Zjawa

[ksymenka]

Przez pół nocy wisi nade mną twa zjawa…
Ahh, jaka piękna mi się ona objawia!
Opowieści snuje, marzenia wielkie.
Prawie jakbym był we śnie.
Lecz zasnąć mi ona nie daje.
Trzyma mnie kurczliwie,
nigdy nie ustaje.
Bo ja nie chcę by ustała, tylko mi szczęście wielkie dała!
Szepcz mi do ucha historie piękne, a będę słuchać i z ekstazy jęknę
Malujesz mi przed oczyma przyszłość świetlaną, od lat przeze mnie wyczekiwaną.
Leżę tak i oddaje się twojemu widmo, a w mej duszy robi się nagle zupełnie widno!

Wisi nade mną twoja zjawa,
coraz bliżej mnie się zakrada.
W żołądku mym wybudza tornado,
A w sercu mym aż się robi jaskrawo,
Coraz mocniej i mocniej mną włada…
Sprawa to dla mnie nie błaha.
Oczyma duszy na nią spoglądam i ponownie w rozmyślania się wciągam.

Czy zjawa ta jest odzwierciedleniem stanu rzeczy prawdziwego?
Przez istotę twą prawdziwą upodobanego?
A może to wyłącznie ma imaginacja spaczona z nadzieją połączona?
Zdajesz sobie sprawę z tego co insynuujesz, gdy tak przyziemnie mi przytakujesz?
Jakie pokłady nadziei budzisz, gdy dla odmiany mnie nie łudzisz?
Czy pragniesz tego co ja,
ze mną,
i przy mnie?
Czy zjawa twa kłamie i mą duszę ponownie złamie?
Widmo złośliwe, niedobre i chciwe, na ułamek szczęścia się łasi?
A może jest ono szczere i prawdziwe, z ciałem zgodne,
i zapału mego nie zgasi.

Czy gdy ranek nastanie,
słońce znowu wstanie,
ptaszki pięknie zaćwierkają,
widmo twe do ciała wróci, w pył się nie obróci?
Wszystkie historie mi opowiedziane, w twej duszy zapieczętuje?
Zamknie na 4 spusty a kiedy trzeba dopuści do rozpusty?
Zjawa twa prawdziwa się okaże i wszystkim nam to pokaże?