To co mam

[Goya Abramowicz]

z pustymi rękami
przychodzę
siadam w fotelu
i wsłuchuję się w odgłosy
krzątaniny
gdzieś tam
na wyciągnięcie dłoni

w śpiewne słowa
czasami niedopowiadające
myśli do końca
w szum czajnika
gotującego wodę
i w pokrzykiwanie talerzyków
wybudzonych
z sennej ciszy mrocznej szafki
wyłapuję zdublowane
ścieżki kroków
nieśpiesznie drepczących
w oczekiwaniu chwili wytchnienia
i uśmiecham się
do pogodnych rysów twarzy
mgnieniami
wyłaniającej się
zza winkla
kuchennej przestrzeni

A później toczę
Długie rozmowy
W beztroskim śmiechu
Obecnej chwili
Z otwartym zdaniem
Bez strachu zamknięcia
Ze słowem
Co ptakiem wzlata
I ptakiem wraca
w zadumie
w pytaniach oczu
i rąk odpowiedzi
z siłą wiązania co niewidoczne
rozplątywania domysłów sieci…

wychodzę zmierzchem
a dłonie pełne
skrzętnie
z pietyzmem
w kieszeniach skrywam
i wiem
że tak naprawdę
to nie znikąd jestem
że tak naprawdę
to nie jestem niczyja…

[janusz_pyzinski]

Przepięknie opowiedziana ta chwila.I zakończona bardzo optymistycznie.Naprawdę nie jesteś niczyja.Trwaj chwilo dożywotnio.
gratuluję i pozdrawiam

[Goya Abramowicz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki ;) Jak tylko będę miała większą chwilkę czasu , to odwiedzę Twoje, i Innych wiersze, nie umiem tak w pośpiechu...;P Pomachuję z uśmiechem oczekiwania ;)

[Niemy Krzyk]

Dobry wiersz:) Łatwo wchodzi:D