Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Przyszedł Bóg wczoraj do mnie, na ławce zasiada

I tak rzecze do mnie, śmiertelnika: – Przyszedłem się wyspowiadać!

I chociaż nie wiem, czy rozgrzeszenie zostanie mi udzielone

to jednak spróbuję wytłumaczyć ci, dlaczego

wszystko na tym łez padole

jest tak straszliwie

popierdolone.

 

Wsłuchałem się. A On dalej tak do mnie powiada:

- Widzisz, stworzenie czegoś z niczego - to nie jest taka prosta sprawa

To i owo może pójść paskudnie. I wiesz co? Tak właśnie się stało,

Starałem się… Ale nie wyszło… Czasu było mało

Musiałem się śpieszyć, bo Czart piekło szykował

I smołę już w kotłach piekielnych gotował

A ja miałem mu wsad do tych kadzi naszykować

I coby opału za dużo nie zmarnować,

Stworzyłem mu człowieka, na swój obraz i podobieństwo

I co z tego wyszło?

Sam wiesz…

Przekleństwo!

 

Dlatego, Człowiecze, stwarzałem Cię w pośpiechu…

I rzecz można, jesteś produktem

mojego

Pierworodnego

grzechu.

Opublikowano (edytowane)

@Lach Pustelnik   Bardzo ciekawe słowa... Abstrahując od samego Boga, bo w jego religijny obraz wierzy coraz mniej osób, często zadajemy sobie pytanie, dlaczego na tym świecie jest tyle zła i okrucieństwa. Okrucieństwa chociażby w świecie zwierząt, które aby przeżyć muszą często zabijać i nikt nie pozostawił im prawa wyboru...

Miłego dnia ;)

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Lach Pustelnik  Trudno się z Tobą nie zgodzić

                                choć ta dyskusja zaczyna

                                na niebezpieczne tory schodzić... ;)

 

  • 3 tygodnie później...
  • 2 tygodnie później...
Opublikowano (edytowane)

@Lach Pustelnik

Biblia jest instrukcją życia w systemie, w której nie ma śmiesznej spowiedzi i rozgrzeszenia wymyślonych przez ludzi. Jezus Zbawiciel wzorem człowieka dla człowieka. Bóg Wszechmogący myślą twórczą i słowem stworzył człowieka, na obraz swojej myśli twórczej i podobieństwa swoich słów, dźwięków i wibracji nośników informacji, który negatywnymi myślami, słowami i uczynkami, czyni destrukcyjne falowe zakłócenia w systemie, za które przeklęty bluźnierca poniesie konsekwencje.

Edytowane przez Zebulon Zebulonowicz (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gerber

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ja się na wsi wychowałam więc stąd wiem @Alicja_Wysocka dziękuję za tak długi i mądry komentarz  My kobiety bardzo często musimy udawać kogoś kim nie jesteśmy aby zadowolić osoby bliskie bądź te które nieustannie czegoś od nas oczekują  Bardzo męczące jest to na dłuższą metę  Pozdrawiam serdecznie @Natuskaa to prawda  Myślę że w każdej kobiece można znaleźć chociaż odrobinę tych nie zdecydowanym Ani  Pozdrawiam i dziękuję za komentarz
    • Dziś gwiazdy na niebie jak twoje źrenice świecą nieco jaśniej, zbiera się na burze. Czuję, jakbym znał cię całe swoje życie, całą wieczność wspomnień, choć może i dłużej.   Pierwszy raz twe oczy (choć pamięć nie sięga) widziałem gdzieś z hakiem czterysta lat temu. Wtedy to złączyła nas cicha przysięga - nie pamiętam treści, nie wiem jak i czemu.   Lecz nocy tej jakby wszystko zapłonęło: we mnie, w tobie, wokół - w jedno arcydzieło.   Może byłem jednym z turyńskich żołnierzy, ty zaś posadzoną na stosie skazaną. Spełniałem rozkazy, by mieć za co przeżyć, a ty czarowałaś - tak mi powiadano.   Gdy stanęłaś w ogniu obróciłaś głowę i spojrzałem wtedy prosto w twoje oczy. Wrzask spod twoich powiek odebrał mi mowę, bezgłos twego gardła ciepłe łzy wytoczył.   Kiedyś cię odnajdę - szeptałem do nieba - nawet w przyszłym życiu, gdy zajdzie potrzeba.   Po wieku czekania zmieniło się wszystko i w innym nas miejscu osadziły dzieje. Byłaś wtedy piękną rosyjską księżniczką, ja - klepiącym biedę moskiewskim złodziejem.   Spotkaliśmy się gdzieś pos murami Kremla i po styku spojrzeń poszłaś w swoją stronę. Księżnej nie przystoi miłość potajemna, mezalians odpada - i wszystko stracone.   Choć skradłaś mi serce, nie miałem nadziei - żyłaś pośród carów, zaś ja wśród złodziei.   Sto lat później inną baśń nam napisano, choć te same oczy zdobiły nam twarze. Na bruku paryża byłaś kurtyzaną, ja - spragnionym uczuć marsylskim pisarzem.   Nasza pieśń miłości trwała aż do rana, przez noc - jakby wieczność - od cienia wieczora. Ja byłem za głupi, a ty zbyt zmieszana. Pomyślałem z żalem: to jeszcze nie pora.   Moje marne serce zapłonęło wierszem. Żyliśmy noc jedną - nie mogliśmy więcej.   Tuż po Wielkiej Wojnie w lwowskim kabarecie ja pisałem teksty, ty grałaś na scenie. Rzucałaś spojrzenia skromnemu poecie, byłaś inspiracją, twórczym odkupieniem.   Przyszła wojna nowa - by zakończyć wszystkie, skryłem się w Warszawie, ty - gdzieś za granicą. Minęło powstanie - jednym krótkim błyskiem znalazłem się między gruzem a ulicą.   Lecz kiedy Warszawa w płomieniach już stała wspomniałem piosenkę, którą mi śpiewałaś.   Reszta jest już pewna - cała aż do teraz, lecz przyszłość wciąż płonie nadzieją karmiona, bo choć na tę chwilę tęsknota doskwiera, przeznaczenie żyje w istnień milijonach.   A każde rozstanie jest tylko chwilowe - spotkamy się znowu, może w innych ciałach, bo moja część duszy zna twoją połowę, i tysiące razy już ją pokochała.   Bowiem miłość nie zna czasu i tęsknoty - kocham cię na wieczność przez wszystkie żywoty.
    • @Nata_KrukOtóż to :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • byłaś chwilę a wieczność jakby w nas i w słowach a czyny tylko mitem bo czas zdanie swoje miał
    • @LeszczymMasz luz, który podziwiam, ale nie machaj na oślep ( żeby nie było, to nie krytyka) :)) tak mi się machanie skojarzyło:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...