OFFICER AND GENTLEMAN OFICER I DŻENTELMEN

[Andrew Alexandre Owie]

OFFICER AND GENTLEMAN

POEMS BY ARSENIY NESMELY(MITROPOLSKI) & HISTORICAL AND PHILOLOGICAL COMMENTARY

 

OFICER I DŻENTELMEN

WIERSZE PRZEZ ARSIENIJA NIESMIEŁOWA (MITROPOLSKIEGO)  I KOMENTARZ HISTORYCZNY I FILOLOGICZNY

 

STICHI IZ KNIGI "WOYENNYJE STRANIĆKI" (1915 g.)
VERSES FROM THE BOOK "WAR PAGES" (1915)
WERSETY Z KSIĄŻKI "WOJENNE STRONICY" (1915 r.)

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Arsienij Niesmiełow (Mitropolsky) (1889-1945)
AWSTRIJEC
U niego pocierneło lico.
On w tielegie leżic nedwiżimo.
Nasza ciasć, prochodiwszaja mimo,

Wkrug biedniagi stołpiłaś w kolco.

 

By Arseniy Nesmelov (Mitropolsky)
AUSTRIAN
Face of his is as dark as the night,
The lieutenant is motionless lying.
Our unit which passed by the cart,
Huddled around the unfort'nate  combatant.

 

Przez Arsienija Niesmiełowa (Mitropolskiego) 
AUSTRIAK
Jego twarz zrobiła się czarna.
Leży nieruchomo w wozie,
Nasz odział przechodziący  obok
Wokół biedaka stłoczył się w kręgu.

 

Moj towariszcz, biezusyj juniec,
Predłagajec jemu papirosy…
I po-polski na naszi woprosy
Szepciec ranienyj: «Blizok koniec…»

 

My companion, a moustacheless young man,
Offers him cigarettes that he owns...
And the wounded responds him in Polish,
Whispers "There approaches  my end".

 

Mój towarzyszu, młodzieńczo bez brody,
Oferuje mu papierosy...
A po polsku na nasze pytania
Ranny szepcze: "Koniec jest bliski…"

 

I na robkije naszi słowa,
Ułybajaś biessilno i bledno,
Szepciec miedlenno on: "Wszystko jedno".
I połzioc wozle gub siniewa.

 

At our timid compassionate lisp,
Smiling helplessly, wanly,
He keeps whispering that "Wszystko jedno"
And the blue tint creeps over his lips.

I na nasze nieśmiałe słowa,
Uśmiechnięty bezsilnie i blado
Szepcze powoli: "Wszystko jedno…”
A błękit skrada się w pobliżu jego ust.

 

Każdyj znajec, szto rana w żiwot –

Eto smierc… "Ja umru cieriez sutki"…

Lejtienant utieszeńjam i szutke
Nie powieric uże, nie pojmioc…

 

Everyone knows the wound through the stomach
Means the death. "I shall die in a day..."
The lieutenant won't believe, take on faith
Our solace and joke or his dumbluck.

Wszyscy wiedzą, że rana brzucha
To jest śmierć ... "Umrę w jeden dzień" ...
Porucznik w pocieszenie i żart
Nie uwierzy, tego nie zrozumie...

 

Słyszen wystriełow dalnij raskat…

Naszi lica ugrijumy i strogi…
My prochodim po griaznoj dorogie,
Nie nadiejaś wiernuca nazad.
<1915>

 

There's heard distant rolls of the shots ...
Our faces are sullen and dour...
With no hope of return of an hour
We keep going along a dirt road.
<1915>

 

Słychać odległy grzmot strzałów ...
Nasze twarze są ponure i surowe...
Idziemy polną drogą
Nie mamy  nadziei na powrót.
<1915>

 

Podporucik Mitropolsky 

 

Second lieutenant Mitropolsky served in the 9th company of the 11th Fanagorian grenadier regiment, and by 1917, was awarded four Orders (two Orders of St. Stanislav III Class, one of II Class, Order of St. Anna III Class with Swords and Bow).

Podporucznik Mitropolski  służył w 9. kompanii 11. Fanagorijskego pułku grenadierów, a do 1917 r. otrzymał cztery Ordery (dwa Ordery św. Stanisława III stopnia, jeden – II stopnia, Order św. Anny III stopnia z Mieczami i Kokardą).

 

Arsienij Niesmiełow (Mitropolsky)
TAM
Gdie griemeli puszki
I rwaliś szrapnieli -
Ostawaliś dieti. …
Priataliś w poduszki,
Zabiwaliś w szczeli…

 

By Arseniy Nesmelov (Mitropolsky)
THERE
Where cannons thundered
And light shells exploded -
Children stayed as always
... pillows were their covers,
Hid in their wardrobes.

 

Przez Arsienija Niesmiełowa (Mitropolskiego)
TAM
Gdzie grzechotały armaty
I rozrywała się szrapnel -
Zostawały dzieci.
... ukrywali głowy w poduszkach
Chowali się w szczelinach.

 

Maleńkogo Jana –
Gołubyje głazki –
Nie zabyła rota,
Raz ot «ciemodana»
Zagorełaś chata…
Zwonko kriknuł kto-to…

 

Jan the orphan's
Eyes blue
Company*) forgot not,
Once due to the "coffer"**)
Home of his caught fire.
Someone's scream was aweful.

 

Małego Jana -
Niebieskie oczy -
Rota nie zapomniała
Raz z "walizki" **)
Chata zapaliła się...
Ktoś głośno krzyknął ...

 

Nam nie żal sołdata:
Pawshij s kroszkoj riadom,
Nie gladeł on w niebo
Udiwlonnym wzgladom –
Znał, szto żizń – kopiejka!..

 

Don't care for a fighter:
Fallen beside the little one.
He staired not at heaven
With  those blue eyes got startled.
He knew that life cost penny!..

 

Żołnierza nie żałujemy:
Poległy obok dziecka
Nie patrzył w niebo
Ze zdziwionym spojrzeniem -
Wiedziałem, że życie to grosz!...

 

Chudeńkaja szejka,
Jarostnaja rana…
Maleńkogo Jana,
Gołubyje głazki –
Nawsiegda nie stało…
<1915>

 

The thin neck of the young one.
The tremendous trauma...
Of the child called Jan
With blue eyes -
Survived not.
<1915>

 

Cienka szyja
Wściekła rana ...
Mały Jan,
Niebieskie oczy -
Na zawsze odeszł...
<1915>

 

*)  a military company rota, kompania

**) "coffers"  ("walizki", "ciemodany") large-, heavy-caliber projectiles of the howitzer artillery wielkokalibrowe pociski artylerii haubicznej.

 

In 1908, Arsieny Mitropolsky graduated from the Arakcheyevsky Cadet Corps in Nizhny Novgorod.
W 1908 r. Arsienij  Mitropolskij ukończył Arakciejewski Korpus Kadetów  Niżnego Nowogrodu.

