Zgłoś

Ostatnio częściej u Ciebie przystaję. Jest po co. Wygląda na to, że problem traumy wojennej mamy w genach. Pokolenie powojenne i dwa następne próbowały żyć normalnie (podobno to pierwsze pokolenia, które zaznały pokoju na naszych ziemiach od bardzo dawna). A teraz... skąd w nas przypuszczenia co może być teraz? Tu wypada ukłonić się epigenetyce. Dobry wiersz.   Pozdrawiam :)

@Klaudia Gasztold we mnie chyba nie ma dobra...!

@Pan Ropuch lepiej, pozdrawiam również!

@agfka @agfka ,,, agfka, ja nigdy nie uważam, że to co napisałam, jest lepsze; przeciwnie - łajam się bez zmiłowania za wszystko, co za mną; dlatego, z ponad 300 - u wierszy, napisanych przez dwa i pół roku, ledwie mogę zebrać ( po poprawkach ) - wymaganą ich ilość do tomiku, piszę więc nowe.   Wymagam najwięcej - zawsze od siebie i tak zostanie aż po grób, ha, ha,,, A zaangażowanie w ocenę ? Na tę zawsze można liczyć - jestem maksymalistką i jeśli komuś poświęcam minutki - to z życzliwości, bo któż wie, może się jakiś impuls przyda;)), pozdrówki.

@agfka "Zawsze, to może istnieć tylko ktoś, kto już odszedł" mam inne zdanie (pozostaję bez urażenia)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

, dziękuję za serduszko (naprawdę się cieszę!), pozdrawiam również.