Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Znikam



By nie zyskać, by nie stracić

Nad losem nigdy już nie płakać

By za błędy swe zapłacić

Z samą sobą wciąż się zmagać

By utonąć w snach i marach

By zapomnieć i pamiętać

By zanurzyć duszę w czarach

By w oddali postać święta

Dłoń wyciągnąć do mnie mogła

Chociaż z bólem wznoszę modły

Po kilkakroć śmierć mnie zmogła

Zabił mnie żal i świat podły




Wiersz jeden z licznych i pewnie nielicznym się spodoba, ale cóż:) Kwestia gustu. Ciekawa jestem opinii. Jeszcze do Was zajrzę.
A póki co zapraszam na blog, m.in. z wierszami.
www.myworldmydreams.bloog.com

Pozdrawiam

Vesper Miracle

Opublikowano

brzmi trochę jak tekst czarownic z Nocy Walpurgii. Ale czy ten styl odpowiada naprawdę Twojemu ja?
Prawda to utożsamienie się z wyrazem własnego ja. Tylko wtedy tekst może być dobry.
Pozdrawiam Lea Len

Opublikowano

Uważam, ze wiersz to część człowieka, jego duszy czy serca. Wiersze bardzo często powstają pod wpływem uczuć jakie nami targają w danej chwili. Są w pewnym sensie obrazem tego co czujemy. Piszę utwory o różnej tematyce i w różnych stylach. Tu zamieściłam tylko jeden, gdyż nie widziałam sensu dodawania nowych. Jak do tej pory otrzymał on wszak tylko jeden komentarz:) Ten wiersz jest jakąś cząstką mnie, tak jak każdy, ktory wychodzi spod mojego pióra ;) Co nie znaczy, że na jego podstawie mozna ocenić to kim jestem lub też kim nie jestem.

Pozdrawiam

Vesper Miracle

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • śpiewy szepty rozmowy radość płacz i śmiechy jak poblaski odbicia z tej strony jeziora gdzie ton żaden nie cichnie lecz migoce świeci i zdaje się nie gasnąć nigdy nie mieć końca   niczym w tyglu pasiece gdzie wściekła wre praca a treść nikła przemienia się w jazgot i syki w którym jedno się w drugie stapia przeistacza dyszy dudni bulgoce i gorejąc kipi   wieczorem kiedy słucham odległej twej mowy spokojny choć zmęczony od dnia wrzawy wrzasku słyszę szum w którym ginie wołanie i spowiedź i ten syk sunącego nieuchronnie piasku
    • @Simon Tracy Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Lenore Grey Piękny i co najważniejsze dla mnie... mocno modernistyczny wiersz o miłości.  
    • bławatek chce śmiać się dorzecznie tu dźwięcznie tu tudzież grzecznie a kaczeńce nie chcą się kłaniać tu miłość się musi doganiać bratek zaś kocha się zawzięcie do rak oczywiście pnięciem a Lilie są słodkie niczym miód ożywcze jak to cud jeszcze te Konwalie chcą sobie śpiewać miałczeć i ciepłem dogrzewać jeszcze i róże wołają się na wskroś chcą sobie pachnieć dostrzegać niby coś a Tulipany nie chcą tej nagany za swój byt wybrany zaś Krokusy są złotem przykryte swym żółtym bytem a ten pan co złapał Jelenia szuka kwiatów od korzenia szuka miłości i radości aby się w cieple nosić z wdzięczności bo rodzi się moc dojrzewania taka to ludzka słoneczna mania bo rodzi się duża cierpka moc miłosna jak stokroć z stu proc i jeszcze stokrotka onieśmiela płatkiem zboża się wybiela jeszcze jej futerko zakochało wielki uśmiech darowało
    • Życia gasną jak żarówki. A ja tylko spaceruję po pełnych bólu i zapomnienia. Teraźniejszości Himalajach. Usiadłem pod półką szkieletów. Stąd prowadzą w przyszłość drogowe krzyżówki. Za każdym zakrętem czyha strach.   Trzeba nauczyć się żyć i zdychać jak bezdomny pies. Siedzieć cicho, gdy czeszą pod włoski. Czerpać ostatni dobytek z pustych kies. Wrosnąć jak pleśń w ten krajobraz miejski.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...