Zgłoś

Ej, a tu jak na lato! Ot, Alan, Kaju, taje

Przed oczyma mam wielkie rozlewisko Jeziora Bodeńskiego. Idę deptakiem w kierunku molo. Po drodze mijam ludzi: kilka par trzymających się za ręce — wielkie, spokojne miłości; roztargnione młode małżeństwo z dwójką chłopców, którzy biegną przed siebie jak latawce, zupełnie bez kontroli. Słowa rodziców odbijają się od falochronów, bardziej skrzekliwie niż mewy, lecz równie bezskutecznie. Ojciec w ostatniej chwili chwyta jednego z chłopców mocno za ramię, jak drapieżny ptak łapiący zdobycz — tym razem udaje się uniknąć kąpieli w lodowatej toni. Grudzień tego roku i tak należy do jednych z cieplejszych w ostatnich latach. Gdyby działo się to w czasach Ammersina, w latach trzydziestych–czterdziestych, śnieg leżałby grubą warstwą, a jezioro byłoby skute lodem. Na brzegach stałyby ogrodzone ślizgawki dla gości — pięknie oświetlone, skrzące się w mrozie. Co wieczór przyciągające tłumy z pobliskich pensjonatów. Pobliskie Alpy, majestatyczne widoki i to wielkie jezioro od zawsze działały jak magnes. Przyciągały artystów, kuracjuszy, ludzi szukających spokoju, a teraz także turystów takich jak my. Z Ev wiedzieliśmy oboje, że musimy tu przybyć. Prędzej czy później. By rozwikłać zagadki, które od dawna kołatały nam się w głowach. Zatrzymaliśmy się w Landhotel Bodensee, w pięknym pensjonacie. Pokój dostaliśmy przestronny, z małym balkonikiem, z którego roztaczał się piękny widok na jezioro. Ev, po całej drodze, była trochę zmęczona. Rozbolała ją głowa, więc postanowiła się położyć. Ja, mimo podróży, czułem w sobie jeszcze spory zapas energii. Postanowiłem więc wybrać się na samotny spacer. Konstancja to piękne, urokliwe miasto nad brzegiem jeziora — zapewne jedno z najważniejszych w tej części Europy. Tysiącletnia historia jakby wylewała się z wód jeziora. Przelewając na brzegi, pobliskie lasy i łąki. Wyszedłem z pensjonatu prosto na promenadę. Znajdowało się tam molo, przy którym zacumowane były jachty. Od strony jeziora powiewał lekki chłód. Od recepcjonisty dowiedziałem się, że w Konstancji jest kilka miejsc, gdzie spotykają się artyści. Lecz jedno z nich jest szczególne — bo leży tuż nad jeziorem. Część z nich prezentuje tam swoje prace, inni malują lub tworzą szkice na żywo. Miejsce to służy wymianie zdań, poglądów. Przyciąga znawców, kolekcjonerów i handlarzy sztuki z całej okolicy. Wstępny rekonesans miałem już za sobą. Niedaleko hotelu znajdował się niewielki, klimatyczny sklepik, do którego zaglądali zarówno miejscowi, jak i turyści. Z Konstancji mieliśmy pojechać koleją do Lindau. Część miasta leży tam na stałym lądzie, druga — ta bardziej historyczna — na wyspie. Obie łączy Landtorbrücke, most kolejowy prowadzący wprost do jej serca. Przed przyjazdem czytaliśmy z Ev o Konstancji i Lindau: co warto zobaczyć, dokąd pójść, jak rozplanować czas. Wiedzieliśmy, że sama wyspa bywa oblegana przez turystów, dlatego postanowiliśmy zamieszkać w Konstancji. Spodziewaliśmy się, że w Lindau odrobinę spokoju można było jedynie znaleźć po jej zachodniej stronie. Ale jest tam ograniczona ilość miejsca z uwagi na to, że to wyspa. Usiadłem na ławce, otulony w ciepły szal. Naprzeciwko, po chwili, usiadł starszy elegancki pan — pewnie około siedemdziesiątki. Skierował wzrok w moją stronę, uśmiechnął się i przywitał. Odpowiedziałem mu tym samym i skinąłem głową. Po krótkiej chwili zapytał po angielsku, skąd pochodzę. Odrzekłem, że jestem polskim turystą i przyjechałem tu z Ev, moją partnerką. Na tę wieść uśmiechnął się i na moment zamyślił. — Co cię sprowadza do tego miasta? — zapytał ponownie. — Turyści z Polski rzadko tu zaglądają. Przed wojną było inaczej, z całej środkowej Europy przyjeżdżało tutaj sporo ludzi. Tak przynajmniej słyszałem od starszych osób. Przez chwilę milczał, po czym dodał: — Zaraz po wojnie to była strefa kontrolowana przez wojska francuskie. Status miasta nie był wcale taki oczywisty. Dopiero od lat dziewięćdziesiątych jesteśmy znów częścią Bawarii. —Tyle wiem, trochę o tym czytałem. Odpowiedziałem mu krótko, ale mężczyzna nie zwrócił na to większej uwagi i kontynuował: — To miasto jest naprawdę ciekawe. Szczególnie