Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Gdy tak drążę wśród mojej samotności
Z każdą jej sekundą piękno rozpalam
Gdybym był samotny, kontemplując sens
Wstrzyknąłbym do swej żyły tlenu litr

 

O swych myślach, rozmyślam uparcie
Wartości odtworzyłem w czasze mej
Nie ma w nich boga, ni więzień twórczych
Jest tylko gonitwa, myśli trójbój wieczny

 

Gdybym obracał się wśród ludzi ogółu
Wartości bym tracił, pustkę wciąż czuł
Bez mrugnięcia oka, w nicość bym popadał
Choć kilku mi bliskich los mi zesłał

 

A jednak codziennie wracam z oddaniem
Do mej jedynej, samotności nieodłącznej
W niej płonę, nie usycham z braku tematów
Za ciekawość i ciągłe podważanie, wdzięczny

 

Świadomości dziękuję, jedynej towarzyszce
Która z ciszą tańczy, gdy świat z zewnątrz milknie
Gdybym samotny był, lecz siebie nienawidził
Sznur bym oplótł o żyrandol, potem szyję
 

Edytowane przez Wakss (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Nadmiar "mądrych" i "filozoficznych" słów wcale nie czyni treści głęboką - jest wręcz odwrotnie.

Pompatyczność w przesadnie dużej dawce śmieszy, jest teatralna.

Twórczość odklejona od rzeczywistości nie brzmi wiarygodnie, nie ma tu życia, człowieka.

A stylistycznie całość wygląda, jak napisana przez AI, w oparciu o jakieś pokręcone algorytmy.

Opublikowano

@Naram-sin

Użycie słów, o których wspominasz, nie miało na celu nadania wierszowi większej głębi, po prostu napisałem go tak, jak to czułem w danym momencie. Co do pompatyczności, myślę, że to kwestia indywidualnego odbioru.

Jeśli chodzi o samotność, nie pisałem o niej w sposób ogólny czy symboliczny. To była moja osobista perspektywa. Samotność po prostu jest w moim życiu, a coś, nad czym kiedyś ubolewałem, z czasem zwyczajnie polubiłem.

Co do ostatniego zarzutu: nie korzystałem z AI ani żadnych innych narzędzi do tworzenia tekstu. To w stu procentach moja własna praca. Mimo wszystko, dzięki za opinię. Każde spojrzenie z zewnątrz coś wnosi.

Opublikowano

Oczywiście nie zarzucam pisania z pomocą AI, to tylko wrażenie wynikające z niedoskonałości tekstu.

Opublikowano

Mogę się tu trochę wtrącić

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie mówię, że nie... Jeśli chodzi o pełen "profesjonalizm" (choć można się pokusić o pytanie, co dla kogo jest profesjonalizmem), trochę szlifu tu trzeba, z naciskiem na "trochę" – czyli niedużo.

Uważam, że obecne pisanie zostało unowocześnione, co jest zupełnie zrozumiałe. Nasze reakcje są zależne od teraźniejszości, więc myślę, że ten tekst jest jak epoka dinozaurów, zapomnianym przeżytkiem. Wakss powołał się na Leśmiana, więc wydaje mi się, że sporo to wyjaśnia. Zarzut do słownictwa jest dla mnie bezpodstawny.

Zresztą, pozwolę sobie na osobistą wycieczkę myślowo-opiniującą... wiersze wierszami, ale niektóre komentarze (z naciskiem na "niektóre") są tak nasiąknięte filozoficznym, dystyngowanym, wyszukanym słownictwem, że pozostawiają po sobie uśmiech... Jestem inteligentny, mówię elokwentnie.

Kłaniam się nisko przed elitą

Opublikowano

Nie rozumiem, dlaczego ludzie kultury (na forum portalu szczytnie mianującego się literackim) mieliby na siłę robić z siebie troglodytów. Żeby było miło i przyjemnie? Bo jeśli tak, to lepiej iść na spacer, ładna pogoda jest.

Opublikowano

@Naram-sin

 

Zarzucając komuś zbyt filozoficzne oraz wyszukane słownictwo... "troglodyta" wystarczyło napisać "prymitywny" lub "nieokrzesany" - ale zbyt to pospolicie. "Troglodyta" bardziej się usłyszy.

Forum - to słowo odmienia się przez "dyskusja", a dyskusje prowadzą ludzie, którzy mają różne poglądy. Ludzie kultury prowadzą rozmowę na zasadzie dialogu, nie monologu jednej sentencji, jednej idei, jednej prawdzie. Stopień dobierania słownictwa ma duży wachlarz możliwości, które notabene innym dadzą poznać również jego osobistą manierę. Bezdyskusyjny autorytet, który roztoczy, jest bardziej zamknięciem drzwi przed nosem kontrkandydata w dyskusji.

Ilu ludzi, tyle może być opinii. A co do przyjemności - wyczuwam tu ukrytą metaforę (śmiech), gdyż zapewne chodzi o konstruktywną krytykę. Krytyka odmienia się czasami u niektórych w szyderstwo, a ta niczego nie uczy, daje poczucie, że zrobiłem z siebie głupca. Więc sądzę, by nikomu emocjonalnego kaca nie fundować, to lepiej dać miłą wskazówkę lub nie powiedzieć nic.

 

..."czytając toto, chyba zaoszczędzę na używkach"...

Rozumiem, że jest to kulturalne, twórcze, wyszukane i odpowiednie słownictwo.

Gdzie inny komentarz brzmi:

..."Na forum portalu szczytnie mianującego się literackim"...

To że tak zapytam: o co chodzi z tym troglodytą? - ironia, bo wątpię, czy czytelna.

Dorzucę do tego brak konsekwencji zachowawczej, taka trochę sinusoida z potocznego słownictwa w erudycję.

 

Pozdrawiam i za radą idę na spacer w tą deszczową pogodę.

 

Opublikowano

Posługiwanie się na forum poetyckim podstawowym fachowym słownictwem (z zakresu wiedzy szkolnej) jest dla mnie oczywiste. Naprawdę, każdy autor może do tej elity dołączyć, wystarczy chcieć. Słownik terminów literackich jest dostępny w każdej bibliotece.

 

Zdarza mi się nie oszczędzać niektórych wierszy w komentarzach, bo są przypadki, gdzie trzeba zdecydowanie zresetować kuriozalne zapędy autora, aby go zmobilizować do poszukania nowej ścieżki od podstaw.

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN   FaLcorN …:) wiem, wiem;) mam taki wrodzony …talent ;)    lubię Ciebie:) !!!       
    • @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...