Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Mimo iż mijały właśnie ostatnie dni kwietnia i maj zaglądał już przez szyby do naszych domów, co logicznie implikowało by ciepłe dni i jasne noce, nic takiego nie mogło jednak mieć miejsca, ponieważ od dawna zakończona pora roku jaką była już zima odżyła z pośmiertnego zesztywnienia, i obdarzyła nas swymi jak zawsze ciepłym, mimo zimnej ich natury, objęciami. Co się stało, spytam i ja bo coś stać się musiało iż bynajmniej nie będący Łazarzem trup zmartwychwstał? Przez szyby okienne do naszych ścian wnętrz, wbija się ciche westchnienie zimnej damy czy też kawalera. Widzę jak śnieżyca bierze gwałtem w swe władanie zimne już i tak miasto. Niby kwietny pył unoszący się na wiosennej łące, płatki wiadomo czego tańczą i radują się w swym martwym, niczego nieświadomym tańcu lodowatych kryształów niby to na poły słodkich i z cukru zeszklony poły z wody brudnej i przy bliższym kontakcie pozbawionej jakich kol wiek walorów, prócz chyba tylko chropowatej rąk skóry od niej powstałej. Na poły... Ogolone wszak nasze ulice nie płoną pustkami, lecz pełnością czegoś co trzeba czymś nazwać mimo sunowszej się na usta nazwy pustki.
Ja, w swym ciepło- zimnym wnętrzu stoję czy te ż leże by mimo pozy mej dowolnej patrzeć na euforyczny spektakl zimowej wróżki. O próżny ja! O pusty, ja! Me myśli niepoukładane leżakują jak skarbonkowe flaki bezu użytecznie i –silnie, i tylko oczyma nieczęsto przypadającej refleksji, zdają sobie sprawę z ich beztreściwego bycia. Kwietniowy to śnieg co nasze serca mimio rozgrzewa i mimoi wszystkiemu się zafrapować. Mimoii, dziwne słowo z zatęchłego umysłu zaczerpnięte, kołysze ten wywód ku wewnętrznej wyspie szczęśliwości. Mimo wszystko tak. Mimoi wszystko...
Teraz z kolei, Zadobrze ukrwione oczy nieszczęśliwego człowieka spoglądającego na wiosnę na ptaków lot, śledzą dla odmiany błękit nieba między zimą i wiosną, co swym byciem zawiesza czas na drewnianym, osikowym kołku w naszej suchej celi, a właściwie w jej przedcelowiu. Śniegowy pył unoszący się zewsząd pokrewnego mej świadomości środowiska, odbija nie tylko nieład ulicznego zgiełku w swych wnętrzach i zewnętrzach, lecz również czystość słonecznego dnia; nieustającego przeto na słońcu. Dziwny to widok gdy w tym słonecznym spojrzeniu lawirujące miedzy sobą kształtnie śnieżynki nabijają się z nas i bawią się z naszymi uczuciami, tych co jeszcze nie do końca zamarzli w swym kaszmirowym wnętrzu. Rzadko albowiem się zdarza by w słonecznym dniu, spojrzeniu słonecznym śnieg z głębi żółci się w takich ilościach dobywał; by wygładzał nasze ulice i ich niskopodłogowe dom. Śnieżna akoma jednych usypia by innych tym samym byciem w inwencje wpędzić. Śnieg po porze ciepłej przed chwila cholernie słoneczną, dla niektórych.
Widziałem wieczorem jak szwędasz się po ulicznych żyłach- bezsęsu i ładu; zadżumiony i zaspany. Gdzieś tak szybko nabierając pędu umykał, do jakich cię to przygód tak gnało żeś old Guya pominą w swym roztargnionym tańcu wytaniczonej kukiełki? Suchym a leciwym krokiem sunąłeś niemrawo i, od celu się oddalając, zataczającym się krokiem. Czy byłby to wielki dla mnie zaszczyt zbyt może gdybyś to na chwile przystaną, przycupną też może albo koło mnie lub kwadrat? Wytarty już mój prochowiec nabrał śniegu szybko w swe pazuchy i wziął mnie w tułaczkę bez celu, z Nienacka.
Och straszna ta pora zimowa co matkom synów zabiera, co żonom mężów ubywa! Och straszna, och! Pędzą oni szybkim tułaczym krokiem z dala od ludzkich, wszelkich spojrzeń. O, zapici my i nieszczęśliwi co w porze zamarzniętego deszczu utonęliśmy w portowym mieście, w jego hamakach i metaforach, przy łyski i koffi hewenach co jak grzybki wypuściły swe kolce głęboko w ziemi i jej suche, męskie objęcie. Zatraciłem się w tobie, w tym co nie określone i czego nazwać imieniem niepodobna. Przy barowym blacie. Jedna myśl tylko spać mi nie daje i dobywając się na święta z głębi czerwoności, budzi mnie przeraźliwym hukiem.
"Źle z moimi nerwami tej nocy. Źle. Ach, zostań ze mną.
Mów do mnie. Czemu nigdy nic nie mówisz. Mów.
0 czym ty myślisz? Co ty myślisz? Co?
Ja nigdy nie wiem, o czym myślisz. Pomyśl."

