Cała aktywność

każdy człowiek miewa różne pragnienia każda chwila inaczej szczęście spostrzega lecz on myśli dekalog przestrzega by być bliżej w tej drodze do nieba :)))

aleś narozrabiał musiałem z siebie wyrzucić Szczęścia się nie da zmierzyć lub zważyć, złapać do klatki, zachomikować. Ma coś wspólnego z tym o czym marzysz zły kombinujesz - boli cię głowa! ... ciąg dalszy wyżej Pozdrawiam:)))

@janofor To mi przypomina Bułhakowa "Mistrza i Małgorzatę". Wiara w to że miłość wszystko usprawiedliwia- dobro i zło-, czy iść świadomie w zło bo: ten musi dzielić los kogo pokochał". Ona ginie w imię miłości.

@Naram-sin Nie ma Cię. Więc jeszcze taką myśl mam w głowie. Z pełnym szacunkiem dla Ciebie. Twoje rozumienie poezji jest mniej więcej na jednym poziomie z rozumieniem przez wulkanizatora (też rzemieślnik) przyjemnosci jazdy porszakiem z ośmiocylindrową bestia pod maską. Wiem, że to nadmiernie kontrastowe przerysowanie ale tak mi się jakoś...... Pozostaję z szacunkiem do Twojej wiedzy o zasadach... @Roma Zabij mnie teraz ! Przepraszam, że zrobiłem Ci zamieszanie. Nie gniewaj się ;) Proszę :)

@Nata_Kruk Hej, bardziej celowy zabieg. Chciałem odbiegać w ostatnich wersach dwóch pierwszych strof od poetyckiego wyrazu - żeby pokazać jak coś blokuje emocje. Cieszę się, że spodobała się ostatnia strofa :) @Annna2 @viola arvensis Bardzo dziękuję!

ten świat współczesny wciąż nas pogania lecz my nie dajmy mu się zwariować krótko przy uździe przytrzymaj drania pilnuj by tempie własnym pracować jeśli fachowcem jesteś cenionym dobrą robotę dziś wszędzie znajdziesz nie pozwól nigdy by ktoś cię gonił uprzedzaj ruchy ty jesteś panem pozdrawiam

@Naram-sin możesz wyliczać każdą kroplę, analizować prądy i smak wody, a i tak pozostaniesz suchym obserwatorem, bo poezja nie daje „wiedzy o rzeczywistości”. Ona pokazuje zycie, którego twoje mikroskopowe metody nigdy nie dotkną. Co byś zrobił z dziełami Homera, analfabety ? Albo Johny Miltona ? Christophera Smarta ? Dałbyś im pałę. Bo słowa, slowa, słowa. Rozmawiamy jakby płaszczyzny naszego rozumowania były w innych częściach wrzechświata. A przecież jesteśmy tutaj. @Naram-sin Kiedyś czytałem chyba dwa Twoje wiersze. Wszystko w nich grało. Ale tam nie było poetyckiej mgły. Ducha co unisi poetę. Małego czy wielkiego. Ale poetę.

Jest dokładnie odwrotnie. Unosząc się tym bardziej go nie poznasz. Smak również jest częścią całości. Ja dzięki poezji dowiaduję się czegoś więcej o rzeczywistości. Ty się niczego nie dowiesz, bo duch, o którym piszesz, to - trywialnie rzecz ujmując - nic więcej, niż Twój własny zachwyt.

Każdy człowiek inną ma miarę i szczęście inne w chwili dostrzega. Dlatego śmiało: przez chmury i fale. Znajdź w końcu kogoś i na nim polegaj.

@Jacek_Suchowicz Każdy człowiek inną ma miarę i szczęście inne w chwili dostrzega. Dlatego śmiało: przez chmury i fale. Znajdź w końcu kogoś i na nim polegaj.

@Naram-sin Analizuj każdą kroplę, przelicz prądy, klasyfikuj przenikanie światła – a ja nadal będę unosic się nad oceanem. Twoja teoria nigdy nie nauczy cię smaku wody. I to jest różnica między nami. Nawet nie między nami. Między analitykami słowa a poetami. @Naram-sin Ty jesteś zimny analityk słowa. Dobry analityk. Ale poezja to duch. Słowa ponad słowami.

Waldkowi - za inspirację Szczęścia się nie da zmierzyć lub zważyć, złapać do klatki, zachomikować. Ma coś wspólnego z tym o czym marzysz zły kombinujesz - boli cię głowa! A w żadnym sklepie jego nie kupisz, chociaż ten towar zwą twoim szczęściem. Nie daj się nabrać i nie bądź głupi, wyrzuć oszustów i pomyśl jeszcze. Bo w tym temacie brak wszelkich wskazań, żadnych instrukcji też nikt ci nie dał. Nie wpadaj w rozpacz, to nie jest dramat, dostałeś rozum – myśl, gdy potrzeba! „Każdy kowalem własnego szczęścia” a z możliwości i upodobań, sam je zbuduje jak mu potrzeba, by być spełnionym w czynach i słowach. Dla jednych szczęście, to świat przemierzyć, dla innych - żona, dzieci, rodzina. „Każdy swe szczęście swą miarą mierzy, każdego szczęście ma inny wymiar”

Ale czym jest ocean? Ty z kolei ignorujesz jego złożoność: wodę, rzeźbę dna, żyjące w nim zwierzęta i rośliny i różnorakie procesy zachodzące między tymi elementami, a to wszystko wchodzi w zakres znaczenia słowa 'ocean' i w wierszu pełni jakąś funkcję. W zależności od relacji z innymi jego komponentami. Wolisz skupić się tak naprawdę na sobie i swojej fragmentarycznej, emocjonalnej percepcji. Ja wolę jednak patrzeć na krople wody, bo każda jest inna, nawet w oceanie.

