Ludzi szczodrego serca
I dobrych manierów
Charakteryzuje to, że prawdę mówią nawet w kościele
Iż złe są ich czyny i pragną by złe pozostały
Nie ukrywają swojej miłości
wobec istot zbuntowanych,
a sercem swoim bliżej są prawdy bożej
zgodnie z wiarą w to, co nadprzyrodzone.
Lepszy jest ich bezkresny fałsz wobec profanum
Ponieważ nie dziwią ich rzeczy brzydkie
Nie brzydzą rzeczy piękne
A w ich umyśle brak skazy wobec siebie
Skalali się lecz skalanie swoje uznali
Swoją bezradność wobec niej przypieczętowali świadomą dumą
Uznając się za proch, jak proch żyją,
Chwilą piętnując każdą sekundę,
Sekundą pieczętując wieczność na peryferiach egzystencji
Prawda taka jest, że balansując na krawędzi norm
Ślizgając się po cyrografie kłamstw,
na krwi niezłomnego przeznaczenia
strach w nich zaginął, zaginęło życie.
Jeżeli są ludzie żywi i są ludzie martwi..
To tutaj już nie ma czego nienawidzić
oni bowiem rozszarpali swoje dusze,
posłusznie czyniąc to, co demony rzucą na tacę
Pewne rzeczy stoją na głowie
Inne właściwie też.
Wszystko do góry nogami
Dzieci próbują być dorosłe
Starzy dziecinnieją
A czas mija wstecz
Pozbawiając ludzkość
Resztki racjonalnego rozumu
Być może dlatego rzekło się, iż na początku był chaos?
W tej samospełniającej się przepowiedni stoją cheruby
u bram początkowych wrót ku radości.
Lecz tu chyba ktoś komuś wmówił,
że by żyć wiecznie
trzeba palnąć sobie wzajemnie w łeb.
Ja będąc w tym kościele, szczerze wyznaję,
że najchętniej zburzyłbym go, gdy z ambony wybrzmiewają słowa:
"powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja"
