Historia edycji

@Nata_Kruk   Bo to już nie jest czysta poezja, tylko: proza poetycka nawiązująca na starożytnych mitów i uwspółcześniona na gruncie narodowym, tak: posiada charakter uniwersalny - każdy ma prawo po swojemu interpretować i dziękuję za komentarz.   Łukasz Jasiński 

@Nata_Kruk Ok,dzięki.  Staram się unikać zaimków, ale są silne.    Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia 

@Nata_Kruk Masz rację… ból to tylko jedna z dróg, które prowadzą nas przez życie, ale nie jedyna. Czasem staje się źródłem siły, innym razem skłania do refleksji — i choć zostawia ślad, to pozwala też lepiej docenić to, co piękne i trwałe.

Jak krople deszczu na szybie — tak łzy gorzkie po twarzy dziecka spływają, gdy, rozżalone, za swą matką płacze. Serce w nim krzyczy i w piersi się szarpie — jak liść w czasie burzy, co w ziemię się wczepia. A matki już nie ma. Zniknęła — na zawsze. Lecz duch jej wciąż czuwa — w spojrzeniu, w snach drzemie. Głos jej jakby szeptał wśród ciszy, jak mgiełka — z nieba chyba mówi: „Już dobrze, to sen…” I choć świat się zmienił, pustka boli bardzo, to dziecko powoli bez niej żyć się uczy — z cieniem jej dłoni na swoim ramieniu, z ciepłem jej szeptu w duszy, co pamięta. Bo miłość nie znika — ona trwa, wciąż cicha, jak gwiazda poranna, która gładzi sen.

@Bożena De-Tre  piękny komentarz dzięki