Po burzy

[Emilian Czarny]

Płaszcz twój trzymam zmoknięty, co przeżył zbyt wiele,
nadto już pomięty, przetarty nad miarę.
Głos twój zmęczony. Byłam dziś w kościele.
Porozmawiaj ze mną. Zamień słówek parę.

Na me ramię kładziesz swoje zimne dłonie
i muskasz w policzek, tak jak płatkiem róży.
Przygasła iskierka w twoich oczach płonie
i z nadzieją szepczesz: Chyba już po burzy.

Wybaczam kochany i ty wybacz proszę.
Bo czy w ogień warto rzucać życie całe?
Wszak nie o to chodzi aby dbać o grosze,
lecz pielęgnować miłość i wychować małe.

Nasza rzeka życia jest już dość szeroka.
W jej nurty wyrzućmy wszystkie podłe czyny.
Niech u złego szyi zawiśnie opoka.
Bo cóż cenniejszego mamy prócz rodziny.

[Karol Latawiec]

Smutne ;(