Cała aktywność

Bardzo ładny wiersz :) Ukradkiem liście jeszcze się wkradły A przecież wszystkie liście już spadły. Pzdr 🌼

@Berenika97 ... poezja przenosi w wymiary nieodkryte smakuje jutro poznaje oczami wyobraźni nieśmiałe myśli kiełkujące w betonowym świecie gdzie jesteś ty i ja kroplą deszczu kroplą która daje życie kwiatom powiewem wiatru wznoszącym ponad ponad czas ... Pozdrawiam serdecznie Miłego popołudnia

Piękne, delikatne

Masz tyle energii, starczy ci na długo:)

@Toyer fajne takie osiodłanie :)

@MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! Masz rację, często niedoceniana.

@Berenika97 🌻

@Marek.zak1Bardzo dziękuję! Dokładnie tak! Bardzo doceniam, że doceniasz. Jak się kocha fizyka, poezję, metafizykę i historię to można dostać "kota Schrödingera". :))) Pozdrawiam. @LeszczymBardzo dziękuję!

@obywatelSerdecznie pozdrawiam!

@Starzec Pierwszy grzech nie jest już tylko grzechem - staje się "świadkiem", obserwatorem, a może i cichym usprawiedliwieniem dla tych, które przyjdą po nim. Jest w tym coś z psychologii moralności - jak łatwo po pierwszym złamaniu zasady powiedzieć sobie "już i tak...", "skoro raz, to...". Pierwszy grzech nie odchodzi - zostaje, patrzy, normalizuje. Ale czytam tu też coś głębszego - może to nie tylko o nas samych? Może o tym, jak cudze grzechy (rodziców, społeczeństwa) stają się świadkami i zaproszeniem do naszych własnych?

@Ewelina Miniaturowy portret "śmierci" poety. Scaliłaś konkrety fizyczne z metaforą twórczości - niedokończony wers jako ostatni oddech, ostatnia myśl. Ta parafina to genialne połączenie - dosłownie przywodzi na myśl rytuał pogrzebowy, ale też coś, co zatrzymuje, konserwuje.

Próba zmierzenia się z istotą poezji. Nie potrafię skomentować, bo wiem za mało, ale doceniam. Pozdrawiam

@Benjamin ArturTen utwór już czytałam, chyba na innym portalu. :)

@andrew Może to właśnie jest Jego ślad - że czujemy, iż coś większego trwa, że życie to nie tylko nasza zasługa, że wdzięczność czasem się budzi sama

@Migrena Ależ skąd - to Ty napisałeś galaktyki, ja tylko przeczytałam ich blask. Ty wyciągnąłeś z siebie te planety, ja tylko usłyszałam ich śpiew. To Twoje słowa mają pióra, ja tylko patrzyłam, jak fruwają. Poeta buduje wszechświat, czytelnik tylko w nim stoi z otwartą buzią i mówi: "o, patrz, gwiazdy!" - jakby to on je powiesił. Więc dziękuję Ci, że chaos, który stworzyłeś, wpuścił mnie do środka - potańczyć.

być może, najlepiej potrafią zrozumieć rodzice przemijają, najczęściej z barwnym uśmiechem, aby zostawić ufność, tym co rozkwitną na wiosnę tylko czasem, kiedy nie godzą się z wiatrem, łzy chowają gdzieś do środka ukradkiem

w otwartych okiennicach oddycha bursztynowa cisza koty rude tulą się wszędzie dookoła usychają liście marzenia zmieniają kolory nieprawdziwy jest czas błoto jest prawdziwe jak trzy recytowane wiersze

@Nata_Kruk Szkoda, że osobisty przykład autora tych słów nie był szczególnie przekonujący. Pozostaje mieć nadzieję.

@MigrenaBardzo dziękuję! dziękuję za te słowa, które same są już poezją — za fotony z sercem i pole miłości między cząstkami Einstein miał swoją względność, ale Ty odkryłeś coś więcej - że empatia też zakrzywia czasoprzestrzeń, tylko delikatniej, bez głośnych równań i że cisza nie jest pusta — jest mianownikiem, który powiększa wszystko najbardziej wzrusza mnie to "miękkie światło", bo właśnie tak chciałbym, żeby poezja działała — nie jak laser, co przecina, lecz jak świt, który obudza dziękuję, że jesteś obserwatorem, przy którym funkcja falowa zapada się w coś pięknego @huzarcDziękuję za to piękne rozpoznanie — widzisz dokładnie to, co chciałem: poezja jako ostatni bastion transcendencji. Bardzo dziękuję! @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! To najpiękniejsze, co mogłam dziś usłyszeć — dziękuję za niedzielne serdeczności — ciepło oddaję. :) @FaLcorN@iwonaromaSerdeczne dzięki! :)

@lena2_ To jest jednocześnie wyznanie miłosne i umowa przedmałżeńska z poezją. Ten wiersz jest deklaracją uczciwości twórczej - jesteś niezwykle świadoma własnych pokus i zagrożeń. Świetny tekst. :)

@Annna2 Pięknie połączyłaś wielkie pytania teologiczne – o wolność, naturę zła i granice Bożej interwencji – z konkretnym, bolesnym męczeństwem księdza Popiełuszki. Pytanie o matkę łotra na Golgocie jest wstrząsające i nadaje całości uniwersalny wymiar. To wiersz, który zmusza do myślenia i nie pozwala, by pamięć "obrosła mchem".

Fajne :)

@Berenika97 Dziękuję za lekturę.

@Whisper of loves rain Dotykasz tu przemocy domowej, ale robisz to z perspektywą, która wykracza poza prosty podział na ofiarę i sprawcę. Pokazujesz spiralę bólu, która się przenosi, powtarza. "Zagubiony w cieniu win , Własny gniew pożera dni" - to głos kogoś, kto być może sam doświadczył przemocy i teraz ją odtwarza, co nie usprawiedliwia, ale humanizuje. Niestety.

@Berenika97 Wszystko zaczyna się od wiary. Szczęście, spełnienie, lepsze pisanie również, pozdrawiam!