Przystanek

[Angelus Vericarita]

Przystanek

Życie ucieka, znika za rogiem snów,
Bez zatrzymania, jakby bez oczu.
Końca nie widać, choć gdzieś jest,
Myli się myśląc, że nie zatrzyma się.
Stań, choć na chwilę, popatrz przed siebie,
Pomyśl nim powiesz: Nie jesteś Nim.
Za słaby jesteś by stać się Bogiem
Więc nie rozkazuj już mi!
Biegniesz tak szybko, a los dogania,
Myślisz, że zatrzesz ślady, gdy zamkniesz oczy.
Nie chcesz już kochać, lecz miłość w sercu śpi,
Na darmo wszystko, kiedy ucieknąć nie masz gdzie.
Zmieniasz kierunki, choć wracasz znów,
Zapętlasz sznurem, motasz się w niciach swych.
Stoi przystanek, lecz nie po drodze ci,
Bo chcesz osiągnąć bezkres swoich dni.
Boisz się czegoś, lecz nie ominie cię los,
Bo tak jak wszystko, uwikłane jest w fatum.