Słowiańska Dziewanna

[ZORRO57]

W ciemnym ostępie w borze ćmą głuchym
kędy i ślepiec nie spojrzał okiem z natury,
a ludzkie cienie błądziły wiatrami duchem
otrze jakie zwierzę śladami znakiem racicy
wdepnie krzakami potrąci wieki pajęczynie
oddechem źródle chlapnie nurtem w życie,

gdzie kwiatami z konwalii ścieliło w obrazy
wszędy ziołem pachniało majowym lilakiem
dziewanną i rutą z grzyba z runa idąc nozdrzy
czasem echo tu wpadło wizycie dalekimi głosy
a koronami drzew obszyte liśćmi promień złoty,
w porannej rosie łąkami łzę przetarło z twarzy,

powalone drzewa próchno w korzeń stęchliźnie
wokół zabrzęczy z owada, tam trel ptasi w nucie
zbudzony motyl zbił się w lot w tęczy malowany
uśmiechu zaigrały licom dziewczynie w malinie,
ziemi niebem raju anioł w bogini żył tym gajem,
w szałasie osobą karmiąc z ręki gołębie i sarny,

zielonzłote włosy wiankiem z ziół kwieciem głowie
spływały falami plecom w giezło w woalnej szacie
czasem na koń siadała i gnała w las w łuk cięciwie
strzały śmigały grotem celą obranym niechybnie
wszelako wiadomym igrała idącym bają w famie,
że boginią łowów Dziewanną bytowała w naturze,

kiedy czerwiec kwiaty czerwienił nabierała mocy
w pełni księżyca wzrastała potędze w energię siły,
w blasku pochodni tańcowała żywiołom ognia i wody
w orgiach Kupały w Sabatach w Nocy Świętojańskiej
wszędzie ją widziano jak zioła suszyła w leki napary
królowała w różnych w opowieściach leśnej baba jagi,

tam gdzie państwo Lechitów obszarem w lasy i gaje
uważana była ogólnie za matkę i boginię urodzajów
utożsamiana z Dianą, Cererą, czy Marzanną w świecie
cieszyła się szczególną czcią i kultem w nabożeństwie
wiele gatunków Dziewanny występuje jako ta roślina
skutecznie leczyła wiele schorzeń więc i Boginią został.