Cała aktywność

ukryte kapcie bose stopy na mrozie

@viola arvensis To piękny, emocjonalny wiersz — bardzo obrazowy i pełen wewnętrznego napięcia. Tworzysz niezwykle sugestywną metaforę czegoś, co jednocześnie ciąży i porusza, męczy, a jednak jest częścią ciebie. Wiersz płynie naturalnie, język jest lekki, a emocje w nim zawarte głębokie. Czuć, że to nie tylko literacka zabawa obrazem, lecz zapis pewnego stanu - napięcia wewnętrznego, które szuka ujścia. Pięknie uchwyciłaś dynamikę między tym, co chcemy od siebie odsunąć, a co i tak w nas zostaje. Ostatnia strofa, zamiast klasycznego „uwolnienia”, przynosi zaskakujący zwrot — decyzję o zatrzymaniu tego „gościa”, ale już na własnych warunkach. Wyrażasz emocje w sposób poruszający. Świetny!

@viola arvensis hehe, najwidoczniej kształtne kolana, tworzą kształtne wiersze. Pozdrawiam:)

@Rafael Marius latem to pasje, założę wdzięczną sukienkę. Pije herbatę w takiej zrobionej opasce i się wygłupiam nawet w domu dla siebie samej:) mnie rozmarzają takie kwiatki na głowie:) Jutro będzie u mnie Zoja, mam dla niej prezenty, ale myszkę zostawię w domu i jedną książkę. Mnie też zabawki cieszą:)

@Maciek.J Poruszasz temat przemijania w sposób lekki, codzienny i niepozbawiony humoru. W obrazie zmieniających się pór roku odbija się życie człowieka, a choć pojawia się tęsknota za młodością, w końcowych wersach pobrzmiewa pogoda ducha i pogodzenie się z własną codziennością. Pozdrawiam.

@janofor Świat nie jest tylko szary, lub czarno biały. Gdy zbyt długo w takim przebywamy, to co obok widzimy w krzywym zwierciadle... Pozdrawiam serdecznie Miłego wieczoru

ukoj h joku nie licz chili ein klein nie klnie

Bardzo fajnie. Tak trzymaj. Ja też bardzo lubię. Kobiety w wiankach wdzięcznie wyglądają. Ale jakoś się nie spotyka. Jedynie na stadionach wśród kibicek takie biało czerwone plastikowe

@lena2_Bardzo lubię takie zabawy słowem. :))) Lepiej czytać wiersze Leny, niż u siebie szukać weny. Lepiej brać jej lepiejki do serca, niż zgorzknieć jak szyderca.

oj to jo taki nie ein i kat

@Rafael Marius to bardzo ładnie wygląda, mi pasuje do dziewczej urody:) ostatnio tak do sklepu weszłam, to jadłam lody, kompletnie się tym nie przejmuję, tylko śmieje z tego.

@Alicja_Wysocka przyjaciel pochwali będzie dumny ale będzie też w trudnych chwilach i nie zostawi na pastę losu kiedy znacznie robić się trudno

Już nie pociąga mnie noc jej wersy sensu zakrywały biel i fałszowały mą moc wręczały lustra oraz ich cień Na łąkach dawno przez to nie spałem blokował mnie pozoru śmiech o szerokim niebie już zapomniałem dusza płakała, błąkałem się Wszystkie tych moich póz poruty zdają się kopią innych żyć lecz jeśli tylko strach wygnałem to pokój w sercu zaczął bić i przezroczysty świat ujrzałem po tylu wojnach i cudzej krwi i odgromniki budowałem nim doszło do mnie – mam w burzy iść I już nie szukam ciemnych bram co sypkie klucze oferuje gdy dojrzysz ten przeźroczy świat wyzwolisz się z tych kruchych objęć i idę tak jak wielu szło na ślepo czując szukając wciąż byś kiedyś Ty przeczytał to i w sierocińcu odzyskał wzrok

@Marek.zak1I dlatego, tego nieidealnego Marka bardzo polubiłam. :))))

To odważna jesteś. Raz jakieś 2 lata temu widziałem Ukrainki około 20tki, które tak robiły. Reszta to tylko dziewczynki.

@Migrena @huzarc Bardzo dziękuję Panowie. Doceniam przyjazne i mile komentarze zwłaszcza, ze wiersz pisany "na kolanie". Ukłony 🙂

@huzarc Wiersz tworzy mocny, niemal apokaliptyczny obraz ludzkiego cierpienia i konfliktu. Język jest gęsty od metafor - co nadaje tekstowi surrealistyczny charakter. Wiersz o destrukcji, pamięci i złudnym wysiłku nadania sensu temu, co zostało zniszczone.

@Rafael Marius pół wianek robię sobie:) tak zakładam, ostatnio nosiłam z bzem, stokrotkami i mleczem :) I potrafię tak chodzić przez cały dzień :)

@Berenika97 Umówmy się że jest to opowiadanie inne niż wszystkie. Piękna makabreska o specyficznym języku I humorze

@Rafael Marius Powiadam wam, że taka będzie radość w niebie nad jednym grzesznikiem pokutującym, więcej niż nad dziewięćdziesiąt i dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują pokuty. (Ewangelia Łukasza). @Wiechu J. K. Dzięki za miłe słowa. Pozdrawiam @Alicja_Wysocka a jak jeszcze grają ich przystojni, sympatyczni aktorzy, to nie tylko Ty:). Pozdrawiam

@Marek.zak1 Bardzo mi przykro Marku z tego powodu. To samo przeszedłem w 2000 roku.

Zakładasz wianki na głowę?

@Simon TracyTeż się uśmiałam z faceta w białych pończochach i bawełnianych majtkach, ale już nie z używania ludzkich półczerepów i kosciotrupa. :))) Pozdrawiam.

@Rafael Marius ja teraz tak się zachowuję:) chodzę na łąki i tak odpoczywam na łonie natury:)

@iwonaroma Wiersz otwiera się pytaniem o śmierć — czy jest wrogiem, czy przyjacielem — i od razu wskazuje, że odpowiedź nie jest uniwersalna. To jest zależne od kontekstu egzystencjalnego jednostki. Równie istotne są wymiary duchowe i poznawcze. Ten, kto wierzy — w Boga, w sens, w życie pozagrobowe — może postrzegać śmierć inaczej niż ten, kto w nic nie wierzy i nie chce wiedzieć. Dla każdej z tych postaw śmierć ma inne znaczenie. Zachwyciłam się Twoją metaforą ludzi jako liści - niektórzy schodzą z życiową godnością, zaś inni są niszczeni wcześniej — czasem przez nieprzewidziane okoliczności, czasem przez innych, czasem z braku powodu. Kontrast między młodszymi liśćmi a starszymi podkreśla naturalność przemijania i różne losy, które spotykają ludzi. Wiersz ma charakter refleksyjny i uniwersalny. Zadaje pytanie - o niepewność naszego postrzegania rzeczywistości. To świetny i fascynujący tekst.