Cała aktywność

Ślicznie dziękuję Konradzie, pozdrawiam :) Ładnie powiedziane, a to podobno tylko związek przyczynowo skutkowy ;) Bardzo dziękuję, pozdrawiam.

przypomnę swój tekst "do niego" Mimo zdań potoku, zrozumieć nie możesz. Ogarnia bezsilność i w kąt idzie skrucha. Podpowiadam szeptem, jak zgryźć taki orzech: Naucz się dokładnie, o czym mówi - słuchać. Już się nauczyłeś i dalej nic z tego, nie pojmujesz, po co? Wszak schematy znane, teraz z piedestału zwal nadęte ego, usłysz najważniejsze – niewypowiedziane!

@Annna2 Twój znakomity wiersz to intelektualne przeżycie. Te obrazy, niedopowiedzenia, symbole - zmuszają do głębszego zastanowienia się, tworzą bolesną całość. No i ostatni fragment - czytam o "krwi na rękach". Ten tekst jest niezwykły, tak to jest właśnie poezja.

@Jacek_Suchowicz dziękuję:)

szczególnie ładne

ja bym nie wnikał co pod kołderką ale ogólnie jest nastrojowo księżyc ma czapę lisie futerko jakieś dwa wozy mkną mleczną drogą gdy on się wtulił jesteś bezpieczna choć przygniótł sobą że aż tchu brak świeczka dogasa lecz najważniejsze jesteście razem i to nie w snach :))

Bardzo miło mi to słyszeć, serdecznie dziękuję i pozdrawiam. :) @Alicja_Wysocka Myślę, że akurat tej starszej pani (mama) chyba ich więcej nie potrzeba, miała ich zawsze ‘morze’, ale pomyślę, czy czasem sobie nie przypiąć. Jak by nie patrzeć - już ich ciutek wyliniało ;)) Dziękuję Alu pięknie i pozdrawiam. I była taka pierwsza wersja, na pewno lepsza jest w niej składnia. Zostawiłem jednak tę, bo dwa pierwsze wersy są przez to bardziej odrębne, mniej sugerują zakończenie i ładniej łączą jesień z włosami, o których nieco mniej przewidująco dowiadujemy się w trzecim wersie, że są siwe. Lepiej to widać z myślnikiem: nadchodzi jesień w twoich długich włosach - wiatr wplótł babie lato Dziękuję pięknie za konkret, a już szczególnie za romantyzm, bo rzadko mi się to zarzuca :) Serdecznie pozdrawiam.

@JWFWieloznaczne z tym odyńcem. :)

Pięknie, nastrojowo, emocje w wierszu się wylewają, czuję to bardzo... Pozdrawiam serdecznie:)

@Annna2 Niektórzy niestety potrafią ;)

wschód słońca przyniósł ciszę odbitą od krajobrazów zarysowanych wspomnieniem lata skąpanego w złocie jej długich warkoczy zatrzymanych na postrzępionej fotografii wczoraj było bajką i dziś nadal mogłaby liczyć piegi na niebie lecz już nie wierzy że kiedyś uchwyci je w dłonie

@MigrenaZatrzymałam się w tym świecie na dłużej, nie bez powodu. Piękny, nastrojowy tekst jak szept, jak cisza. Niesamowite metafory, uczucia ubrane w niezwykłe słowa są takie ulotne. I na koniec "I to wystarczyło" - jakie wieloznaczne, dla mnie to westchnienie, może rezygnacja. Dla mnie to takie bliskie.

@MigrenaBardzo dziękuję! Wiem, jak ważna jest cisza w Twoich wierszach, dlatego bardzo doceniam tę opinię. Pozdrawiam.

@piąteprzezdziesiąte możesz wrzucić link do webowej wersji AI czytającej tekst wierszowany ? Chętnie posłucham i ocenię...