 

During World War I, Mitropolsky fought on the Austrian front in Poland. He fell in love with Poland, as can be seen judging by his poems.

W czasie I wojny światowej Mitropolski walczył na froncie austriackim, na terenie Polski. Zakochał się w Polsce, co widać w jego wierszach.

 

PAMIAĆ
Triewożac pamiać  gorodow
Połuzabytyje nazwańja
Przemysl, Kazimierz, Razwadow,
Boï na Wisle i na Sanie...

 

MEMORY
I have excitingly recalled
The half-forgotten cities now:
Przemysl, Kazimierz, Razwadow,
Battles on the Vistula and Sana...

 

PAMIĘĆ
Mnie niepokoi pamięć
O wpół zapomnianych nazwiskach miast:
Kazimierz, Razwadow, Przemysl
Bitwy nad Wisłą i Saną ...

 

I ja kriciał i cepi wioł
W prostorach groznych, bespriedelnych,
A daleko beleł  koscioł,
Wieś w krugłych obłaćkach szrapnielnych ...

 

I shouted and led the lines*)
In formidable, endless vastness
And faraway a church shone white,
All in the round shrapnel clouds.

 

A ja krzyczałem i prowadziłem tyraliery*)
W przestrzeniach groźnych, bezgranicznych,
A daleko kościół bielał,
Cały w okrągłych obłoczkach odłamków ...

 

 

*) The regimental commanders walked in the attacking lines, encouraging their subordinates with the example of their own courage. W tyralierach atakujących szli  dowódcy pułków, zagrzewając podwładnych przykładem własnej odwagi.

 

Old footage of the First World War. The song over is sung by the choir of the Valaam Monastery.
Kronika filmowa I Wojny światowej. Piosenka zza kadru jest śpiewana przez chór klasztoru Wałaam.

 

As a prose writer, Mitropolski preceded the Russian "prose of the lieutenants" of the World War II (Kazakevich, Nekrasov, Bykov, Simonov, etc.). His prosaic works became a link between them and Leo Tolstoy's "The Sevastopol Sketches". "The trench truth" was described by him in a series of wonderful short stories "Korotkij udar" ("The Short Strike"), "Polewaja sumka" ("The Field bag"), "Marodyor" ("Marauder"), "Wojennaja gospital" ("M. A. S. H.") ...

 

 

Jako prozaik Mitropolski poprzedzał rosyjską "prozę poruczników" II wojny światowej (Kazakiewicz, Niekrasow, Bykow, Simonow i tp.). Jego prozy stały się ogniwem łączącym "Opowiadania sewastopolskie" Lwa Tołstoja i ich utwory. "Okopowa prawda" wyraża się przez niego w serii wspaniałych opowiadań "Korotkij udar" ("Krótkie Uderzenie"), "Polewaja sumka" ("Torba polowa"), "Marodior" ("Maruder"), "Wojennaja gospital" ("Szpital wojskowy") ...

 

In 1917 Mitropolsky took part in the uprising of the cadets in Moscow. W 1917 Mitropolski brał udział w powstaniu kadetów w Moskwie.

 

Alexandre Vertinsky, in memory of the fallen cadets Aleksandr Wiertyński, ku pamięci poległych kadetów

 

After the defeat of the uprising, he served in Kolchak's army as an adjutant to the commandant of Omsk, in Siberia. Received the rank of lieutenant. He also took part in the Ice Campaign and retreated with the troops of General Kappel to Chita, and then took refuge in Manchuria.

Po klęsce powstania służył w armii Kołczaka jako adiutant komendanta Omska na Syberii. Otrzymał stopień porucznika. Wziął również udział w Kampanii Lodowej i wycofał się z oddziałami generała Kappela do Czyty, a następnie schronił się w Mandżurii.

 

Psychic attack of the Kappelevites from the film of the former white officers, the Vasiliev brothers.
Dialogue:
-Beautiful march!
-Intelligentsia!

Psychiczny atak Kappelewitów z filmu byłych białych oficerów braci Wasiliewów.
Dialog:
-Piękny marsz!
-Inteligencja!

 

The officer marching in front, with a riding crop and a cigar, is one of the Vasiliev brothers. He  repeatedly went into the psychic attacks just 15 years earlier, and couldn't help repeating this experience in their film. The brothers reconstructed their past in that scene.

Oficer idący przodem z batem i cygarem to jeden z braci Wasiliewów. Zaledwie 15 lat temu wielokrotnie ruszył do atak psychicznych i nie mógł powstrzymać się od powtórzenia tego przeżyciu w ich filmie. W tej scenie bracia rekonstruują swoją przeszłość.

 

Arsienij Niesmiełow (Mitropolsky)
INTERWIENTY
Sierb - bosnijskij sołdat, i anglijskij matros
Podżidali u mosta bystrogłazuju szwiejku.
Każdyj dumał: "Moja!" Każdyj neżnosć jej nios
I za diewicij wzor, i za neżnuju szejku…
I wragami prisieli oni na skamejku,
Sierb, bosnijskij sołdat i anglijskij matros.

 

By Arseniy Nesmelov (Mitropolsky)
INTERVENTIONISTS
Once a Serb - Bosnian private, an HM Navy man
Were in wait by the bridge for a quick-eyed girl seamstress.
Everyone thought, "She's mine!", harboured love for their dame
For her еyes of a girl, her fond neck meant for kisses.
By the bridge as the rivals thеy sat on the bleachers:
All those men: the Serb-Bosnian, the HM Navy man.

 

Przez Arsienija Niesmiełego (Mitropolskiego)
INTERWENTY
Serb - bośniacki żołnierz, i angielski marynarz
Przy moście czekali na bystrooką szwaczkę.
Wszyscy myśleli: "Moja!" Każdy czułość ją niósł
Za dziewczęcego spojrzenia i delikatnej szyi...
I usiedli na ławce jako wrogowie,
Serb, bośniacki żołnierz i angielski marynarz.

 

Sierb lubił  swoj Dunaj. Anglicianin dawno
Niciego nie lubił, kromie trubki
i wiski…
A diewcionka nie szła; stanowiloś tiemno.
Opustili k wodie tuci sawan swoj nizkij.
I sołdat posmotrieł na matrosa kak blizkij,
Słowno drugom tot był  ili znaliś davno.

 

Serb was fond of his Danube, Navy man for a long time
Hadn't been fond of anything but tobacco and ale...
But the girl was still absent, in spite of the twilight,
Only clouds let down their shroud o're the waves.
Men-at-arms then exchanged their looks as the close mates,
As if they'd known each other 'bout all their life.

