Cała aktywność

@MIROSŁAW C. To piękny, gęsty wiersz o silnej, surrealistycznej obrazowości.

@Berenika97 Nika. proszę. chabry z nici marzeń utkane - ja pod Twoje stopy rzucam. bo Cię bardzo lubię !!!!!!!

@Migrena Łotr, mówisz? :))) Nieprzyjemny? :))) Widziałam gorszych, uwierz mi. Ty przynajmniej przepraszasz - to cię od prawdziwych łotrów różni. Więc przyjmuję przeprosiny, choć nie wiem za co dokładnie. Może za to, że jesteś sobą? To akurat mi nie wadzi. ps. znowu przepraszasz! :)))))))))))))

@Berenika97 to ja jeszcze tylko......przepraszam :))))))) nieprzyjemny łotr ze mnie :))))))

@viola arvensis Jaki cudowny, żywy wiersz! Tak właśnie wygląda zakochanie, które "tupie po głowie". "Czerwienię się poziomką , różyczką rozkwitam" - to urocze! Jakbym czytała wiersz o sobie, bo jak byłam zakochana w koledze z klasy - to miałam różyczkę! To była emocjonalna tragedia. :) "Zwieję przed kochaniem" - świetne, bo jednocześnie ucieka i przyznaje, że to już jest kochanie.

@Berenika97 Pięknie.

Poranek. Ale to nie nowy dzień. Nie początek, to tylko ciało oddane przez ogień, gdy noc skończyła swój rytuał. Słońce wstaje - nie jak zbawienie, ale jak świadek zbrodni. Rozrywa niebo pazurami światła, jakby chciało zajrzeć im pod ich powieki. Oni - jeszcze nadzy, ale już nie dzicy. Leżą w świetle po sobie, jak dwie rzeźby z soli, których dotyk roztapia. Jej ramię - jak lina po burzy, wilgotna, poraniona. Jego biodro - nabrzmiałe od snu, który nie przyniósł zapomnienia. W powietrzu unosi się zapach skóry i spalonego tchu. Cisza już nie milczy. Stoi między nimi jak anioł bez twarzy, i mówi: "Zobacz, co zrobiliście." Ich spojrzenia się mijają - boją się patrzeć w oczy, gdzie noc jeszcze dymi. Ona: czuje sól na ustach, ale nie wie, czy to pot, łzy, czy jego smak. On: chce coś powiedzieć, ale język mu się łamie na suchym gardle. Wciąż słyszą w sobie echo silnika, jakby to ich serca nie mogły zgasnąć. Wciąż czują dreszcz drogi, choć leżą bez ruchu. Dłonie, które w nocy nie znały granic, teraz leżą jak bezpańskie psy, z pyskiem wbitym w ziemię. Światło dnia nie pyta o zgodę. Wnika w ich pory, szuka znaczeń, ale znajduje tylko ślady walki. Nie mówią nic. Bo każde słowo byłoby zbyt lekkie dla tego ciężaru. Ich skóra pamięta, ale oni chcieliby zapomnieć. Nie siebie - ale ten ogień, co pochłonął wszystko i zostawił tylko popiół i imiona. Poranek nie daje ukojenia. Poranek oskarża. I w tej jasności - tak nagłej, tak wściekłej, odkrywają, że to, co było piękne w nocy, rano zostawia rany. Ale też: coś zostało. W zgięciu łokcia, w krwawym półśladzie na udzie, w cichym oddechu, który nie ucieka. Może to właśnie miłość. Nie iskra. Lecz cichy, szary ślad, który wciąż trwa.

Dokładnie tak, ciesze się że rozumiecie

@Simon Tracy Wiele warstw, dużo historycznych odniesień, trudnych dziejów Rzeczpospolitej. Wiersz stawia pytanie - czy duch tamtego magnata-uciekiniera – dumny, waleczny, choć pokonany – jeszcze w nas żyje? Czy potrafimy jeszcze powstać "na dźwięk powstania", czy tylko stoimy jak chochoły, wpatrzeni w relikty przeszłości (róg), bojąc się podjąć ostateczną walkę? Czy szlachcic herbu Jasieńczyk to Twój szczególny wybór?

