Cała aktywność

@lena2_ To piękny i szczery wiersz - modlitwa, pełen głębokiej wiary i ludzkiej wrażliwości. Szczególnie ujęło mnie to "przez szeptane pacierze" na początku - ta intymność, cichość modlitwy.

Dżdżownice śliskie ropuchy żaby… w jednym kotle

Błyszczą : klejnoty, berło, korona… Mamiąc. Błyszczy też miecz.

W pięknej formie wiersz inny, niż Twoje dotychczasowe. Przeskok z czasów budowy kamiennego kręgu do ciemności dzisiaj z perspektywą końca wszystkiego. Może, gdyby druidzi nie odeszli, a kamienie były w centrum wiary, wszystko potoczyłoby się inaczej, ale tego przecież nie wiemy. Pozdrawiam

@Wędrowiec.1984 Wiersz ma w sobie coś z romantycznej wizji przeszłości. Zakończenie - z druidami, którzy "cicho śnią" - brzmi jak pogodzenie się z tym, że pewna wiedza, pewien sposób rozumienia świata odszedł bezpowrotnie. Ale czy na pewno?

przez szeptane pacierze ufne wyznanie- wierzę szukam Cię Panie przez strapienia i bóle kiedy wołam najczulej przez łzy które zwątpiły gdy zabrakło już siły przez radości i blaski i potęgę Twej łaski z tą nadzieją że czekasz na grzesznego człowieka szukam Cię Panie

@Rafael Marius będę miała wnusię na weekendy, w przyszłym tygodniu zamawiam fotelik dla siebie rozkładany, a jej użyczę swoje łóżko do spania i kołderkę, poduszeczki jedwabne. Będę miała słodsze życie z wnusią. Mam cieplutko, to może przyjeżdżać do mnie od czasu do czasu na spanie i zabawy. W grudniu do mnie będzie przyjeżdżała, to może zaliczymy nasze górki na pazurkach, mieszkam w fajnym miejscu. Już z nią chodziłam na place zabaw, na moją romantyczną trasę. Po drodze mamy takiego znajomego Stefana, który ma o dwa miesiące od niej młodszą córeczkę i często się spotykamy na spacerach, praktycznie co tydzień. Taki mały mamy świat wewnętrzny:)

@hania kluseczkaŚwietny! Zastanawiałam się, co będzie na końcu. Nic nie wymyśliłam - babki z piasku rozbroiły mnie. :))

@KOBIETA To piękny, zmysłowy wiersz pełen intymności i tęsknoty. Pięknie oddajesz tę delikatną granicę między rzeczywistością a snem, między samotnością a bliskością. Szczególnie poruszające są wersy o "kruchej pewności" i pytanie, czy to już sen - to uczucie zawieszenia między jawą a marzeniem - niezwykle sugestywnie pokazane.

@Migrena Ależ dzika energia! I wszystko dzieje się między ludźmi w przestrzeni miejskiej, gdy cały świat znika oprócz drugiej osoby. Jest tu chłód miasta i gorąc ciał, napięcie , lęk i pożądanie. Dopamina i brak sentymentalizmu - niezłe! :) Uziemiłeś ten tekst, dałeś mu dużo wiarygodnej cielesności. Najbardziej podoba mi się ta siła kinetyczna. Te powtórzenia "jeszcze" pod koniec tworzą efekt narastania, zadyszki, niemożności zatrzymania – to działa. Rytm jest niemal fizjologiczny, naśladuje puls, oddech, ruch ciał. Poćwiczę na nim szybkie czytanie i dykcję :) Bardzo dobry!

@viola arvensis Wiary, pokory i ufności Ci nie brak, Violu I wiesz, ktoś bardzo mądry powiedział: Trochę wiedzy, oddala od Boga, dużo wiedzy - z powrotem nas do Niego sprowadza. Ludwik Pasteur

@akowalczyk, @violetta Dziękuję.

@Leszczym Michale, troszkę 'wygłupów' trzeba nam, bo życie nie jest łatwe, chociaż piękne i każdemu potrzebny jest uśmiech, tym bardziej, że każdy ma go pod dostatkiem do rozdania :)

@infelia Przeczytałam Twój wiersz z przyjemnością i uśmiechem. Humorystyczna opowieść o zimnie w domu i relacji pary, to mieszanina czułości, narzekania i autoironii — bardzo rodzinna atmosfera. :)))

Definicja komunizmu Dobrze strzeżona willa, z zamurowanymi drzwiami między pokojami. „Pokój” — słowo klucz w tym gmachu. Nośność portretów, kult ornamentów. Jest nieco zaniedbana, z retuszem sztukaterii, ale z pełnym wyżywieniem na kartki, rzadko pożywnym. I hasłem na każdy dzień planu. W bibliotece urządzono gabinet luster. W salonie chowa się tam sala gry w kości. W zasadzie wszystko dzieje się samo, w sadzie obok, nocami. Przed naszymi oczami. Napij się, mój towarzyszu. Toast na rozgrzeszenie. Strzał w potylicę wymaga ich przymknięcia.

@LeszczymDokładnie tak! :)))

@Simon Tracy Bardzo ciekawy tekst. Połączyłeś gotycki horror ze spojrzeniem na toksyczną, obsesyjną miłość i jej niszczycielskie skutki. Świetne jest zakończenie - żona powraca w postaci kruka, który wyrwała zabójcy serce. To symbol - kobieta, którą zamknął w śmierci, znajduje się poza jego kontrolą. Bardzo mi się podoba.

@Leszczym, @Łukasz Wiesław Jasiński, @Wędrowiec.1984, kłaniam się wdzięcznie :)

@violetta Takie rzeczy to w wierszach albo w filmach lub teledyskach. Rządzi natomiast twarda gra, która na szczęście jeszcze czasami bywa wzajemna :)

@Berenika97 Takie odkrycia w różnych dziedzinach się zdarzają. Net je nieco bardziej uzmysłowił. Że talenty i cudne rzeczy, sprawy i wykonania są również, bywają, poza fabrykami.

@viola arvensis Napisałaś wiersz pełen duchowej intensywności i czułości zarazem. Zdajesz sobie sprawę ze swojej słabości — ale właśnie dlatego wyrasta przepełniona wiarą modlitwa. To poddanie się, które jednocześnie jest triumfem ducha. Ostatnia strofa — zwłaszcza to "Tobą oddycham" — ma siłę przemiany. Cały wysiłek wcześniej opisywany prowadzi do oddychania tym, co umiłowane. Masz dar wyrażenia tego, co zwykle pozostaje niewyartykułowane — tej granicy, gdzie rozpacz przechodzi w wiarę, a słabość staje się siłą. Przepiękny tekst. :)

@Leszczym gdy wyjdzie hybryda to będzie ok.

@Sekrett Był ostatnio taki film amerykański, o bohaterze którego mikroskala i życie w jego małej skali przenosiło się jednocześnie i jakby rzutowało na makroskalę czyli sprawy o rangi państwowej, tak jakoś skojarzył mi się Twój wiersz z tym filmem, o którym tylko słyszałem, bo go nie obejrzałem, ale mógł być bardzo dobry.

@Wędrowiec.1984 To wiersz ambitny, pieśniowy, z bardzo dobrym klimatem i kilkoma świetnymi obrazami. Największa siła to rozmowa z kamieniem, działającą jak rozmowa z wiecznością.

@Leszczym Masz rację, na sporcie się nie znam, zwłaszcza tym zawodowym. Ale zauważyłam to zjawisko wśród piosenkarzy. Zawodowcy, promowani przez media, czasami nie mogą się równać z amatorami - ludźmi niezwiązanymi ze show businessem.