Zając

[Aleksander Łukiańczuk]

Gdy szliśmy łanem o złotym porożu,

Poprzeplatanym woniami pokosów,

Ów zapach domu żal dla naszych nosów,

Bośmy za młodu tańczyli w zbożu.

 

I mycia żądni w dębowym morzu,

Żeśmy przystali pod borem kolosów,

By oddech złapać pod mgłą ptasich głosów,

Gdy szarak tuszył przy żytnim bezdrożu.

 

Wtem nas ujrzawszy oczyma bojaźni,

Pierzchnął co tchu w fiolet jagody.

Nie myśląc pewno o ludzkiej przyjaźni

 

I będąc piętnem tej wiecznej niezgody.

I byli my więc pewniejsi pewnika:

"Natura coraz to chyżej nam zmyka."

 

 

25.05.2022