HARDKOROWO- Ten wasz świat Momo. Milczymy

@Alicja_Wysocka bardzo piękny kawałek, nie znałam, dziękuję. Mój taki żartobliwy ;) @Leszczym ależ nic nie szkodzi. Jest też prawdopodobieństwo, że mieszka i w Warszawie i w Poznaniu, a jak ma kaprys to może i w Londynie. Celebryci tak mają ;)

@Whisper of loves rain Ten wiersz to przemyślana gra oksymoronami, która buduje spójny obraz współczesności. Żyjemy w paradoksie i paradoks w nas.

Dla mnie religia nie jest już „prawdą objawioną”, tylko systemem uspokojenia lęku przed nieznanym. Wierzyłem kiedyś – więc wiem jak to działa od środka. W ateizmie nie widzę pustki, tylko uczciwość wobec tego, czego nie wiem. Nie oczekuję nawracania kogokolwiek – ale nie czuję już potrzeby udawania, że wierzę w coś tylko dlatego, że inni w to wierzą, że tak trzeba. I czuję się naprawdę wyzwolony.

@MigrenaPoddaję się, bo w jednym jesteś nie do pokonania.! :))))) Wiesz w czym! :))))

moloch wstrętny jak potwór z chińskiego kobierca co przelewa się ciągnie w segmentach i wije pożerając zbolałych na nerwy lub serce albo tych którym znachor szepnął zasłużyłeś tak więc leżę na plecach w rozpiętej koszuli jak Beduin pomięty pod płowym baldachem dochrapałem się wreszcie wakacji niedzieli i mam prawo do bycia podłym gorzkim capem nie podnieca mnie kryzys na światowych giełdach szalejąca inflacja pożary w Maroko głód uchodźcy korupcja pandemia histeria ani to że świat tonie to też mam głęboko nie bierze mnie ten system pikiety z flagami dieta bitki promocje te małe i wielkie gardzę wojną pokojem zyskiem ofiarami mam już dosyć każdego i nie chcę nic więcej

@infeliaBardzo fajny! Sąsiad puka rano: „hej, kończymy dziś sufit?" Żona śmieje się: „jasne! Ale tym razem w kropki!" Dziecko już gotowe z wałkiem i farbą, Kot ucieka na drzewo – mądrzejszy o jeden dzień.

@Leszczym czasem warto powiedzieć mniej- niż więcej

@Berenika97 nie, nie, nie ! to ja przepraszam, że nie potrafię stworzyć czegoś tak pięknego, aby Cię we właściwy sposób uhonorować !!!

@Waldemar_Talar_Talar i w jednym jest sprawiedliwa- nie minie nikogo

@huzarc gęstość barokowej metafizyki, te obrazy - "drżenie wnętrza oceanu spojrzenia", "rozbierany ze śpiewu przez mrok słowniczku" - to poezja hermetyczna, trudna, wieloznaczna, nie chce być łatwa

śmierć to trudne słowo jak je zrozumieć nicość wie śmierć to nie tęcza to ciemność bez cieni śmierć to chwila która krwią pachnie śmierć to poezja która nie boi się północy

@Czarek Płatak pięknie i romantycznie a kochać jesienią brzmi cudnie.

Dynamika aktywnego wysłuchiwania (i przemilczania) dojmujący brak rozłąki z o co chodzi... Warszawa – Stegny, 06.11.2025r.

@MigrenaBardzo dziękuję Ci za ten piękny wiersz. To był niezwykły podarunek. Przepraszam za moje rymy częstochowskie - ale nic mi nie przychodziło mądrego do głowy. :)

@Berenika97 ale ja właśnie......bo to Ty jesteś architektem, a ja tylko cegiełki słów w skromne wersy.....