 

Serb kochał swój Dunaj. Anglik od dawna
Nie kochałem niczego oprócz fajki i whisky...
A dziewczyna nie szła; robiło się ciemno.
Chmury opuściły swój niski całun do wody.
A żołnierz spojrzał na marynarza jak na  bliskiego…
Jakby ten był jego przyjacielem lub znał go od dawna.

 

Zakurili, skazaw na swojom jazykie

Każdyj szto-to o tom, szto Rossija - boloto.
Zagoriełaś  na licakh u nich pozołota

Ot zatiażek… A tam, daleko, na riekie,
Russkij pareń zapieł zaunywnoje szto-to…
Każdyj chmuro worciał na swojom jazykie.

 

Each of them lit a cigarette, having said in their tongues
Something like that that Russia's but mire.
Gilding lit up their faces like fire
From puffs... O'er the river a young
Russian guy  started singing like crying. 
And both gloomily grumbled in their own tongues.

 

Zapalili papierosу, mówiąc w swoim własnym języku.
Każdy mówił coś o tym, że Rosja to bagno.
Złocenie od zaciągnięć
rozjaśniło się na ich twarzach...
A tam, daleko, na rzece,
Rosyjski facet zaczął śpiewać coś żałosnego...
Każdy mruknął coś ponuro w swoim własnym języku.

 

A potom w kabaćkie, gdie gudieł  kontrabas,
Niedowolno worcia na wizglivyje skripki,
Pili ognennyj spirt i zapienennyj kwas I drug drugu skwoz' dym posyłali ułybki.
Cierez zalityj stoł nieopriatnyj i zybkij
U okna w kabaćkie, gdie gudieł  kontrabas.

 

After that, in a tavern, where boomed double-bass,
Which disgruntedly grunted on the squealing old violins,
They drank surgical spirit, foamy kvass face-to-face,
And, through cigarette smoke, smiled at each other politely
O'er the stained with wine table unsteady, untidy
By the glass, in the tavern, where boomed double-bass.

 

A potem w karczmie, gdzie buczał kontrabas,
Narzekając z niezadowoleniem na przenikliwe skrzypce,
Pili ognisty alkohol i spieniony kwas chlebowy
I uśmiechy przesyłali do siebie przez dym,
Przez przemoczony stół, niechlujny i chwiejny
Pod oknem w karczmie, gdzie buczał kontrabas.

 

Każdyj chociec lyubić - i sołdat, i moriak,
Każdyj chociec imeć  i niewiestu, i druga,
Tolko dni ciażeły, tolko dni naszi - wijuga,
Tolko wijuga oni, zakłubiwszaja mrak.
Tak kriciali oni, ponimaja drug druga,
Ciornyh sierbskiy sołdat i anglijskij matros.
<Władiwostok, 1920>

 

Everyone wants to love, both a soldier and a seaman,
Everyone wants to have both a bride and a friend.
But our days are a blizzard, they are go toward the end, 
Just a blizzard they are, a storm-cloud of reason.
That's what shouted they, understanding the same,
Serb the soldier, black-haired, and English the seaman.
<Vladivostok, 1920>

 

Każdy chce kochać - zarówno żołnierz, jak i marynarz,
Każdy chce mieć zarówno pannę młodą, jak i przyjacióła,
Tylko nasze dni są ciężkie, tylko nasze dni to zamieć,
Tylko oni są zamiecią, wirującą mgłą.
Więc krzyczeli, rozumiejąc się,
Czarny serbski żołnierz i angielski marynarz.
<Władywostok, 1920>

 

An iconic and sophisticated poem "The Interventionists" ("Interwienty") by the de facto classical author who hasn't been politically rehabilitated util very recently. It is well-known as lyrics of the pop song performed by a Russian pop star Valery Leontiyev in 1999-2000. Of course, the original poem was abridged and slightly modified without specifying the author of the "edits". The song turned out to be cheery, 'bout luv'n'binge. But this was even to the best, since, thanx to this, the author who had been just  known to a few philologists had a happy opportunity of getting back to the Russian literature where he always belonged. 

 

In a century a serious poem returned to readers and listeners at least in the form of a farce, but its author would have liked this very much.
Leontiev: "I say, girl, what time is it? Ah, you have got no wrist-watch. Good, gonna buy it for you tomorrow". Composer Vladimir Yevzerov. 
Sto lat później poważny wiersz powrócił do czytelników i słuchaczy przynajmniej w formie farsy, ale autorowi by się to bardzo spodobało.
Leontijew: "Dziewczyno, która teraz godzina? Ach, nie masz zegarka. Dobrze, kupię jego dla ciebie jutro". Kompozytor Władimir Jewzierow. 

Kultowy i wyrafinowany wiersz "Interwenty" należi do autora już uznanego za klasyka, ale zrehabilitowanego politycznie, dopiero ostatnio, niedawno. Znany głównie z tekstu piosenki rosyjskiej pop gwiazdy  Walerija Leontiewa od 1999-2 000. Oczywiście, słowa w piosence zostały skrócone i nieco zmienione bez podania autora tej "edycji". Okazało się zabawne, o miłości i pijaństwie. Ale to nawet najlepiej: dzięki temu wcześniej znany tylko kilku specjalistom autor zaczął powracać do obiegu literackiego, do literatury rosyjskiej, do której zawsze należał.

 

The poem (in a variant of lyrics) being recited by actors Sergei Frolov and Alexei Yudin. They recite it in Russian with heavy Yugolavian and British accents respectively.
Wiersz (w wariancie lyrików piosenki) recytują aktorzy Siergiusz Frołow i Aleksy Judin. Recytują go po rosyjsku odpowiednio z  ciężkim jugosłowiańskim i brytyjskim akcentem.

 

The poem "Interwienty" ("The Interventionists"), which was simply known in the author's version as "Sopierniki" ("The Rivals"), was inspired by the abundance of the foreign uniforms on the streets of Vladivostok. After the White Czech coup on June 29, 1918, the troops of the USA, British Empire, Canada, Japan, France and other countries landed in Vladivostok. A. Mitropolsky appeared in that  multinational, overcrowded Vladivostok in Spring of 1920. He arrived there from China under the fake passport . "The city was bustling. Warships in the bay, spurs ringing in the streets, the cloaks of Italian officers, the olive overcoats of the French, the white caps of Filipino sailors.
And right there, next to the black-eyed, miniature Japanese, there were our native badly arranged military  in greatcoats and service jackets made of soldier's cloth".

