Jan Bielatowicz urodził się 16 listopada 1913 roku w Nisku. Jako dziecko mieszkał w Rzeszowie, Pilźnie i Tarnowie, gdzie rozpoczął naukę w gimnazjum. W wieku siedemnastu lat opublikował debiutancki utwór Pieśń młodzieży w czasopiśmie „Nasze życie”. Rok później założył czasopismo „Czyn”, które również redagował. Kształcił się na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie pod kątem filologii polskiej i prehistorii. Już podczas studiów jego wiersze pojawiały się na łamach studenckich pism. Brał udział w walkach kampanii wrześniowej, za co kilkukrotnie trafił do obozów. Z czasem dowództwo doceniło jego działalność literacką i redagował „Kurier Polski w Bagdadzie”, dokumentował także poetyckie próby innych żołnierzy.
Jan Bielatowicz od 1946 roku przebywał we Włoszech, kierował czasopismami „Życie”, „Gazeta Niedzielna”, „Biblioteka Polska” oraz „Droga”. Współpracował z Rozgłośnią Polskiego Radia Wolna Europa jako krytyk literacki, za co otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, a rząd PRL postanowił cenzurować całą jego twórczość i każdą wzmiankę o jego działalności: w stosunku do niżej wymienionych pisarzy, naukowców i publicystów przebywających na emigracji (w większości współpracowników wrogich wydawnictw i środków propagandy antypolskiej) należy przyjąć zasadę bezwarunkowego eliminowania ich nazwisk oraz wzmianek o ich twórczości, poza krytycznymi, z prasy, radia i TV oraz publikacji nieperiodycznych o nienaukowym charakterze (literatura piękna, publicystyka, eseistyka). Pod koniec życia uległ częściowemu paraliżowi, zmarł 27 listopada 1965 roku w Londynie.