Stos

[m1234]

Epoka. Kolejna epoka i stos.

Kolejny stos, lecz ten sam ogień.

Rozkład i porządek. Samospalenie.

Na złość galaktyce. Na pohybel.

 

Wznosimy radioaktywne miasta.

Wieżowce-latarnie strzeliste totemy,

nie sięgają nieba, nie przecinają chmur.

Nie są wieczne. Wieczny jest popiół -

diament w historii z drugiej strony lustra.

 

Drążymy tunele. Krwiobieg metra

przetacza cielesność do kaplic milczenia -

galerii, gdzie święte są tylko puste ramy.

Tam łatwe modlitwy pozbawiają czerwieni.

 

Przynosisz mirrę i krzyk utraconego złota?

Nie złożysz hołdu z kadzidłem w zębach.

 

Z wściekłości tnij korzenie. Spijaj soki.

Bądź czujny. Przykryty mniemaniem

wzniosłych budowli i ważności dni,

śpij z otwartymi oczami.

 

Słyszysz tłum? To pomruk głodu obrzędów.

 

Aby posiąść.

Aby nie pytać.

 

Przyćmić gwiazdy o których zapomnieliśmy.