 

 

Wiersz "Interwenty" ("Interwenty"), który w wersji autora nazywał się po prostu "Sopierniki" ("Rywale"), został zainspirowany obfitością zagranicznych mundurów na ulicach Władywostoku. Po przewrocie biało-czeskim 29 czerwca 1918 r. we Władywostoku wylądowały wojska USA, Imperium Brytyjskiego, Kanady, Japonii, Francji i innych krajów. W takim wielonarodowym, przeludnionym Władywostoku A. Mitropolski pojawił się  z fałszywym paszportem z Chin wiosną 1920 roku. "Miasto tętniło życiem. Okręty wojenne w zatoce, ostrogi dzwoniące na ulicach, płaszcze włoskich oficerów, oliwkowe płaszcze Francuzów, białe czapki filipińskich marynarzy. A właśnie tam, obok czarnookich, miniaturowych Japończyków, byli też nasze rodzime, źle ułożone wojskowe  w szynelach i kurtkach służbowych z żołnierskiego sukna".

 

On March 4, 1920 a local newspaper "Golos Rodiny" ("The Voice of Homeland") published a poem, for the first time signed as "Arseniy Nesmelov", having replaced its initial title with "The Interventionists". However, later it was included in the author's collection "Polustanok" ("A railway halt") under the same title too. 

4 marca 1920 r. lokalna gazeta "Gołos Rodiny" ("Głos Ojczyzny") opublikowała wiersz, po raz pierwszy podpisany jako "Arsienij Niesmiełow", zmieniwszy jego tytuł  na "Interwenty". Jednak pod tym samym tytułem ten wiersz został później włączony też do autorskiego  zbioru "Półustanok" ("Przystanek").

 

Thus, as a poet "Arseniy Nesmelov", Arseniy Mitropolsky was born in Vladivostok, although even in Omsk Mitropolsky also wrote poems and had  them published as "Ars. M-sky" in a local newspaper "Nasza Armija" ("Our Army"), which bore a proud subtitle "The military, public and literary newspaper".

 

 

W ten sposób, jak poeta "Arsienij Niesmiełow" Arsienij Mitropolski urodził się we Władywostoku, choć nawet w Omsku Mitropolski także pisał wiersze i publikował je jako "Ars. M-sky" w lokalnej gazecie "Nasza Armia", która nosiła dumny podtytuł "Gazeta wojskowa, społeczna i literacka".
W tym czasie ukształtowało się już twórcze pismo poety, militarny motyw został  przewodnim,  tak jak сechą charakterystyczną była znaczna plastyczność jego wiersze. Ale dlaczego Niesmiełow? To było  imię jego towarzysza broni, który zginął w bitwie w Syberii.

 

After receiving the newspaper with his poem Nesmelov could not stop re-reading it, and after every new reading it  he laughed with joy like a child. A Japanese gentleman sitting on a nearby bench inquired in Russian why he was so happy, asked him for a newspaper and, after reading the poem, handed Arseniy a business card with the words "Izumi Riunosuke (Yoshinosuke). Editor-publisher of the daily newspaper "Uradzio-Nippo" ("Vladivo-Nippo").

 

Po otrzymaniu gazety ze swoim wierszem Niesmiełow nie mógł przestać czytać jej ponownie, a po każdym kolejnym jej przeczytaniu śmiał się z radości jak dziecko. Japończyk siedzący na pobliskiej ławce zapytał po rosyjsku, dlaczego jest taki szczęśliwy, poprosił go o gazetę, a po przeczytaniu wiersza wręczył Arsienijemu wizytówkę z napisem "Izumi Ryunosuke (Yosinosuke). Redaktor-wydawca dziennika "Uradzio-Nippo" ("Władywo-Nippo").

 

Then  the еditor approached him with  the following proposal: "On the subsequent days we are to publish the Russian edition of our "Vladivo-Nippo". Would you like to be my deputy? We are looking for such a person".
Nesmelov accepted that business offer and thus became the editor of "Russkiy Listok" ("The Russian List"), the Russian-language version of the Japanese  newspaper. Since September 1920, that newspaper had become  daily, and its circulation reached 20 thousand copies.

 

Potem pojawiła się propozycja od redaktora: "Na dniach założemy rosyjskie wydanie "Władywo-Nippo". Czy pan chce być moim asystentem? Takiej osoby szukamy".
Niesmiełow przyjął tę ofertę i został redaktorem gazety "Russkij Listok" ("Rosyjska Stronica"), rosyjskojęzycznej wersji gazety "Władywo-Nippo". Od września 1920 r. gazeta stała się gazetą codzienną, jej nakład osiągnął 20 tys. egzemplarzy.

 

The editorial office of the Vladivo-Nippo was in that building - 13, Ocean Avenue (Okeansky Prospect, 13).

W tym budynku mieściła się redakcja "Władywo-Nippo" - 13, Aleja Oceaniczna (Okeansky Prospect, 13).

 

By order of the Japanese owners of the newspaper, Arseniy Mitropolsky alternately criticized the Reds and the Whites, and his editorials were considered to have been  a barometer of the moods of the Headquarters of the Japanese military command in Vladivostok. However, this was hardly the case, and that newspaper was hardly the official mouthpiece of the Japanese government, since the main task of the newspaper was to enable the citizens of Russia to understand Japan, and to enable the Japanese people to understand Russia. Rather, it was, in modern terms, a flexible organ of the Japanese soft power and influence.

 

Na rozkaz japońskich właścicieli gazety Arsienij Mitropolski na przemian skarcił Czerwonych i Białych, a jego artykuły redakcyjne uważano za barometr nastrojów w kwaterze głównej japońskiego dowództwa wojskowego we Władywostoku.
Ale to nie było tak, ta gazeta nie była oficjalnym rzecznikiem rządu japońskiego, ponieważ głównym zadaniem gazety było umożliwienie obywatelom Rosji zrozumienia Japonii, a narodowi japońskiemu zrozumienia Rosji. Był to raczej, we współczesnych terminach, elastyczny organ japońskiej miękkiej siły i wpływu.

 

For the active calls for  withdrawal of the Japanese troops from the territory of Russia, a "Vladivo-Nippo" correspondent Otake Hirokichi was even being pursued by the Japanese military field gendarmerie, which, in its turn, with the help of the articles ordered by it in the same newspaper, attempted to prove that Vladivostok would have extincted without the Japanese occupational troops and that the very presence of the Japanese army in the Russian Far East  had to be a must.

 

Korespondent "Władywo-Nippo" Otake Hirokiti o aktywne wezwania do wycofania wojsk japońskich z terytorium Rosji był nawet ścigany przez japońską żandarmerię polową, co przy pomocy zamówionych przez nią materiałów próbowała przekonać czytelników w tej gazecie, że bez japońskich wojsk okupacyjnych Władywostok zginąłby i że należy uwiecznić obecność armii japońskiej na rosyjskim Dalekim Wschodzie.

 

Remaining the editor at the Japanese newspaper, Arseniy Mitropolsky permanently
published his poems in a popular bourgeois newspaper "Dalyokaya Okrayina" ("Distant Outskirts") and actively collaborated
with the Bolshevik newspaper "Krasnoye Znamia" ("The Red Banner") where he was known as a daily writer of the satiric pieces in verse.

