Zamrożenie

[Hiala]

Bez krzyku i bólu.
Nie płynie, nie spada.
Zimna pustka,
której inni nie widzą.

Z uśmiechem
na twarzy –pod lód

wchodzisz powoli.
Każde „wszystko w porządku”
echem się odbija,
i niknie gdzieś w bieli.

Z wyciągniętą ręką,
na dnie szukasz pomocy.
Daremnie? Nie.
Jednak jest światło.
Ledwo, ledwo, znów szansa

od losu.
Ze łzami sięgasz po ratunek—ale jak to będzie.
Może... jeszcze nie jest za późno.
Któż to wie?

[Dagna]

@Hiala bardzo podoba mi się obrazowanie pierwszych dwóch strof, zwłaszcza wchodzenie pod lód, bo osobiście szalenie lubię zimę, biel, harmonię pejzażu :)!
Natomiast z pustką jest jak z nudą, mrokiem, zimnem - te nosi się w sobie i wówczas one „

są”, gdyż emanują  na zewnątrz, a przecież byli tacy, którzy w więzieniu napisali swoje największe dzieła i to węglem!
Świat nam się jawi takim, jak my się w nim czujemy, a czynniki zewnętrze są wtórne, ( no, chyba,że ktoś doświadczył prawdziwej traumy ja utrata kogoś z rodziny, utrata pracy, czy choroba…), pozdr.

 

[Hiala]

@Dagna dziękuję i pozdrawiam serdecznie