-
Ostatnio w Warsztacie
-
violetta 5 820
@Duch7millenium burza mózgów :)
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 23 odpowiedzi
- 346 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 421 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 276 wyświetleń
-
- 19 odpowiedzi
- 260 wyświetleń
-
- 18 odpowiedzi
- 299 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Corleone 11 · Opublikowano
@Hiala Dziękuję Ci wielce. Cieszę się z Twojego zaciekawieniaZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
. Pozdrawiam Cię serdecznie. -
Przez Moondog · Opublikowano
Trafił wreszcie w boskie progi Łotr z bandyckiej dintojri By sąd uznać wyższej instancji Wnet go przywitali w niebie Lecz się pyta wciąż sam siebie Za cóż Bóg tak z nim frymarczy Poznał jeno mordę w tłumie Bo ów ołowiany bukiet Posłał mu na pożegnanie Tak zgęstniała atmosfera Łypie z byka na frajera I przeklina resocjalizację -
Przez Amber · Opublikowano
@Leszczym Wiersz we dwoje, wspólnota nie zawsze połączona dobrymi intencjami, jest kosztowna. -
Przez Hiala · Opublikowano
@Corleone 11 zimny pot na plecach-z zaciekawieniem-pozdrawiam serdecznie -
Przez Corleone 11 · Opublikowano
Postać, którą śniłam, a zatem którą wydawało mi się, że widzę - a może jednak nie był to sen, może widziałam go naprawdę! - znów poruszyła się. Wyraźnie czyniąc krok w moją stronę, a potem drugi. Przybliżając się ku mnie, tak jakby jej fizyczna - fizyczna? - bliskość zależała od moich myśli. A może rzeczywiście zależała - pomyślałam. Odgarnęłam kołdrę na bok. Powoli, ruchem pełnym wahania. Wciąż wątpiąca, czy nie ulegam złudzeniu, czy widzę to, co wydaje mi się, że widzę. I uniosłam się, siadając - Michał? - powiedziałam cicho. - Jesteś tu naprawdę? Ale... jak to? Przecież... Kolejny, równie wyraźny krok w moją stronę wydał mi się bardziej rzeczywisty. Poczułam, że zaczynam się bać. - Jesteś... tu... naprawdę? - wyszeptałam, wbijając spojrzenie w dywan. Znów wydało mi się, że postąpił ku mnie kolejny krok. Tym razem odniosłam wrażenie, że czuję jego energię. Jakby istotnie zjawił się tutaj, w moim pokoju. Jakby zjawił się i był rzeczywiście. Jeszcze dwa kroki - pomyślałam - i... Prawie odczułam rzucany przezeń cień. Zrobiło mi się jakby chłodniej, splotłam dłonie, dotąd swobodnie oparte na kolanach. - Michał... - nadal wbijałam wzrok w dywan. - Zaczynam się bać... Z kolejnym krokiem, który zobaczyłam pomimo opuszczonych oczu, zrobiło mi się jeszcze chłodniej. Zadrżałam widząc, że stoi tuż obok. Na wyciągnięcie ręki. Powoli, bardzo powoli, uniosłam wzrok. - Michał, nie strasz mnie... - wyszeptałam na widok jego poważnej miny i emocji, którą dostrzegłam w jego oczach. - Boję się... jest mi chłodno... wręcz zimno i... Gdy wyciągnął rękę w moją stronę, nie wytrzymałam napięcia. Błyskawicznie chwyciłam kołdrę i cała schowałam się pod nią. Już nie drżąc, ale dygocząc. Z zimna i ze strachu. Wydało mi się, że widzę go przez tkaninę kołdry. I że robi się jeszcze zimniej. Z trudem powstrzymałam się, aby nie krzyknąć, kuląc się. Także wewnętrznie. - Michał... Gdańsk, 13. Września 2024
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się