z pamiętnika rzemieślnika

[MIROSŁAW C.]

 

próbowałem malować

rzeźbiąc dłutem

udaję pisanie

i niewiele widzę

wzwyż 

 

czy jestem gotowy

na niewiadomą?  

 

heh

licho niepoczciwe

kolebię się

i dziękuję drzewom

za czas miniony

ciągle żywy w bursztynie 

 

gdy nad borem ciemnym

niebo rozjaśnia 

 

grom złoty

 

 

 

 

 

 

[Łukasz Jasiński]

A nie lepiej toporkiem?

 

Łukasz Jasiński 

[andreas]

@MIROSŁAW C.

Miękkie dłuto

 

miał taki zwyczaj rzeźbiarz w Madrycie

że lubił sobie ulżyć o świcie

choć panienka była młoda

to leżała jak ta kłoda

bo z niego żaden mistrz w drzeworycie

 

Sąsiedzi lepiej wiedzą

 

córka rzeźbiarza Wandzia z Łańcuta

jak Wenus z Milo cudnie wykuta

lecz w miasteczku krąży plotka

choć jak ojciec też z niej trzpiotka

że ona raczej nie jego dłuta

 

Pozdrowionka.

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ładnie to tak podpuszczać czytelnika?

 

 

Wynika z tego, że chodzi o rzeźbienie w drewnie i poczucie niemal duchowej jedności z materią, z którą się pracuje.

 

Grom złoty, per analogiam, jest jak dłuto Największego Rzeźbiarza, nad światem.

[Dagna]

Na swój sposób kapitalny wiersz, bo traktuje o zmaganiach twórczych gdy brak jest weny i oto fraza : niewiele widzę wzwyż - brzmi jak brak chwilowego połączenia ze Stwórcą, który do tej pory obdarowywał przymiotami ducha ( są tego namacalne dzieła i wspomnienia- zaklęte jak fosilie w bursztynie), a teraz milczy?
Bardzo udany jest końcowy happy end, zwątpienia - nie ma, bo oto nieoczekiwanie odzywa się sam Stwórca ze swoim dłutem/ lub kamertonem, tuż nad borem, czyli najpiękniejszym obok Człowieka dziełem jakim jest przyroda i  daje namacalny znak skąd czerpać pomysły, wołając : Artysto, rozejrzyj się tylko wokół ;)

 

pozdr.

Edytowane Niedziela o 13:40 przez Dagna (wyświetl historię edycji)

[MIROSŁAW C.]

@Łukasz Jasiński ...

@Naram-sin Coś w ten deseń. 

@Dagna W punkt !

Dziękuję bardzo za wszystkie ślady zainteresowania, pozdrawiam.