Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

Po burzy zawsze wychodzi słońce,

budzą się kwiaty i rozkwitają,

serduszka grzeją, bo są gorące, 

 

a wcześniej zimne były, gasnące.

Spokojne drzewa pieśni śpiewają,

że burz się boją i wolą słońce.

 

Gwarno jest w lesie, głośno na łące,

motyle tańczą energię mają

skwarne pejzaże, a wręcz gorące.

 

Słychać w oddali śmiechy kojące

rodzin, co razem czas swój spędzają.

Sprzyja im bardzo życzliwe słońce.

 

Świerszcze już grają wyborny koncert.

Można na trawie przysiąść: pan z panią 

– wtulone ciała już są gorące

 

i płyną słowa miłością brzmiące,

a wszystko wokół uznajmy baśnią.

Burza minęła, rozbłysło słońce.

Pogoda (ducha) niech będzie ciągle. 

 

 

 

__

[Natchniona villanellą Annny2 napisałam spontanicznie.

Na pewno ma wiele mankamentów, które z czasem poprawię.]

 

 

Opublikowano

@wierszyki

Poezja klasyczna to fundament Poezji, która obecnie jest passe, bo nie te czasy. 

Dwie poprzednie villanellki napisałam 5 lat temu i tyle mi wystarczyło. Jednak dzisiaj poczułam natchnienie, choć nie od razu.

Najważniejszy jest Temat.

Jak wiesz o czym chcesz pisać i pamiętasz zasady, to pisze się w mgnieniu oka.

Mnie zajęło ponad godzinę dp półtorej i pomazałam kartkę, bo kilka razy zaczynałam z różnymi tematami.

Aż mnie oświeciło i popłynęłam, jak motorówka po jeziorze wyobraźni!

 

Jak ktoś lubi szarady, to polecam pisanie villaneli, fajna sprawa dla szarych komórek.

Osobiście wolę sonety, bo są bardziej dostojne, jak angielski dżentelmen w cylindrze.

 

Dziękuję za pochylenie się nad wierszykiem.

Pozdrawiam!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nie szukałam cię w żadnym z planów nie było dla ciebie miejsca   a ty   przyszedłeś jak deszcz w środku lata nieproszony a tak potrzebny nie chodziło o słowa ty patrzyłeś tak że moje myśli same układały się w zdania których bałam się pomyśleć na głos byłeś lustrem w którym nie dało się ukryć żadnego pęknięcia i bałam się ciebie tego spokoju który gasił wszystkie moje wewnętrzne wojny jednym spojrzeniem nie byłeś przygodą byłeś powrotem do domu, którego nie znałam a za którym tęskniłam od zawsze teraz w twojej obecności wszystkie moje mury zbudowane z lęku i gniewu stają się linią na piasku przestałam grać bo znasz scenariusz na pamięć nie musisz nic robić po prostu bądź
    • @Rafael Marius Kłopot polega może na tym, że dobrze jest je mieć. Ale z drugiej strony też mogą zaprowadzić na manowce. Wydawałoby się, że najlepiej jest ich mieć w normie. Nie za dużo i nie za mało. Ale to też tylko teoria, bo świat stoi potęgą, a potęgi nie ma bez snów o potędze. To jakiś duży jest paradoks. Nawet dzisiaj - tej nocy - tej właśnie - jakiemuś naiwnemu jeszcze dziecku przyśni się sen o potędze i to właśnie dziecko zadziwi za lat dwadzieścia kilka cały świat. 
    • @FaLcorN To bardzo liryczny i melancholijny i nastrojowy wiersz. Stworzyłeś  atmosferę tęsknoty i nieosiągalności, niemożności dotarcia do tego, co najważniejsze. Piekny! 
    • gdybym był wróblem gdybym był orłem znałbym życie prawdziwe los chciał, że jestem - człowiekiem
    • @Simon TracyTwój wiersz zrobił na mnie duże wrażenie, jest mocny, dekadencki, a zarazem zmysłowy. Podoba mi się, ponieważ lubię gotyk, jego estetykę oraz czasy średnie - ich klimat. Przedstawiłeś romantyczną wizję śmierci, bardzo plastycznie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...