Myślę - jesteśmy w szczurzym zaułku
Gdzie zmarli ludzie pogubili kości.

"Co to za hałas?"
Wiatr pod drzwiami.
"Co to za hałas znowu? Co ten wiatr wyrabia?"
Nic, znowu nic.
"Czy
Ty nic nie wiesz? Nic nie widzisz? Nie pamiętasz
Nic?"
Pamiętam
Perły lśnią - kiedyś to były oczy.
"Czy jesteś żywy, czy umarły? Nic nie ma w twej głowie?"
Tylko
0 0 0 ten szekspirowski szlagier
Taki elegancki
Tak inteligencki
"I co mam teraz robić? Co mam robić? Co?
Wyjść tak jak stoję i iść po ulicy
Z włosami rozwianymi, tak. A co zrobimy jutro?
I co w ogóle mamy robić?"

I tyle koło mnie kogoś tyle nikogo, zarazem, i ty gdzieś tam w nieodgadnionym tańcu. Co tam porabiasz, co słychać u ciebie? O O O szekspirowski rag dobywa się z głośnikowych krat.
Dziś teraz słońce widzę co przed chwilą się jeszcze skryło, a teraz samo do naszych bram dzwoni wznosząc wołanie. I te chmury widzę i drzewne gałęzie na ich tle. I pytam samego sie, co się ze mną dzieje żem taki jak cebrzana latarenka pęknięty czuje? Coś we mnie puściło i jołem się sypać. Może to przez cholerny śnieg? Zima swą urodę znów pokazuje by ją jak można osadzić tak. Celofan chrzęści pomiędzy moimi zębami gdy jem i wylewam z siebie słowa do ciebie, zawsze do ciebie bo do siebie mówić nie musze. Bo mimo tego iż sam się w sobie dusze to w głowie mam to co chciałem przekazać a to najwierniejszy obraz tego co chciałem powiedzieć ci wiedzieć.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko co ma do tego AI? AI będzie tak funkcjonować, jak ją zaprogramują ludzie, a ci oczywiście zrobią to zgodnie z jakimiś wzorcami. Pytanie - jacy to będą ludzie i w jaki sposób wychowani. A to, że koncepcje wychowawcze się zmieniają, nie ulega wątpliwości, odkąd potrzeby jednostki zostały postawione ponad potrzeby wspólnotowe. Sztuczna inteligencja nie stoi jednak w kontrze do czegokolwiek, odzwierciedla tylko bieżący stan rzeczy. Oparta (głównie) o modele językowe, operuje jedynie na systemie kodów i znaczeń. To my ją 'wychowujemy', jeśli można to tak nazwać,  ucząc pewnej struktury, odzwierciedlającej mniej więcej naszą logiczną percepcję, nasz aparat pojęciowy. AI nie rozumie rzeczywistości jako czegoś ciągłego, zmieniającego się pozostającego w ruchu, ewoluującego zrelatywizowanego, tylko jako zbiór stałych elementów, które zostały wprowadzone do bazy danych i w ich obrębie się porusza. A elementy te już wprowadza człowiek, który może być dobry lub zły, głupi lub mądry, mieć rozwiniętą wyobraźnię lub nie, rozległą lub wąską wiedzę.... No i trzeba jeszcze dodać, że AI jest - na razie - tworzona do realizowania określonych zadań, co pokazuje, że człowiek jednak chce pozostać wolny i zrzucić na nią to, czego wykonywanie go ogranicza. Odszedłem trochę od tematu, a zmierzałem do tego, że AI będzie w stanie 'widzieć' różnice', o których piszesz, jeśli tego zostanie nauczona.  Chyba, że chcesz powiedzieć, że sam czujesz się trochę taką sztuczną inteligencją, bezdusznie programowaną do pełnienia określonych funkcji  narzuconych przez zewnętrzny, techniczny plan, a nie dzieckiem wychowywanym do samodzielnej realizacji siebie, w zgodzie z tym, czego AI jeszcze nie posiada (wolna wola, samoświadomość).
    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...