port i stara część wyspy. Jeśli chcesz, mogę oprowadzić ciebie i partnerkę po najciekawszych zakątkach. Ucieszyłem się z propozycji i przytaknąłem, że bardzo chętnie. Po chwili zapytałem, czy nie jest mu przypadkiem znane nazwisko Ammersin. Zamyślił się. Powoli wyjął z kieszeni kurtki fajkę, starannie ją nabił, po czym zapalił — jakby każda sekunda milczenia miała pomóc wydobyć z pamięci jakieś dawne, zapomniane nazwisko. Przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Po chwili, nieco podejrzliwie, zapytał: — Dlaczego właściwie pytasz o to nazwisko? Wyjąłem z papierośnicy ręcznie skręconego papierosa i również zapaliłem. — Wiem tylko, że był malarzem — odpowiedziałem. — Pracował gdzieś w tych okolicach. Jestem po prostu ciekawy, co to był za człowiek. Czy zachowały się jakieś jego inne prace. Malarstwo niemieckie i austriackie z tego regionu jest przecież znane w całej Europie. Jest sporo malarzy, sporo dzieł przedstawiających te okolice. Skinął głową, jakby potwierdzając moje słowa. — To prawda — odparł. — Co roku w sierpniu odbywa się tutaj Tydzień Sztuki w Konstancji. Wystawianych jest wtedy wiele prac, również tych mniej znanych, zapomnianych artystów. Rozmowa jakby wymykała się z toru nazwiska Ammersin. Jakby ktoś delikatnie, ale konsekwentnie przestawiał zwrotnicę na inną linię. Cały czas dystynktywnie umiejętnie prowadząc rozmowę w kierunku historii. Przedstawiając ogólne informacje o miejscach i miastach regionu. Za każdym razem, gdy próbowałem wrócić do tematu, on umiejętnie kierował dialog w stronę historii, topografii regionu, dawnych opowieści. Nie w sposób nachalny — raczej elegancko, niemal niedostrzegalnie. Widać było, że jest od lat związany z tym obszarem. Jego wiedza była szeroka, a sposób, w jaki snuł swoje opowieści, mądry, spokojny, pełen drobnych, fascynujących szczegółów. Rozmawialiśmy tak ponad godzinę. I pewnie ciągnęlibyśmy tę rozmowę jeszcze dłużej, gdyby nie zadzwonił jego telefon. Przeprosił mnie uprzejmie po angielsku i odebrał. Przez moment mówił po niemiecku, przyciszonym, poważniejszym tonem. Po chwili zakończył rozmowę, jeszcze raz przeprosił i poinformował, że musi już iść. Uśmiechnął się w moją stronę pytająco: — Czy jutrzejsze spotkanie jest nadal aktualne? Przytaknąłem. — Oczywiście. Będziemy czekać. — W takim razie — jutro, o dziewiątej, przed waszym hotelem — powiedział, podając mi dłoń. Uścisnąłem ją. Mieszkamy w pensjonacie Landhotel Bodensee. Zawołałem. Poznaliśmy się ledwie godzinę temu, a czułem, jakbyśmy już dawno odbyli tę rozmowę — może w jakimś innym czasie, innym świecie, innym życiu. Rozstaliśmy się powoli, każde w swoją stronę. Zostałem jeszcze przez chwilę na ławce, by popatrzeć na spokojną taflę jeziora. By mogła mi podpowiedzieć, kim właściwie był ten elegancki starszy pan i dlaczego tak uparcie omijał nazwisko Ammersin. Gdy wróciłem do pokoju, Ev była już w znacznie lepszym nastroju. Ból głowy zniknął, odpłynął gdzieś daleko, jakby nigdy go nie było. Opowiedziałem jej o spotkaniu z tym dziwnym jegomościem — i o tym, że jutro spędzimy z nim cały dzień, w Konstancji i Lindau. Spojrzała na mnie podejrzliwie. Nie było mnie przecież zaledwie dwie godziny, a wracam z taką wiadomością. Wyglądała, jakby to do niej nie docierało. Sam zresztą byłem zaskoczony, że udało mi się trafić tutaj na kogoś miejscowego, a nie kolejnego turystę. I to na kogoś tak otwartego na rozmowę — ba, na spotkanie. W końcu jutro mieliśmy spędzić razem cały dzień. Do Konstancji przyjechaliśmy moim samochodem — terenową Toyotą Land Cruiser. Zabraliśmy też ze sobą rowery. Plany były proste: spędzić tu tydzień, a że sprawdziliśmy wcześniej pogodę i zapowiadało się całkiem przyjemnie. Około dziesięciu stopni i słonecznie, to czemu nie pokręcić jeszcze trochę na koniec sezonu? Pomyśleliśmy, że eksploracja terenu na rowerach najbardziej się sprawdzi. Bo pełno tutaj tras rowerowych. A dotarcie do jakichś ciekawych miejsc to najlepiej rowerem lub pieszo.

To kota kotka, a kto kat - o, kot.   "My to pili!"- fart, a to kota trafili po tym.  

Mera żarto, łamano kołami i mało. Konam, a łotra żarem.

A bard pardw ma sto. Ot, sam wdrap draba!