 

Pozostając redaktorem japońskiej gazety, Arsienij Niesmiały publikował poezję w burżuazyjnej gazecie "Dalokaja Okrayina" ("Odległa Obrzeża") i współpracowal z redakcją bolszewickiej gazety "Krasnoje Znamia" ("Czerwony Sztandar"), gdzie pisał codzienne porymowane skeczy satyryczne.

 

Nesmelov liked Imperial Japan and its military caste, as well as its creative intelligentsia. Everything was as clear and understandable to him in that social environment as it was in pre-Revolutionary Imperial Russia.

 

Arsenij Nesmelov (Mitropolsky):
"Of course, we were all Monarchists. All those Socialist-Revolutionaries (SRs), Socialist Democrats (S-Decs), Constitutional Democrats (Cadets) - ugh - even to pronounce these words was disgusting. We followed the Tsar, although we did not talk about it, we followed him, as did all our commanders".
Arsienij Niesmiełow (Mitropolski):
"Oczywiście wszyscy byliśmy monarchistami. Jakiejeś tam socjaliści-rewolucjoniści (eserowie), socjaliści-demokraci (esdekowie), konstytucyjni demokraci (kadeci) – pfe – nawet wymawianie tych słów jest okropnie.. Podążaliśmy za  Carem, chociaż o tym nie rozmawialiśmy, podążaliśmy za Nim tak jak wszyscy nasi dowódcy".

 

He equally despised bourgeois-democratic and Soviet Russia, but did not hate them at the same time and therefore willingly and flexibly cooperated with every party, both by order of his Japanese bosses and on his own initiative.

His cooperation with the Japanese in Russia ceased in 1923, due to the closure of the newspaper and after  departure to Japan of its editor-in-chief, a gentleman and a Japanese poet, and a probable resident of Japanese intelligence who had been living in Vladivostok for two decades.

 

 

Niesmiełow lubił Cesarską Japonię i jej kastę wojskową, a także ją twórczą inteligencję, tutaj wszystko było dla niego tak jasne i zrozumiałe, jak w przedrewolucyjnej Cesarskej Rosji. W równym stopniu gardził Rosją burżuazyjno-demokratyczną, jak i radziecką, ale nie nienawidził ich też, i dlatego chętnie i elastycznie współpracował ze wszystkimi, zarówno na polecenie swoich japońskich bossów, jak i z własnej inicjatywy.
Jego współpraca ze stroną japońską ustała w Rosji w 1923 r. z powodu zamknięcia gazety i wyjazdu do Japonii jej redaktora naczelnego, dżentelmena i poety japońskiego  i prawdopodobnie rezydenta japońskiego wywiadu, który mieszkał we Władywostoku przez 20 lat.

 

Despite the occupation by foreign interventionists, Vladivostok, the last stronghold of the White Army in Russia, turned into a significant center of the Russian culture during the short-lived existence of the democratic Far Eastern Republic. Until its fall of 1922, there was no Soviet rule as such in the Russian Far East and Vladivostok, even books were published in the old spelling. Vladimir Arsenyev, David Burluk, Nikolai Aseyev, Sergei Tretyakov, V. Mart and other writers had lived and worked here before they later "reunited" in one way or another with the Soviet literature.

 

The last parade of the White Army in Vladivostok in 1922. Ostatnia parada Białej Armii we Władywostoku w 1922 r.

 

Mimo okupacji przez obcych interwentów Władywostok, ostatni bastion Białej Armii w Rosji, w krótkotrwałym istnieniu demokratycznej Republiki Dalekiego Wschodu stał się znaczącym ośrodkiem kultury rosyjskiej. Do jesieni 1922 r. Dalekim Wschodzie Rosji i we Władywostoku nie było władzy sowieckiej jako takiej, nawet książki były publikowane w starej pisowni. Mieszkali tu i pracowali Władimir Arsienijew, Dawid Burluk, Nikołaj  Asiejew, Siergiej Tretiakow, W. Mart i inni pisarze, którzy później "zjednoczyli się" w taki czy inny sposób z literaturą radziecką.

 

In 1918-1923, there gathered fifty first-class, well-known Russian poets alone who fled from the Revolution to the "wondrous impasse of Russia", as Arseniy Nesmelov once called Vladivostok. The literary and artistic life of the city was in full swing.

 

Tylko pierwszorzędni, znani poeci, którzy uciekli przed rewolucją do "cudnego impasu Rosji", jak Arsienij Niesmiełow nazywał Władywostok, w latach 1918-1923. było 50 osób. Życie literackie i artystyczne miasta toczyło się pełną parą.

 

The first collection of Nesmelov's poems, published in Vladivostok in 1921, had the unpretentious title "Stikhi" (Poems).

 

Gleb Struwe

 

The chief Arbiter Elegantiarum of the Russian literature in exile, Gleb Struwe, rather contemptuously, condescendingly, and even disgustedly described the book in the Parisian Russian-language press as "a mixture of Mayakovsky and Severyanin", since from afar Nesmelov, known to Struwe only from a few publications, and about whose past and present he knew nothing, seemed to him a Soviet poet contrary to the facts of his work and biography. Thus, as a poet, Arseniy Mitropolsky who didn't almost live in the USSR was labeled for life as "Soviet", and by that reason the Russian diaspora abroad, without refusing to publish his poems, nevertheless stubbornly and for a long time refused to recognize his prominent talent.

 

Collection of poems "Stikhi" (Poems). Zbiór wierszy "Stichi" (Wiersze). 

 

Pierwszy zbiór wierszy Niesmiełowa, wydany we Władywostoku w 1921 r., nosił skromny tytuł "Stichi" (Wiersze). Główny Arbiter Elegantiarum rosyjskiej literatury emigracyjnej Gleb Struwe z pogardą, protekcjonalnie, a nawet z obrzydzeniem określił tę książkę w rosyjskojęzycznej prasie w Paryżu jako "mieszankę Majakowskiego i Siewierianina", ponieważ z daleka Niesmiełow, znany  Struwemu tylko z kilku publikacji, a o którego przeszłości i teraźniejszości nic nie wiedział, wydawał mu się poetą sowieckim wbrew faktom jego twórczości i biografii.
Tak więc Arsienij Mitropolski, który prawie nie mieszkał w ZSRR, został dożywotnio naznaczony jako   "sowiecki" poet, i z tego powodu rosyjska diaspora za granicą, nie odmawiając publikacji jego wierszy, uparcie i przez długi czas odmawiała uznania jego talent.

