Historia edycji

Byłeś dla mnie ciepłym podmuchem wiatru. Uspokajającym myśli tchnieniem, pod nazwą Zefiru, który delikatnością roztapiał posklejane pociski gradu, co w akcie desperacji połączyły siły, przekraczając linię mety wyznaczaną na grząskiej ziemi.   Tańczyłeś przy mnie niczym promienie, odbijające się od tafli wzburzonego zwierciadła. Otulałeś promiennym uśmiechem, który z łatwością przełamywał bariery krew-mózg jak dotąd niewzruszonych gapiów, co zarażali swoją obojętnością.   Zostałeś powołany, by okiełznać ziemię, a porwałeś moje serce, kroczące w ciemności. Podmuch wiatru, który niósł nadzieję, przeminął, pozostawiając za sobą wrażenie osobliwości.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  To posłuchaj sobie, co biblistyka mówi na ten temat ustami profesora Majewskiego. Jemu już chyba braku wiedzy nie zarzucisz.   A swoją dragą to Adam miał pecha, że taka jędza i demon w jednej osobie mu się  trafiła na początek. Jednak Bóg okazał mu łaskę i dał mu porządną drugą żonę.        

@Bożena De-Tre My sami stanowimy wartość, gdy potrafimy ją dostrzec. Wystarczy wdzięczność, a wszystko nagle ma wartość. Pozdrawiam, dobrej nocy i czwartku.

@krys929 dziękuję i również pozdrawiam :)

@andreas Rymowanki jak sasanki krótka trwa ich moc.Słowa klucze proponuję /jak wytrychy wiercą duszę -jeśli wierzysz że ją masz Andrzeju-:)Pozdrowienia