Znikam

[Vesper Miracle]

Znikam



By nie zyskać, by nie stracić

Nad losem nigdy już nie płakać

By za błędy swe zapłacić

Z samą sobą wciąż się zmagać

By utonąć w snach i marach

By zapomnieć i pamiętać

By zanurzyć duszę w czarach

By w oddali postać święta

Dłoń wyciągnąć do mnie mogła

Chociaż z bólem wznoszę modły

Po kilkakroć śmierć mnie zmogła

Zabił mnie żal i świat podły




Wiersz jeden z licznych i pewnie nielicznym się spodoba, ale cóż:) Kwestia gustu. Ciekawa jestem opinii. Jeszcze do Was zajrzę.
A póki co zapraszam na blog, m.in. z wierszami.
www.myworldmydreams.bloog.com

Pozdrawiam

Vesper Miracle

[myślątko]

tragiczny bardzo nie na moje nerwy

[Lea Len]

brzmi trochę jak tekst czarownic z Nocy Walpurgii. Ale czy ten styl odpowiada naprawdę Twojemu ja?
Prawda to utożsamienie się z wyrazem własnego ja. Tylko wtedy tekst może być dobry.
Pozdrawiam Lea Len

[Vesper Miracle]

Uważam, ze wiersz to część człowieka, jego duszy czy serca. Wiersze bardzo często powstają pod wpływem uczuć jakie nami targają w danej chwili. Są w pewnym sensie obrazem tego co czujemy. Piszę utwory o różnej tematyce i w różnych stylach. Tu zamieściłam tylko jeden, gdyż nie widziałam sensu dodawania nowych. Jak do tej pory otrzymał on wszak tylko jeden komentarz:) Ten wiersz jest jakąś cząstką mnie, tak jak każdy, ktory wychodzi spod mojego pióra ;) Co nie znaczy, że na jego podstawie mozna ocenić to kim jestem lub też kim nie jestem.

Pozdrawiam

Vesper Miracle