 

In all likelihood, Struwe confused Nesmelov with Nesmelov's peer and closest friend Nikolai Aseyev, who had his collection of poems  "Bomb" also published  in  Vladivostok in 1921 and who will later return from emigration to the USSR, and not only will escape the political repressions, but also will become a classical poet of the Soviet Russian literature. During that period of his work Aseyev was under the strongest influence of Nesmelov, and many of his poems of that time even seemed to have been written by the hand of his friend. Aseyev called Nesmelov "a gray-haired youngster with painfully dilated pupils" and "a half-strangled talent."

 

Nikolai Aseyev Nikołaj Asiejew

 

Najprawdopodobniej Struwe pomylił go ze jego rówieśnikiem i najbliższym przyjacielem Nikołajem Asiejewem, który w tym samym 1921 roku we Władywostoku ukazał się zbiór "Bomba", i który później powrócił z emigracji do ZSRR, i nie tylko uniknął represji politycznych, ale stał się też klasykiem sowieckiej literatury rosyjskiej. Asiejew był w tym okresie swojej twórczości pod najsilniejszym wpływem Niesmiełowa, a wiele jego wierszy wydaje się być napisanych ręką jego przyjaciela. Asiejew nazwał Niesmiełowa "siwiejącym młodzieńcem z boleśnie rozszerzonymi źrenicami" i "na wpół uduszonym talentem".

 

Entry and parade of the Red Army in Vladivostok in 1922. Wejście i parada Armii Czerwonej we Władywostoku w 1922 r.

 

When the victorious Red Army led by Hieronymus Uborevich entered Vladivostok in 1922, and the buffer Republic in the  Russian  Far East was liquidated, foreign interventionists went home and Vladivostok became Soviet, Nesmelov (Mitropolsky) refuse to go abroad with the flotilla of white Admiral Stark. He went on living in Vladivostok, though he was registered as a former white officer under a travel ban and had to periodically report to the commandant's office. As the co-editor of the local Japanese newspaper he also was subject to the "Berufsverbot"(disqualification from the profession). Having lost his job, he settled outside the city in a half-abandoned tower of the Vladivostok Fortress and earned his living by catching sea fish from under the ice. 

 

Kiedy w 1922 roku zwycięska Armia Czerwona dowódcy Hieronima Uboriewicza wkroczyła do Władywostoku, a buforowa Republika Dalekiego Wschodu została zlikwidowana, interwencja dobiegła końca, i Władywostok stał się ZSRR, Niesmiełow (Mitropolski) nie wyjechał za granicę z flotyllą białego admirała Starka. Mieszkał we Władywostoku pod nadzorem sowieckiej policji politycznej  zobowiązany jako biały oficer regularnie meldować w komendanturze i pozostać w miejscu za mieszkania.
Jako redaktor japońskiej gazety on też podlegał "Berufsverbotu"  (wykluczoniu z zawodu). Straciwszy pracę, osiadł poza miastem w wpół opuszczonej wieży fortu Władywostoku i żył, łowiąc ryby spod lodu.

 

However, he was not forbidden to engage in the literary activities and to have his poetry printed. In 1922 there was published his long poem "Tikhvin", and in 1924 - anothed collection of his poems "Ustupy" (Ledges). Nesmelov sent out several copies to those whose opinion he valued, first of all, to Boris Pasternak and Marina Tsvetayeva. Boris Pasternak wrote to his wife in 1924: “Postal parcel from the Pacific Ocean. Arseniy Nesmelov. Good poetry". Marina Tsvetaeva called Nesmelov her friend, about whom she always thinks. Nesmelov confessed  that his "favorite poet is Marina Tsvetaeva. Previously I loved Mayakovsky and even earlier Sasha Chorny."

 

Nie zabroniono mu jednak angażować się w pracę literacką i poezję drukowaną. W 1922 opublikował kolejną książkę - poemat "Tichwin", a w 1924 - zbiór wierszy "Ustupy"("Stopni"). Niesmiełow wysłał kilka kopii do tych, których opinię cenił - po pierwsze do Borisa Pasternaka i Maryny Cwietajewej. Boris Pasternak pisał do żony w 1924 roku: "Paczka pocztowa z Pacyfiku. Arsienij Niesmiełow. Dobra poezja". Maryna Cwietajewa nazwała Niesmiełowa swoim przyjacielem, o którym zawsze myśli. Niesmiełow przyznał również, że jego "ulubiona poetka Maryna Cwietajewa. Wcześniej kochał Majakowskiego, a jeszcze wcześniej Saszę Czornogo”.

 

In 1924, Nesmelov fled from Vladivostok with three friends, white officers, to Harbin using a map given to him by the famous Russian traveller and former military intelligence officer of the Russian Empire, Vladimir Arsenyev. 

 

W 1924 Niesmiełow uciekł z Władywostoku z trzema przyjaciółmi, białymi oficerami, do Harbinu, korzystając z mapy przekazanej mu przez słynnego rosyjskiego podróżnika i byłego oficera wywiadu wojskowego Imperium Rosyjskiego,  Władimira Arsienijewa.

 

***

 

 

Natalia Smolianinova, reporter for the Public Television in Vladivostok:

Natalia Smolianinova, reporter for the Public Television in Vladivostok:
Vladimir Arsenyev is known as one of the greatest explorers of the Russian Far East. His books have been translated into 30 foreign languages, but we often forget that he was an officer of the Russian army, and his expeditions pursued strategic goals. Vladimir Arsenyev's ancestors were serfs, but although his parents were ordinary people, they tried to ensure that he was properly educated. But Arsenyev failed them, he was expelled from the classical high school for systematic misbehavior.

Yulia Yarotskaya, Arsenyev's biographer:

To get some education, he had to attend the Infantry Cadet School, although he did not dream of becoming an officer. And yet the military uniform suited him very well!
Natalia Smolianinova: 

To get some education, he had to attend the Infantry Cadet School, although he did not dream of becoming an officer. And yet the military uniform suited him very well!
Natalia Smolianinova: After graduation young officer  Arsenyev, perhaps, under the influence of his half-childish passion for travel, volunteered to the field duty station in the Russian Far East. In 1900 he came to Vladivostok, from where he began exploring the Ussuri region.
Yulia Yarotskaya: It seemed to him that he had landed on another planet, and he liked this planet very much, despite all the difficulties. There were an absolutely extraordinary climate as well as a terrain here ... During his journeys through the Taiga, he and his unit used to severely suffer from the bites of swarms of mosquitoes, and once he even heard how one of his soldiers, who no longer could stand it,  removed the ineffective mosquito net and, having exposed his naked face and body to them, cried out, "Come on, eat me all the way, you parasites!"

