Cała aktywność

Dwunastu braci

Tylko staruszka, która się garbi albo na laskach mocno się trzyma, wypatrzy ciebie — głodny gołąbku, który przyszłości większej już nie masz. Natrętne stadko rozrzuci kwestę, w garnuszku przecież zabrakło wody... Gdy się podziała gdzieś atencjuszka w ludzkim skupisku, dawnej ślebody.

liryczniejemy pomiędzy sklepowymi alejkami promieniami słońca a kroplami ulewnego deszczu liryczniejemy przedwiośniem w ogrodach Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej przed zimą pod kocem w mimozy liryczniejemy bo nasze dni to wersy do poskładania w poemat epicki jak Mahabharata i bezczelnie czuły strofami mija nam czas gdy tak sobie liryczniejemy bo słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiersz) gdy słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiesz)

Interpunkcyjnie także pięknie. Pzdr :-)

Noszę koronę niewidzialną, przeźroczystą I własnymi drogami chodzę miłościwie, Odkąd w swym sercu mnie koronowałeś tkliwie Swoją miłością pół płomienną i pół czystą; I jak blisko może przejść przebrana królowa, Przez targowisko między nędzarzy tłumem, Płacząc ze współczucia, lecz skrywając dumę, Ja swoją chwałę wśród lęku zazdrości chowam. Ma korona ukrytą słodyczą zostanie Ranek i wieczór modlitwą chronioną wiernie, A kiedy przyjdziesz, by mi koronę odebrać, Nie będę płakać, prosić słowami ni żebrać, Lecz uklęknę przed tobą, mój królu i panie I na zawsze przebiję moje czoło cierniem. I Sara: I wear a crown invisible and clear, And go my lifted royal way apart Since you have crowned me softly in your heart With love that is half ardent, half austere; And as a queen disguised might pass anear The bitter crowd that barters in a mart, Veiling her pride while tears of pity start, I hide my glory thru a jealous fear. My crown shall stay a sweet and secret thing Kept pure with prayer at evensong and morn, And when you come to take it from my head, I shall not weep, nor will a word be said, But I shall kneel before you, oh my king, And bind my brow forever with a thorn.

@Annna2Muzyka jak balsam, pasuje do wiersza, a wiersz do niej :) Nawet skowronka w trelach słyszę.

o ile można zaproponuję: Pewien obraz z muzeum w Albany - Zejdźmy - mówił drugiemu - ze ściany! powróćmy do życia, by zerknąć z ukrycia, jakie zdobią "wisielce" tu ściany. :))

Aż chciałoby się w jednej chwili przenieść w twoje strony i nacieszyć oczy i serce widokiem niejednego jeziora .Bo u mnie tylko rzeki i najwięcej mostów w naszym kraju.Ale co mi po mostach kiedy tak pięknych jezior nie ma...

@Berenika97 kościotrupy pewnie będą fajny

@Berenika97 jest czyste. Kilka lat temu poszerzono plażę, zrobiono trakty spacerowe, plac zabaw dla dzieci. Czasem problemem jest przyducha, dzięki

Bardzo dziękuję. Również pozdrawiam.

Tutaj interpretacja aforystyczna pokrywa się z geograficzną, a Dr Jekyll na tle pana Hyde jest jeszcze bardziej szanowany, niż byłby w otoczeniu podobnych sobie. Pozdrawiam z podobaniem dla wiersza.

jedną drogą idę czytam jej drogowskazy uczę się od nich jak iść dalej idąc rozumiem że życie to nie wypadkowa że głębszy w nim ukryty sens zawsze w nią wierze maluje o niej obrazy piszę wiersze rzeźbie ją ona przemawia do mnie mówi kiedyś ujrzysz mój kres - zbłądzisz będziesz płakał ja mimo wszystko idąc nią zawsze jestem sobą mimo że bywa trudna

plaża nudystów tu nagość normalnością myśli są czyste

piękna druga zwrotka, ujęła mnie

@lena2_Piękna refleksja, modlitwa - wiersz uniwersalny, pełen ciepła i mądrości. Ludzie, gdy są młodzi i zdrowi myślą, że są nieśmiertelni, a potem zaczynają dostrzegać, że nie mają racji. Pojawia się bojaźń i szukanie drogi do Boga. Pięknie to ujęłaś.

Dziękuję :) Zgadza się. Dorzucę jeszcze tylko (do czego, zdaje mi się, @Jacek_Suchowicz zaczął zmierzać w swojej wierszowanej odpowiedzi), że odnoszę jakieś niejasne wrażenie, że Niebo bez Piekła nie mogłoby istnieć. W każdym razie w naszych wyobrażeniach. Również pozdrawiam.

@Maciek.JPięknie napisałeś! Asia z lekkością unosiła słowa, budziła kolory, by szarościom życia stawiać zapory. 💔

@iwonaromaCzy jest to ten szatan, który już nie miał ognia w oczach tylko głód liścia zwykłego?

@Annna2O, to bardzo ciekawe! Mój brat, jako jeszcze student pracował w krakowskim biurze genealogicznym. Przy okazji odtworzył drzewa rodowe naszych rodziców. Pamiętam, jak się tym emocjonowaliśmy. A historia, którą opisuję językiem niewyszukanym, to prawdziwa historia, którą przeżyła moja ciocia. Jestem na etapie spisywania historii rodzinnej, opieram się na dokumentach i relacjach żyjących członków rodziny. Ale smaku nadają właśnie takie przeżycia, niecodzienne i zapadające głęboko w sercu. Mam zgodę cioci, aby przerabiać jej wspomnienia na opowiadania, bardzo się z tego cieszy. :)

@Annna2Przez zastosowanie oryginalnych, surrealistycznych obrazów natury wpada się w atmosferę między snem a rzeczywistością. Pogłębia to muzyka i zamglone obrazy. Ten świat bardziej odczuwam i nie chcę go rozumieć. Zakończenie zrywa ten "sen/nie-sen" nagle, żartobliwie, i trzeba zerwać z przeżyciami, które zaserwowałaś wcześniej. Piekny utwór! @Berenika97Nad jeziorem Limajno kiedyś odpoczywaliśmy, piękne miejsce. A jezioro było wówczas bardzo czyste. Nie wiem, jak jest obecnie.

Mi się wydaje, że mogłaby być każdą z tych osób, które parodiowała. Po prostu nie mieściła się w żadną z tych ról, bo była we wszystkich. Pozdrawiam serdecznie :-)

Prześliczny i znów mądry wiersz "udało" Ci się wysmażyć Sylwestrze. Udało w cydzysłów, bo to przecież i talent i praca. Tak rzeczywiście mamy zakodowane wyobrażenie piekła i nieba, ale powiem Ci, że tam bardzo wysoko w górach jest też nieraz piekielnie pięknie - piekielnie, bo i strasznie i śmiertelnie, a powrót właśnie w dół to radość i ukojenie i poczucie powrotu także do bezpieczeństwa. Pozdrawiam :-)

Zgadzam się w 100% :)

Prawda... czasu brak permanentnie.