tryptyk papieski

[janusz_pyzinski]

I
JEST TAKA CISZA

jest taka cisza
która się innej
ciszy nie boi
jest taki głos
który
wsłuchując się w inny
mówi głosem swoim
są takie ręce
zamknięte w różaniec
i pierścień
chwytający przestrzeń
świętości przyrody
widocznej z kajaka
na mazurskich szlakach
i z lotu ptaka
pod suknią Turbacza
gdy mgłę Twej peleryny
rozwiewa wiatr
stoisz jak Giewont
strzegący
historii Tej ziemi
wskazując niebo
pod niebem krzyż
milczący uśmiech
jakby mówił
którą ścieżką
najprościej iść
jest taka chwila
która jest wiecznością
obrazem Twoim
na tle gór
przez które
największy Pasterz
tego świata
idzie po subwencje
dla ludzi
do nieba

II
BYłEś TU

byłeś tu
jeszcze
ślady Twoich stóp
pachną na ścieżkach
jodłami
jeszcze Giewont
podziwia panoramę
Twoich słów
i górale tęsknią
za nimi
przed obliczem
Ludźmierskiej Pani
mgła jeszcze pieści
Twoje włosy siwizną
strumienie śpiewem
pozdrawiają cień
światło przenosi
horyzont za granie
wiatr
nie znający
językowych barier
niesie Twój głos
za granice czasu
zostałeś tu
na zawsze orłem
by spod nieba patrzeć
na pasące się owce
uśmiechem
posyłasz w doliny
gałązkę oliwną
w ustach gołębicy
aż biała szata
zakwitnie purpurą
w zachodzącym słońcu
ziemskiego dnia
a potem już tylko
śWIATłOść
i na historii Tej ziemi
klęczący Turbacz

III
PIETA DROGI

miejsce nasze nie tu
i nie nasz czas
tu tylko droga
dzieży zaczyn
uświęcający chleb
Ty byłeś Drogą
i Ojcem na Drodze
i bólem
i promieniem słońca
milionem ścieżek
składnikiem dróg
pytaniem dokąd-?
i odpowiedzią
jak zrozumieć bliskość
stajenki do Krzyża
i Krzyż
byłeś pomiędzy
Wiarą i Nadzieją
Miłością
krzyżującą dni
Słowem
kalwaryjskich dróżek
chwytającym przemijanie
w dłonie
by nie bać się
wszystkim się zdawało
że do Boga daleko
a Bóg tak blisko był
na dobrze
oświetlonej miasta drodze
gdy my śniliśmy
rozległy sen
więc wybacz Ojcze
ślepoty grzech
nie nasz tu czas
i miejsce
dziś gdy odszedłeś
zapamiętuję
Twoją twarz
wyuczoną na pamięć
Pielgrzymkę
dwudziestu sześciu lat
chleba skibkę
Dobra smak
cieszę się
i cierpię
lękliwą ikoną
kruchości szkła
trwam
prowadzisz mnie za rękę
wierzę
przecież zostawiłeś znak
nie wypatruję już
zbuntowanych jeźdźców
i płonących mieczy
egoizmu stygmatów
Ty jesteś Drogą
i Pietą