Natalia Smolianinova: 

Ethnographers confirm that Arsenyev became one of the most famous among many Russian military Orientalists, his place is among the most prominent ones, such as Przewalski, Venyuk, Nevelskoy. It was a special time for the military officers who did not invade new lands by force, but had to explore them in order to expand their country's territory and spheres of its influence.
Anzhelika Petruk, senior researcher at the Arsenyev Museum: 

All those scientific expeditions were financed by the General Staff, it cost a lot for the Russian Empire, but those expenses were not in vain, and with that awareness, the authorities made all sacrifices and were ready to allocate any financial means, because the new lands required an accurate mapping of their territories to enable them to be most effectively colonized.
Natalia Smolaninova: 

During his expeditions, Arsenyev's unit collected hundreds of the archaeological artifacts, made many geological and geographical discoveries in the Russian Far East. Memories of these expeditions became the basis of his books "In debriakh Ussuriskogo kraja" ("In the wilds of the Ussuriski region"), "V gorach Sikhote-Alinya" ("In the mountains of Sikhote-Alin") and the world-famous novel "Dersu Uzala":

"At 10 a.m. Dersu returned from hunting and brought meat, which he divided equally among my soldiers, the Russian Old Believers and the Chinese from neighboring fang-tzus. This primitive communism was the most characteristic feature of all his activities. Each time he shared equally what he had hunted down with all his  neighbors, regardless of their nationality, and what he kept for himself was also the same as he gave to others ("Dersu Uzala" by V. Arsenyev).
After the Revolution, as a former Tsarist officer, Arsenyev was more than once falsely accused of espionage, and there were counted dozens of reports on him. But until his last days he tried to remain a University lecturer and to conduct his researches. Vladimir Arsenyev died of croup pneumonia in this house, it could have been saved, but as a military officer and explorer, he endured the pain very well, and thus missed the timely medical assistance.

 

Natalija Smolaninowa, reporterka Telewizji Publicznej we Władywostoku:
Władimir  Arsienijew jest znany jako jeden z największych odkrywców rosyjskiego Dalekiego Wschodu. Jego książki tłumaczone są na 30 języków obcych, ale często zapominamy, że był oficerem armii rosyjskiej, a jego wyprawy realizowały cele strategiczne. Przodkowie Władimira Arsienijewa byli chłopami pańszczyźnianymi, ale chociaż jego rodzice byli zwykłymi ludźmi, starali się zapewnić mu odpowiednie wykształcenie. Ale Arsienijew ich zawiódł, został wyrzucony z klasycznego liceum za systematyczne złe zachowanie.
Julia Jarockaja, biograf Arsienijewa:
Aby zdobyć wykształcenie, musiał uczęszczać do Szkoły Podchorążych Piechoty, choć nie marzył o zostaniu oficerem. A jednak mundur wojskowy bardzo mu odpowiadał!
Natalija Smolaninowa: Podczas ukończenia studiów przez młodych oficerów Arsienijew, być może pod wpływem swojej na wpół dziecięcej pasji do podróży, poprosił o wysłanie go do służby na rosyjskim Dalekim Wschodzie. W 1900 przybył do Władywostoku, skąd rozpoczął zwiedzanie regionu Ussuri.
Julia Jarockaja: Wydawało mu się, że  wylądował na innej planecie i bardzo lubił tę planetę, pomimo wszystkich trudności. Panował tu absolutnie niezwykły klimat i ukształtowanie terenu... Podczas swojej wędrówki przez tajgę on i jego oddział dotkliwie cierpieli z powodu ukąszeń rojów komarów, a raz nawet usłyszał, że jeden z jego żołnierzy, który nie mógł więcej znieść tego zdjął nieskuteczną moskitierę i odsłonił przed nimi swoją nagą twarz i ciało, i zawołał: "Dawajcie, zjedzcie mnie, pasożyty!"
Natalija Smolaninowa: Etnografowie potwierdzają, że Arsienijew stał się jednym z najsłynniejszych wśród wielu rosyjskich orientalistów wojskowych, jego miejsce należy do najwybitniejszych z nich, takich jak Przewalski, Wieniuk, Niewelskoj. Był to szczególny czas dla oficerów wojskowych, którzy nie najeżdżali siłą nowych ziem, ale musieli je eksplorować w celu poszerzenia terytorium i stref jego wpływów.
Anżelika Petruk, starszy pracownik naukowy Muzeum Arsieniewa: Wszystkie te ekspedycje naukowe finansowane były przez Sztab Generalny, dużo kosztowało to Imperium Rosyjskie, ale te wydatki nie poszły na marne, a władze z tą świadomością poszły na wszelkie ofiary i gotowi przeznaczyć wszelkie środki finansowe, ponieważ nowe ziemie wymagały dokładnego odwzorowania ich terytoriów, aby umożliwić ich najefektywniejszą kolonizację.
Natalija Smolaninowa: Podczas swoich wypraw jednostka Arsieniewa zebrała setki archeologicznych artefaktów, dokonała wielu geologicznych i geograficznych odkryć na rosyjskim Dalekim Wschodzie. Wspomnienia z tych wypraw stały się podstawą jego książek "W diebriach Ussuriskogo kraja" ("W  głębi Ussuriskiego kraju"), "W gorach Sihote-Alinia" ("W górach Sikhote-Alińskich") i słynna na całym świacie powieść "Dersu Uzała":
"O godzinie 10 Dersu wrócił z polowania i przywiózł mięso, które podzielił równo pomiędzy moich żołnierzy, rosyjskich staroobrzędowców i Chińczyków z sąsiednich fang-tzu. Ten prymitywny komunizm był najbardziej charakterystyczną cechą wszystkich jego działań.
On dzielił w równym stopniu wszystko, co wiozł z polowania, ze wszystkimi sąsiadami, niezależnie od ich narodowości, a to, co zatrzymywał dla siebie, było też tym samym, co dawał innym". ("Dersu Uzala". Przez W. Arsienijewa).
Po rewolucji, jako były oficer Carski, Arsienijew był niejednokrotnie fałszywie oskarżony o szpiegostwo, i donoszenia na niego policji mierzyli się w dziesiątkach. Ale do ostatnich dni starał się pozostać wykładowcą uniwersyteckim i prowadzić swoje badania. Władimir Arsienijew zmarł na zapalenie płuc w tym domu, można go było uratować, ale jako oficer wojskowy i tropiciel bardzo dobrze znosił ból i dlatego przegapił terminową pomoc medyczną.

 

The "Oscar"-winning Akira Kurosawa film "Dersu Uzala", 1975, from  the same name book by Vladimir Arsenyev describes Arsenyev's friendship with a wise  hunter from the taiga tribe of Gholds (Udeges) whom he met during his travels in the south of the Russian Far East in the early 20th century.
Nagrodzony Oscarem film Akiry Kurosawy "Dersu Uzala", 1975, oparty na księgie o tej samej nazwie przez Władimira Arsienijewa opisuje przyjaźń Arsieniewa z mądrym myśliwym z plemienia tajgi Gholds (Udeges), którego poznał podczas swoich podróży na południe rosyjskiego Dalekiego Wschódu na początku XX wieku.

