Ślepy Tor

[homanronet]

Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas.

Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał.

Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty,

me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność,

krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam.

Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia.

Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem!

A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty!

Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.

Edytowane 12 godzin temu przez homanronet (wyświetl historię edycji)