Cała aktywność

Mocno średnie, krótkie do bólu i tylko iluzorycznie głębokie.

@Mitylene Wzruszył !

@HerbataIWiersze Nie wiem czy to zamierzone, ale bawełna z zasady jest słabym izolatorem, a kiedy przemaka, odwrotnie do wełny, to wtedy chłodzi bardziej niż ociepla. Więc bawełniany płaszcz, jeśli nie trencz ze specjalnym wodoodpornym splotem, jest raczej chłodny, szczególnie przemoczony. Może to być odzwierciedlać nieporadność, zagubienie i nieprzystosowanie podmiotu lirycznego do świata przedstawionego go otaczającego, który jest wietrzny i deszczowny. Bardzo przyjemny wiersz, dziękuję.

@Simon Tracy @Omagamoga Bardzo dziękuję! :) @huzarc Bardzo dziękuję! :)

Mocne doprawdy. Przyjemne, dobrze się czyta, gładko i żwawo. Na myśl przychodzi Kaczmarski i Dobre rady pana ojca.

@Simon Tracy Czuję w Twoim wierszu niepokój, bo na początku Śpiewaczka milknie wobec śmierci synka , jest pełna bólu i bezradności , bo „głos dusz już woła do siebie". Potem barokowy obraz "triumfu śmierci" i nagle na końcu pojawia się samobójstwo. Czyli chodziło o młodego mężczyznę a nie dziecko. Nie ma w Twoim wierszu pociechy - zostawiasz mnie w ciemności, z obrazem krzyża opartego o mur ogrodowy. Jak zwykle Twój tekst robi na mnie wrażenie, działa na wyobraźnię. Podoba mi się.

W kołysce utulił konary drzew odurzone zapachem nocy na stole niedokończony wiersz zaniemówił zamykając oczy twoje ostatnie spojrzenie opuszkami palców wędruje po moim śnie milczeniem dotykając duszy. Autor fotografii: M.Lewandowska

jaszczurka

@iwonaroma Nietypowy !

Ni woda ni piach bagno bywa podstępne czy znajdę ścieżkę?

@beta_b Zawarłaś w wierszu - moim zdaniem - świetny paradoks: samotność i pustka są jednocześnie sprzyjające pisaniu i niebezpieczne. „Gdybym była sama, chybabym umarła” - niemal wyznanie. Pisanie okazuje się możliwe tylko do pewnego stopnia samotności – dalej jest już pustka egzystencjalna, nie twórcza. Bardzo mi się poboba.

Można długo pisać o zdrowych kryształach, a o zarysowanych kryształach?

@Łukasz Wiesław Jasiński Serdecznie dziękuję! :) @Migrena Serdecznie dziękuję! Cieszę się, że jesteś i że moje próby pisania wierszy rymowanych podobają Ci się. Serdecznie pozdrawiam. :)))

@Łukasz Wiesław Jasiński Bardzo dziękuję! :)

@Łukasz Wiesław Jasiński Bardzo dziękuję! :)

@Łukasz Wiesław Jasiński Serdeczne podziękowania! :)

@Robert Witold Gorzkowski @Łukasz Wiesław Jasiński Serdecznie Panom dziękuję! Pozdrawiam. :)

@Łukasz Wiesław Jasiński Bardzo dziękuję i ślę pozdrowienia. :)

@Amber To piękny, nostalgiczny wiersz pełen ciepła. Piękna metafora - gwiazda, która „pamięta" za nas. Ostatnie wersy są mądre i smutne jednocześnie - „wszyscy w dniu świąt się dobrze mieli , dlatego nikt ich nie pamięta". To prawda - pamiętamy dramaty, trudności, a szczęście które „po prostu było" - umyka.

Nie wiem kiedy świat zgasł tak szybko we mnie I barwy w szarość nagle się zmieniły. Ktoś mgłą przysłonił oczy tak podstępnie Że dni i sny się w jedno połączyły. Wciąż zapominam, że dzień się zaczyna, A świat nie może powstać z samej ciszy. Że życie lepić trzeba jakby z gliny, Z ruchu i z tego, co się wokół słyszy. „Spójrz, jakie słońce!” – mówisz do mnie rano, Gdy żaluzjami zrywasz cienie ze ścian. Ja widzę tylko pustkę – tę niechcianą, Gdzie linie mroku to ślady dawnych ran.

@Wiechu J. K. Bardzo dziękuję! Człowiek dąży do poznania Wszechświata, to prawda. Tylko co potem zrobi z tą wiedzą i jakie ma intencje? "W latach 70-tych były plany użycia broni w kosmosie i na Księżycu, zwłaszcza w czasach Zimnej Wojny, gdzie USA i ZSRR rozważały zrzucenie bomb atomowych na Księżyc, aby zademonstrować swoją siłę" Na szczęście wtedy odpuścili. A traktaty? Historia i nie tylko ona wie, że są bezwarościowe w czasach wojen. Pozdrawiam.

@beta_b ale targacie bagaże:) w gronie bezpiecznie, ja w pustyni i w puszczy:)

@Amber u mnie były racuchy drożdżowe i ciasto drożdżowe z rodzynkami, które najbardziej lubię z ciemną skórką:)

@tie-break będzie takie zaplątanie w drzewach :)