@Annna2Aniu bardzo dziękuję za pozytywny odbiór mojego opowiadania, a zwłaszcza odpowiedź na końcowe pytanie. Czasami nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć sobie na takie pytanie. Samoocena jest najtrudniejsza, ocena własnej pracy bywa równie trudną, zwłaszcza jeżeli chodzi o młodych ludzi, na których możemy mieć jakiś wpływ. Bardzo dziękuję! To opowiadanie jest jedynie relacją z pewnego szkolnego wydarzenia. Ale miłe słowa zawsze motywują - nie tylko uczniów :)))

dla Niej Poznali się tam, gdzie noc mówi ciszej niż dzień - na poetyckim portalu, w sieci utkanej z pikseli i tęsknot, gdzie dusze bose stąpają po promieniach światła, a milczenie splata rozmowy w jedwabne nici. Nie było przypadków - tylko myśli, które spotkały się w pół zdania, dwie dusze jak listy unoszone prądem - nie powietrza, lecz ciszy, co pachnie chłodem i nieskończonoscią. Ona - uśmiech skryty w słowie, On - cień jej nierealnych marzeń. Nigdy się nie dotknęli, a znali się głębiej niż ci, co dzielą jedną poduszkę - pisali do siebie jakby każde słowo było szeptem duszy, testamentem utkanym z granicy snu. Każde „dobranoc” - oddech gwiazdy, której światło, pochłonięte przez czas, płynie jeszcze do nas. Każde „tęsknię” - nie krzyk, lecz pękający lód pod stopą, której nigdy nie było. Tęsknili - nie za ciałem, nie za gestem, lecz za ciszą przed burzą, która nigdy nie nadeszła, pokochali nie twarze, lecz drżenia głosu, które tańczą między słowami - nie ciała, lecz dusze w maskach metafor. Ich miłość nie znała czasu ani miejsca, rosła cicho jak mech na zimnym kamieniu, jak światło w piwnicy - jak słowo, którego nikt nie wypowiedział, a które dotarło do serca. Nie wiedzieli, czy kiedykolwiek się spotkają. Lecz już byli w sobie domem - nie z cegieł, lecz z ciszy i marzeń. I to wystarczyło.

@Berenika97 Wow, Bereniko ! cisza w Twoim wierszu mówi więcej niż tysiące słów - subtelna, bolesna i piękna. Zostawia ślad we mnie.

@infeliaAle nie można, ani linijaką po rękach, ani zadawać prac domowych. :) A wiersz - już powstał. Pozdrawiam. @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Znalazłaś w tym opowidaniu tak dużo, że jestem pod dużym wrażeniem. Szkolna rzeczywistość potrafi bardzo zaskoczyć, niesie wiele emocji, nawięcej stresu, ale też i radości oraz satysfakcji.

@Corleone 11Bardzo dziękuję! Ano nie ma, ciągłe emocje!

@Kwiatuszek Kwiatuszkum Czułość tego wiersza otula jak koc w zimową noc. Piękne, spokojne światło bije z każdego wersetu.

@Simon Tracy Rozumiem” mieć cały świat na głowie i tego chorego psa”…pomyślałam że właśnie wtedy rodzą się wiersze..inne formy przekazów emocje nie lubią ciszy?! A bez emocji nie ma wyrazu…Pisz…może kiedyś? Gdzieś? Ktoś napisze-powie?! tak to jest to…a teraz pisz wszak nie każdy Poeta to Wieszcz.Pozdrowienia

przeminąłeś jak ślad po skrzydłach ćmy odtąd nie zapalam światła nie wracasz przestałam liczyć kroki w twoją stronę nie muszę już mówić żebyś mnie słyszał w ciszy mieści się wszystko czego nie nazwaliśmy lżej nie przygniatają już zbędne słowa o przyjaźni

Cieplutko, jak to pod kołderką. Nastrojowo i z tęsknoty nutą.

@ViennaP, dziękuję :)

@Bożena De-Tre Ostatnio zupełnie straciłem ochotę do pisania. Zbyt wiele mam na głowie by spokojnie się tym zająć.