Najbardziej boję się słów, które ranią, nie innych, lecz mnie. Bowiem wiem, że innym będę w stanie udzielić pomocy, wesprzeć, rozmawiać, lecz samej sobie nie poradzę.
Nie ma w tej myśli egoizmu, zawsze jest Ktoś. Ja jestem na końcu. Nigdy nie umiałam myśleć o sobie, zawsze innych stawiałam przed sobą, dlatego samemu bywa się bezbronnym.
Tam gdzie już
Gasło
serce
Tak długo
Łzy upadały
Tyle łez
serca
Cisza
Koi
Otula
Łzy
Na zawsze już kochać będę polne kwiaty
Chabry
Tyle polnych kwiatów
Umrzeć musiało
Tyle płatków róż
Nim
Na poważnie
Zaprowadzono
ciszę
Mój domie
Kochany
Jesteś od dawna wśród gwiazd
Niczego Ci nie brakuje
A ja sama tu jestem
Zostałam
Nie mam wstępu do gwiazd
Komu mam powiedzieć wszystkie łzy
Kto usłyszeć chce tego serca żal
Smutek komu opowiedzieć serce
Kto poda dłoń kiedy pada deszcz
Niegdyś Twoje okno
Chroniło przy mnie to serce
Twój dom od kilku lat w niebie
Od tylu lat czekam
że wrócisz
Lecz po co masz wrócić
Do ziemskiego życia
gdy już wszystko posiadasz
na ziemi czeka tylko moje serce
na miejsce w Twoim już zajęte
nie mną
Tak samo jak wtedy
gdy modliłam się
By niebo zaniosło Ciebie
do gwiazd
Wiedząc co to znaczy
dla mojego serca
Tylko w Tobie odnalazłam sens
Za Tobą przyszłam tam domie
na ziemi czeka tylko moje serce
Mój domie
Kochany
Światło przenika przez serce
Odwiedziłam Ciebie wśród gwiazd
Przez szybę
Nie mam wstępu do gwiazd
Odwiedzam codziennie
Pewnie masz wszystko
Niczego już Tobie nie trzeba
Możesz wybrać tyle dróg
Gdybym mogła żyć ze sztuki
Codziennie malowałabym obrazy
Pisała książki rysowała tworzyła
Rzemiosło artystyczne
Sztuka jest tym co lubię
Gdy odszedłeś do nieba
Malowałam więcej
Potem przestałam
Tam gdzie jesteś
Jest już wszystko
Wszystko już masz
Niczego nie potrzebujesz
Masz piękną przyszłość
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
