O niego, co twą strunę trącił obcą,
To serce dbać już przestało, jak tuszę;
Jakże więc możesz poruszać tak mocno
Stara gitaro, moją smutną duszę?
To tak, jakby słonecznych promieni moc
Gdzieś w dolinie głębokiej się ostała,
Gdy ciemna chmura, wichura i noc
Ich macierzystą kulę omotała.
To tak, jakby wśród potoku szklistych fal
Obraz wierzb cudnych zachował się ściśle,
Choć przed wielu laty swym toporem drwal
Powalił był w kurz ich błyszczące liście.
A jednak gitaro, magiczny dźwięk twój
Wywołał łzy i westchnienia stłumione,
Na nowo wytrysnął starożytny zdrój,
Choć jego źródło było wysuszone!
I Emily:
For him who struck thy foreign string
I ween this heart hath ceased to care;
Then why dost thou such feelings bring
To my sad spirit, old guitar?
It is as if the warm sunlight
In some deep glen should lingering stay,
When clouds of tempest and of night
Had wrapt the parent orb away.
It is as if the glassy brook
Should image still its willows fair,
Though years ago the woodman’s stroke
Laid low in dust their gleaming hair.
Even so, guitar thy magic tone
Has moved the tear and waked the sigh,
Has bid the ancient torrent flow
Although its very source is dry!
