...

[Gosława]

Anno nigdy nie będziesz lepsza od niej
spójrz jak zgodnie rozgarniają siano
by już pochwili stanęły równe stygi
pachnące suchą ziemią i macierznką

niepotrzebnie uchyliłaś drzwi
nienaoliwione skrzypią
kiedyś ktoś usłyszy jak zdzierasz resztki emalii z futryn

pozostaje ściana miedzy którą
ona
ty
ona
to nie łatwe ułożyć się pod miedzą
zamieść rąbkiem spódnicy wszystko

dać się ponieść wykrzykując imiona
tych którzy cię mieli
dotykać ciepłych miejsc
rwać perz i jaskry tak aby

zadośćuczynić

 

 

Edytowane 9 godzin temu przez Gosława (wyświetl historię edycji)

[tie-break]

Piękny wiersz. Zwróciła moją uwagę rola natury, która towarzyszy Annie, jest jednocześnie nośnikiem jej emocji, istotnym punktem odniesienia, świadkiem wydarzeń, narzędziem katharsis i językiem, w jakim Anna porządkuje świat wokół siebie.