@Naram-sin Nie bardzo tak jest. Redukować poezję do systemu zjawisk, ignorując magię i intuicję, to trochę tak, jakby opisywać ocean, licząc tylko krople. Jarzysz ? @Naram-sin Już kiedyś dyskutowaliśmy o tym. Pod moim wierszem.

Ale właśnie na tym polega - w dużym uproszczeniu - poetyckość. Każda metafora w wierszu jest zjawiskiem, które z innymi tworzy jakiś system. Mnie interesuje natura zjawiska i struktura tego systemu. Intuicyjny odbiór faktycznie, ma dla mnie znaczenie trzeciorzędne.

@Naram-sin No dobrze. Więc każdy gest bohaterki musiał być automatycznie klasyfikowany jako problem tożsamości. W moich oczach i moim rozumieniu ,magia w poezji nie jest kwestią protez czy tarcz. Czasem polega po prostu na odważnym unoszeniu się nad ziemią. Nawet jeśli tylko na chwilę. Nie każdy ruch musi być symbolicznie rozpisany na wszystkie możliwe znaczenia. Jesteś analitykiem słowa. Szacunek. Ale poezja to nie analiza słowa. W małej części tak. Ale naprawdę w małej. @Roma tym się nie przejmuj. Każdy ma gorsze dni

@Naram-sin Masz rację i w tym i w poprzednim komentarzu. Wczoraj jak odpisywałam na niego, trochę go wyolbrzymiłam i postanowiłam ten wiersz na siłę bronić. Niepotrzebnie. Jako autorka chciałabym, żeby było tak jak napisałam w poprzednim komentarzu i tyle. No ale cóż, trzeba dać peelce czas, może wiersz, może kilka wierszy, żeby zrozumiała. Jeszcze raz dziękuję za komentarz, fajnie, że można na takie trafić. @Nata_Kruk Nata, dziękuję. Zmieniam na "na" :) @Migrena Migrena za Twoją interpretację również bardzo dziękuję. I za to, że widzisz w tym wierszu trochę tego co mogłoby być. Dzisiaj jakieś nieskładne te komentarze piszę, ale mam nadzieję, że zrozumiecie :)

W tekście Romy bohaterka liryczna próbuje tę magię zedrzeć z siebie, jak niechcianą skórę, a nie uczynić z niej swoją tarczę. Ja tu widzę problem z tożsamością, a adaptacja do rzeczywistości powinna opierać się na własnych mocnych stronach, tylko umiejętnie wykorzystanych.

@viola arvensisPoczułem się dziś w obowiązku przeprosić, bo chyba sponiewierałem ten wiersz bardziej, niż na to zasługuje. Zdenerwował mnie bezkrytycyzm innych, który zasadniczo nie powinnien mnie w ogóle obchodzić i rzutować na mój odbiór. Wywal z wiersza rymy gramatyczne i w przyszłości omijaj banały, np. takie: 'miłość przemija' (cóż w tym odkrywczego?), 'życiem zmęczona' (każdy grafoman tak się czuje). Miejsce zaimków 'twe','me' jest na strychu. No i tyle. Obiektywnie po ponownym przeczytaniu moje ogólne wrażenie jest dużo lepsze, niż wczoraj. Krótka linijka wiersza, ale precyzyjnie rozkłada starość na czynniki pierwsze we wszystkich jej aspektach.

@Naram-sin Innteresująca interpretacja. choć wygląda, jakby Twój teleskop nastawiony był wyłącznie na defekty. Kilka gwiazd i odrobina brokatu w moich oczach wciąż potrafi uniesć więcej niż całe kosmiczne analizy. Czasem magia polega nie na rozkładaniu wszystkiego na czynniki, ale na odważnym patrzeniu w niebo. Nawet jeśli tylko na moment. Nie sądzisz ?

Fajnie, to od Asi Kołaczkowskiej :)

Wschodzący Wieczór, Zachodzące czerwono grejfrutowe słońce, Kolejny drink? Tak monotonnie mijają miesiące, Ucieczka... Kolejny mail, kolejny call, Słowo 'priorytet' jest jak używka, Ta myśl zastępuje smak zimnego piwka, Ucieczka... Głowa pełna obowiązków, Garnitury, koszule nadgodziny, klient, Czasem już chcesz wziąć w jedną stronę bilet, Ucieczka... Ale przed czym Ty chcesz uciekać? Spójrz w lustro, zacznij od siebie, niż wiecznie uciekać...

@andrew tak, dzięki

Nie pamiętam dobrze książek o Mary Poppins, ale pozbawienie się możliwości latania odebrałem nie jak osiągnięcie dorosłości, lecz jak pozbawienie się ważnej części siebie samej. Po co na siłę być kimś innym? A to już jest ryzykowne. Poprzestawanie na byle błyskotce, gdy kiedyś wierzyło się, że cały kosmos jest w zasięgu ręki.

Tańcząc w czarcim kręgu (sabat) Zjadam światy opasłe, bawię się i gram na lirze – to mi w pełni wystarcza, o niczym innym nie marzę. Wiara w czary szeptunek, dawno straciła na mocy – teraz wszyscy zebrani, którzy tej nocy wątpili, teraz wszyscy (ja także) tańczą pijani tą nocą… Daj mi dłoń, czarodziejko – widzę wyraźnie ogniki, płomień żądzy w spojrzeniu, które wręcz błaga: „Bądź ostry, jak magiczny sztylet, i ugódź. Kochaj mnie po raz ostatni.”