Ty

[Wierzmat]

Pędem życia przygnieciony

W ciszy ducha pogodzony

Lubię, gdy się mi przyglądasz

Spod Twych brwi na mnie spoglądasz

Egzotyka Twoich ust, biel Twych zębów

Dotyk Twój – jak szept z głębi snów

W nim spokojne zrozumienie

Chwilo, trwaj! Choć wszystko – drżenie

Nie mów nic – wystarczy spojrzenie

W całej prawdzie, cała przestrzeń, całe… „my”

[Naram-sin]

No i żeby uzasadnić, dlaczego ten wiersz jest koszmarny jak zły sen, to by trzeba było zrobić cykl dziesięciu dwugodzinnych wykładów. Ograniczę się do kilku punktów:

- częstochowskie, gramatyczne rymy, - przekaz odtwórczy, a nie twórczy, - epigonizm (i to na najgorszym, przywłaszczającym poziomie), - gruntowna nieznajomość warsztatu.

Wybitny, nieżyjący już krytyk, poeta Leszek Żuliński stwierdził, że poezja to przede wszystkim rzemiosło. Tu nie ma miejsca na chaotyczne wymachiwanie narzędziami i marnowanie materiału.