki Tęsknota i czerń niszczy nadzieji reszty wicher rozdziela lasy wątłe Chmury zakrywają ostatnie promienie Co piękne odchodzi na dobre Gdzie dawna potęga w oddali zanika Siły upadłe nie wstaja z nagrobka Młode pokolenia umarłe za płodu Zatoną w niepamięci lodach W szlaki po świecie poszukując sądu wyruszy Wtem kara zesłana nadejdzie z niebiosa Osadzać czyny grzechu wyższego Do mroku co ze wschodu nadchodzi

@Berenika97 Lub komedii pomyłek.

@infeliaŚlub, wesele i noc poślubna - jak z marzenia! :))

Zjedz mój strach Nakarm się moimi lękami I obetnij mi język Zrób ze mną porządek Potnij moje ciało I bądź moim panem Zgnieć moje kości Zrób ze mnie kalekę I masz mnie w garści

w jej źrenicy piórem malowany pierzasty bóg Azteków rozchyla szczyty tęczowych gór na falach ciepłych oddechów przebija się przez chmury kometa ze złotym ogonem na skalnej ścianie dzikiej słodyczy zmysły napięte do czerwoności składają ofiarę w głębokiej mgle schyłkiem słońca do ostatniej myśli przezroczysty horyzont wypełnia kojący zapach palo santo

@Waldemar_Talar_Talar Ten wers przypomina również o jesieni życia. Pozdrawiam 😎

@andrewPiękne przesłanie.

O dalszej perspektywie nic nie wiemy, lecz wciąż możemy mieć nadzieję, że katastrofa nie wydarzy się wcale... Niestety, nieodpuszczanie to przeczucie nieuchronności, i w tym kontekście owszem - jest pesymizm. Co do zmiany na lepsze - z punktu widzenia podmiotu ulegającemu katastrofie - nie ma takiej opcji.

Przed lustrem stroję głupie miny, Krawat supłam w dziwne zwoje. Księgi węzłów studiowałem, Nawet tych żeglarskich, jak u wikingów. Na kolanie windsorski sobie sprawię. Kręcę, majtam niczym lassem. Jak wąż, spod palców ucieka bestia. Umrę, nie dam rady; oświeciło mnie! Do szafy pędzę dziadkowej, Tak, imprezowy jest śledź na gumce. Zakładam na szyję – pstryk! strzeliło, Pasuje jak ulał do krzywej gęby. Czas przed kobierce stawać ślubne, Ale, ale... fizjonomia nieogolona! Co tam, przygwiazdorzę na Rumcajsa. No i po robocie – obrączki błyszczą na palcach. Pod świątynią ryżem nas obdarowują, Z dalekiej Azji pewnie to wycieczka. Bal był piękny, bo bez alkoholu – bleee. Tort nie upadł na podłogę, pełny sukces. Po nocy poślubnej luba moja W poprzek łoża się wyciąga: „Niech cię dorwę!” – przez sen woła, Ja, dywanem okryty, udaję, że mnie nie ma. Pięknie się zaczyna nowa droga życia. „Misiu, jak się spało? nogi mi rozmasuj. Tańce mnie czekają, suwak w sukni zapnij. Nie tak, skarbie, zaraz dam po łapach! Na parkiecie pokażemy, co z nas za tancerze, Aż gumy w majtkach nam popękają.” Złączył nas węzeł małżeński – o, ironio! Oby nie gordyjski… a tu jeszcze poprawiny.

@Berenika97 dziękuję:) więc wszystkiego pięknego życzę :)

@Berenika97 Bardzo dziękuję za ocenę i tak dokładną i szczegółową analizę wiersza."Zator" jest wierszem, który łączy w sobie dekadentyzm, fatalizm, turpizm i surrealizm w świecie dostojewszczyzny - nieczułych oczu i uszu świata. Beznadziei i upadku przestrzeni. Most i skok z jego szczebli do lodowatej rzeki spełniają funkcję wyzwolenia, nieuchronnosci czynu przez fatum jak i bramy pomiędzy tym co doczesne a surrealistyczne. Motyw ożywienia trupa ma właśnie taki cel. Zostać z czytelnikiem na zawsze. W najciemniejszych zakamarkach dusz ludzkich czuję się jak w domu. Dla mnie to najlepszy komplement od Czytelnika, że moje teksty zostają z nim na bardzo długi czas. Bardzo dziękuję.

@MigrenaDziękuję! Dziś mam wyjątkowo dobry humor. Zawsze mam dobry humor, ale dziś jest on wyjątkowo dobry. :)