kołyszkowa snuja z cyklu PoPlonie

[Gosława]

córuś dajże Bóg niej byś dożyła dwóch pacierzów
tak rzekła matka która niezdarnie zezuwała chodaki i szła po klepisku niczem ten pański wyrobek

szybiny ino ino
z razu patrzeć jak wymłóci wiater oszklone fronty
powyrywa mech poutykany w szczelinach
a krowie łajno misternie upstrzone w poły dech wytarmoci pierutnie

zimno wziarło się we światy
szarpiąc olsze pokurczone gniąc świerki oropiałe płaczące żywicą
tam hen w topieli chmur lękliwym skrzekiem umyknęło ptactwo

kolebała bym ja cię
kolebała
kaj ten wietrzyk do cna świerujący
a ty ino dziecino zlękniona
nie zamykaj mi łocków modrących

piastowała ja bym cię córuchno
po społu
z tym chmurzyskiem i borem szumiawym
wymościła z pierzucha posłanko
byle byś mi do cna nie zamrzała

 

 

Edytowane 15 godzin temu przez Gosława (wyświetl historię edycji)

[hollow man]

@Gosława

Moją Babcię albo i Prababcię widzę.

Chyba w końcu przeczytam "Chłopki".

[Gosława]

@hollow man mnie jakoś specjalnie ta książka nie urzekła 

Nie było w niej nic czego bym już wcześniej nie wiedziała 

Wiesz ja się wychowałam na wsi i może stąd to zamiłowanie do ziemi i tradycji 

Dziękuję za czytanie

[hollow man]

@Gosława

Tak, to dla nas - miastowych - bywa odkrycie, ale ja regularnie spędzałem wakacje na wsi, więc może zrozumiem co do mnie piszą.

Pisanie takich wierszy to jak ratowanie świata przed zniknięciem.

[Gosława]

@hollow man to miłe co napisałeś dziękuję 

 

[iwonaroma]

cudny 

 

[wierszyki]

Zimno tu jest realne, nie tylko świąteczną dekoracją. 

U nas też się dzieci kolebalo przez cały czas, gdyby chciało zapłakać z jakiegokolwiek powodu. 

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.