Historia edycji

W objęciach mgieł opuchłych, złowieszczych, zsiniałych Wstaje lutowy ranek zbolały  i  pusty. Szeroko rozpościera – zamiast chmurek białych Z sadzy dziergane szale, buroblade chusty.   Przez posępną szarością brzemienne tkaniny Jeden się promyk słońca  przebija nieśmiało, Jak nagrobne światełko – za słowa i czyny, Za  modlitwy i grzechy, za wielkość i małość.   Ten promyczek samotny, rudo - karminowy Łapią szklane perełki  – z rozbitych witraży, Połamanych lusterek tęsknoty różowe,   Cztery stłuczone okna, już wolne – od marzeń. I w srebrność   tych okruchów chwycone fotony Tworzą rozbłyski modre – oto łzy spóźnione…

@Poezja to życie Zgadzam się - liryczny...  

@viola arvensis Dzięki.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czytając tagi, można odnieść wrażenie, że również kobiety, w ogólności. 

@[email protected] lepiej nie upodabniać się do polityków, w żadnej kwestii ;) Miłego. @Wędrowiec.1984 a tak nie do końca autorkę ;)