Drzazgi

[m1234]

czy czujesz ciężar tej lepkiej ciszy?

nie wzbudza łagodnego powiewu

grozi cichym zgonem powiek

bezlitośnie długą chwilą na bezdechu

 

bo twoje szybkie słowa to nie ptaki

nie wznoszą się w niebo bez żalu

wypowiedziane zawisają w gardle

kotwicą natychmiastowej iluminacji

 

burzą trakty, łamią krajobrazy

rzucone kamieniem po tafli jeziora

tworzą kręgi szeptów i spojrzeń

dotykają nieprzyjaznych brzegów

 

nie znikają w cieniu, nie toną w głębinach

wrastają w korzenie pamięci -

jak drzazgi wbite pod paznokieć

boli prawda? cięcie delikatnych przestrzeni

 

a przecież stroicielem słów bywa milczenie -

wypełnia czas i przestrzeń, nadaje znaczenie

trącone myślą rezonuje bez fałszu

budzi to, co ukryte, ale jednak istnieje

 

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Owszem tak całkiem często się przydarza.