ta tęcza nie ma końca.
wymiotuję nie szeptem,
a krzykiem.
monochromatyczna szarość
na posadzce, rękawach,
w kącikach ust.
w niej niestrawione
wciąż wierzę.
leżę w rozbitym szkle,
cząstkach kruchej duszy.
lśniące odłamki
zaklinają momenty,
zakłamują obrazy,
podrażniają oczy i serce.
mogę inaczej
i mogę nie zniknąć,
tylko uwierz.
ta tęcza nie ma końca.
wymiotuję nie szeptem,
a krzykiem.
monochromatyczna szarość na posadzce, rękawach,
w kącikach ust.
w niej niestrawione
wciąż wierzę.
leżę w rozbitym szkle,
cząstkach kruchej duszy.
lśniące odłamki
zaklinają momenty,
zakłamują obrazy,
podrażniają oczy i serce.
mogę inaczej
i mogę nie zniknąć,
tylko uwierz.
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
.thumb.jpg.f6502cb1a7651ad2d42b9a9d4f8fd769.jpg)
Przez Leszczym · Opublikowano
Przez violetta · Opublikowano
Przez Rafael Marius · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Chowałeś się wśród aniołów?
Przez Mitylene · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano
.thumb.jpg.303336f3e8d480537eb9604724dbcd6a.jpg)
