Cała aktywność

Stoję przed krzyżem napełnia mnie energia zyskuję życie

@wierszyki Sympatyczny !!

Podmienia dwójkę na asa. ( Patrzę w jego karty przez lusterko.)

@Arsis E, tam z ciekawości...

@TylkoJestemOna To miłe, dziękuję @MIROSŁAW C. :)

@Berenika97 Wiersz jest wstrząsający wiesz? Lekko napisany, ale aż krzyczy. Bo dzieci powinny żyć, a nie ginąć pod gruzami. Piękny Berenika

@JWF - dzięki - @Berenika97 - dziękuje -

Zd.wlasne

Świat wstrzymał oddech a w piwnicy zaczęło się lato. Na dłoni zamiast zabawki — pierwszy oddech. Światło świecy odcina cień matki od cienia gruzu. Pierwszy krzyk rozrywa powietrze, które pachnie pyłem. W ciemności pulsuje światło, jeszcze nie wie, że jest kruche. Dostaje od Boga betonową linię życia.

@Corleone 11 Ten tekst to ciekawy eksperyment literacki. Najbardziej intrygującym elementem jest koncepcja "dusz" zamieszkujących ciała - "ojcodusza", "synodusza". Daje to tekstowi metafizyczny wymiar. Dialog jest żywy i przekonująco oddaje napięcie między pokoleniami, czuć tę atmosferę. Ciekawe jest też powolne odkrywanie, że syn wie więcej, niż przypuszczał ojciec. Tym razem muszę też napisać o tym, co mi nie pasuje. Czytam szybko, czasami udaje mi się czytać ze zrozumieniem. Ale w Twoim opowiadaniu musiałam się zatrzymywać i powtórnie czytać niektóre zdania od początku. Te zdania, które są przesadnie rozwlekłe, np."Stojąca tuż obok w synowskim ciele doświadczona dusza - równie doświadczona jak ojcowska". Poza tym fraza ""dusza zajmująca ciało biologicznie starsze" jest powtarzana. Tekst jest (jak się domyślam) fragmentem większej opowieści. Może warto by było trochę uprościć styl? Pozdrawiam.

@Maciek.JChciałam napisać,ale wyszło mi niezgrabnie: Nie niszczę pajęczyn, gdy widzę je rano w rogu pod sufitem - błyszczą rosą, każda nitka tkana cierpliwie i z planem, geometrią piękną, co serce unosi. Wiem, że to jak wiersz - długo powstawał, każde słowo ważne, każda zwrotka w miejscu, pająk-poeta nocą nad dziełem czuwał, by schwytać nie muchy, lecz cząstkę szczęścia. Uszanuję pracę, co w mroku powstała, pajęczą poezję w porannym świetle, bo każda pajęczyna ma duszę artysty i prawo do życia w tym wspólnym świecie.

@Somalija Hej, Aga? a gdzie to ty zaglądasz? co? nie poznaję cię, Aga...

@Berenika97 Berenika nie wiem co powiedzieć- znowu. Po prostu napiszę- dziękuję. I dziękuję za Twoje serce.

@Agnieszka Charzyńska Koniu drogi, twój rodowód wspaniały, lecz zebra mądra w prostej swej odpowiedzi. Prawdę odkryła, że wolność dzika cenniejsza od sławy, niż służba ludziom.

@Annna2Wprawdzie nie znam pracy w gospodarstwie, ale umiem za to wyobrazić to wszystko, co napisałaś. (przynajmniej mam taką nadzieję). Twój wiersz jest piękny i bolesny, tak go odczytuję. Najpierw przeniosłam się do minionego już życia, takiego, w którym to natura regulowała ludzkie życie. Oprócz ciężkiej pracy, jest tam ogromna dawka miłości. A potem nagle wers: „W moim domu- nie to nieprawda!” - uderza z brutalną siłą. Przywołuje smutek, poczucie utracenia. A mimo wszystko jesteś silna. To bardzo głęboki i emocjonalny wiersz. Twój wiersz - Poetki, osoby bardzo wrażliwej, obdarzonej niezwykłym talentem.

mały dzikusek czarny o białych łapkach z rynny na mleko

@violetta Violetko jak zwykle jesteś przeurocza - no komedia:))))))))))) @MIROSŁAW C. albo: między piętnem a raną wiersze zatrute rozkoszą i ciekawy fragment: wszystkiego co w duszy z nieświadomej zasługi tajemniczego wiwarium umacnia w wierze Twoje wiwarium ma wiele kontekstów np: - dusza przed narodzeniem jest w "tajemniczym wiwarium" - niemowlę cudowne wiwarium tworzy mu mama - dorastanie w wiwarium najbilższych a w wierze umacnia On widoczny na każdym kroku Pozdrawiam

@Annna2 @MIROSŁAW C. Dzięki :) @Berenika97 Dziękuję :)

@Jacek_Suchowicz To miłość dawna – już umarła, choć w snach się czasem jeszcze błąka. :) @MigrenaBardzo dziękuję, ale czasami te "kroki" powodują, że stoimy w miejscu i nie możemy pójść dalej. @Robert Witold GorzkowskiBardzo dziękuję! @Annna2Bardzo dziękuję! Nie wiem, co napisać, bo takie pochwały od Roberta i Ciebie dodają mi sił. @Rafael Marius@Andrzej P. Zajączkowski Bardzo dziękuję! :)

@MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! :)

@andrew - to tak jak mój. Jest- ale nie jest już mój. Dzięki @Jacek_Suchowicz dzięki piękne za wiersz. Mową mojej Ziemi opisuję zwyczaje, to co się ziało kiedyś.

@Robert Witold Gorzkowski no jadło się- z drzewa i hyc- obtarło się i jakie dobre było. U nas też się grzało wodę na mycie na kuchni węglowej z fajerkami- i myli się wszyscy. I piec kaflowy- super był zimą- fajnie było się przykleić. Wszystko co piszesz jest prawdą. Dziękuję

odbieram jako wspomnienie dzieciństwa - krótki reportaż z okresu żniw. mój dom dzieciństwa jeszcze istnieje lecz inni ludzie inne klimaty kiedy przejeżdżam do mnie się śmieje pewno pamięta odległe czasy ma nowy dach i elewację sanitariaty w środku wodę a ja pamiętam te dobre czady kiedy w podwórku "stojał" wychodek ....

@Annna2 Mój dom, często przechodzę tą aleją. Jest piękniej,zdecydowanie, ale to już nie Mój dom. Tamten wtedy był najpiękniejszy. Od rana piłka w wakacje... Nie mam żalu ,że odszedł. Czuję radość ,bo był. Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia

@Andrzej P. Zajączkowski z kopytem ;-) Pozdrawiam