 

Dialogue:
Dersu: There's a path here!
Soldiers: The path! Hey, c'mon, look, the path!
Arsenyev: What's there?
Dersu: This path 2-3 days before to walk three people they to make the path wet those people are Chinese.
Soldiers: Chinese! How could you know it? Ha-ha-ha!
Dersu: Why do y'all look, but you don't see? Just see properly! The Chinese to carry water, just see water on the path is clear!
Soldiers: Of course! Tell it to the marines! 
Dersu: Your is like children. Your eyes not to see. Your to live in the Taiga, immediately to die!
Soldiers: Chinese! Ha-ha!

Dialog:
Dersu: Tu jest ścieżka!
Żołnierze: Ścieżka! Hej, chodźcke tutaj, spójrzcie, ścieżka!
Arsienijew: Co tam jest?
Dersu: Tą ścieżką 2-3 dni wcześniej przejść trzy osoby, oni zmoczyć ścieżkę, a ci ludzie są Chińczykami.

Żołnierze: Chińczycy! Skąd możesz to wiedzieć? Hahaha!
Dersu: Dlaczego wszyscy patrzycie, ale nie widzicie? Po prostu zobaczcie poprawnie! Chińczycy niosą wodę, wystarczy zobaczyć, że woda na ścieżce jest czysta!
Żołnierze: Oczywiście! Wiesz, było by to jak bajka!
Dersu: Jesteście jak dzieci. Oczy nie widzą. Żyć w tajdze, natychmiast umrzeć!
Żołnierze: Chińczycy!  Hahaha!

 

Short documentary fragments presenting Arsenyew in the 1920s.
Krótkie fragmenty dokumentalne przedstawiające Arsieniew w latach 20. XX wieku.

 

***

 

The new political regime did not pose any danger for Nesmelov, moreover, he was soon to have been removed from the register of the political police as a person who no longer was a threat for the new society. Practice of the mass shooting without trial (against the pre-Revolutionary intelligentsia, officers of the White Army, oppositionists and non-Stalinist Bolsheviks) started only in the mid-30s. In 1922-1929 the country was ruled by the right-wing communists, and democracy of the Soviet prevailed over the ideological dogmas of the leftist  faction of the Communist Party. But Nesmelov who was being formed as a poet in the previous pluralistic epoch, did not feel free in the country of Soviets and preferred Harbin, which in 1924 was still an exclusively Russian city. The city remained the capital of pre-Revolutionary "Yellorussia", Russian Manchuria. The city  built by the Russian engineers  bore not a Chinese, but Manchu name of Ha'erbing (Long Island).

 

Nowy reżim polityczny nie stanowił zagrożenia dla Niesmiełowa, co więcej, wkrótce mógł zostać wykreślony z rejestru policji politycznej jako osoba, która nie stanowiła już zagrożenia dla nowego społeczeństwa. Praktyka masowego rozstrzeliwania bez procesu (przeciwko inteligencji przedrewolucyjnej, oficerom Białej Armii, opozycjonistom i niestalinowskim bolszewikom) rozpoczęła się dopiero w połowie lat 30. XX wieku. W latach 1922-1929 krajem rządzili prawicowi komuniści, a demokracja sowiecka dominowała nad ideologicznymi dogmatami lewicowej frakcji Partii Komunistycznej. Ale Niesmiełow, który wykształtował się na poetę w poprzedniej, pluralistycznej epoce, nie czuł się swobodnie w kraju sowieckim i wybrał Harbin, który w 1924 r.  był jeszcze wyłącznie rosyjskim miastem. Miasto pozostało stolicą przedrewolucyjnej "Żółtorosji", Rosyjskiej Mandżurii. Miasto zbudowane przez rosyjskich inżynierów nosiło nie chińską, lecz mandżurską nazwę Ha'erbing (Długa Wyspa).

 

There were no properly established and permanent guard posts on the border between the USSR and China at that time, but a hike through the wild taiga along the secret paths of hunters and smugglers posed a considerable danger to life due to wild animals, high possibility of severe injuries, ruthless attacks by honghuzis, Chinese "red-bearded" forest robbers ... Nesmelov sold his Underwood typewriter, bought new boots for the dangerous journey, and made it safely to Harbin.

 

Na pograniczu ZSRR i Chin nie było wówczas odpowiednio ustanowionych i stałych posterunków wartowniczych, granica jeszcze nie była chroniona przez straż graniczną,  ale wędrówka przez dziką tajgę tajnymi ścieżkami myśliwych i przemytników stwarzała spore zagrożenie życia ze względu na dzikie zwierzęta, możliwość zranienia i napadów przez honghuzi, chińscy "rudobrodzi" leśni rabusie ... Niesmiełow sprzedał maszynę do pisania "Underwood", kupił nowe buty na niebezpieczną podróż i bezpiecznie dotarł do Harbinu.

 

Harbin, the Oriental Moscow Harbin, Orientalna Moskwa

 

In Harbin, until 1927 Nesmelov was the editor-in-chief of the Soviet newspaper "Dalnevostochnaya Tribuna" (The Far East Tribune). Until 1929 his poems and prose was being published by the Soviet daily "Sibirskiye ogni" (Siberian Lights),  in Novonikolaevsk (since 1925, Novosibirsk), and he regularly received good fees from there. Poems  and short stories by Nesmelov were eagerly printed not only in Russian Manchuria, Soviet Siberia, but also in Paris, Prague, Belgrade, Chicago and San Francisco. The latter editions, however, mostly "forgot" to pay him his fees. 

 

 

W Harbinie do 1927 r. Niesmiełow był redaktorem naczelnym radzieckiej gazety "Dalnewostoćnaja Tribuna” (Trybuna  Dalekiego Wschodu). Do 1929 r. jego wiersze i prozę publikował sowiecki dziennik "Sibirskije ogni" (Syberyjskie światła) w Nowonikołajewsku (od 1925 r. Nowosybirsk) i stamtąd regularnie pobierał dobre opłaty.

Wiersze i opowiadania Niesmiełowa były chętnie drukowane nie tylko w Rosyjskiej Mandżurii, Sowieckiej Syberii, ale także w Paryżu, Pradze, Belgradzie, Chicago i San Francisco. Te ostatnie wydania najczęściej jednak "zapomniały" ob opłatach mu.

 

In pre-Stalinist Russia, there was even published his "Ballada o Daurskom barone" (Ballad of the Daurian Baron) in memory of Baron Ungern von Sternberg, the true author of independence of Mongolia, who was shot by the Bolsheviks.  Golenishchev-Kutuzov, an outstanding philologist of the Russian emigration in Belgrade, noted in the Parisian edition "Wozrozhdeniye" (Renaissance) that Nesmelov's war stories "are not inferior to the best pages of Remarque's sensational novel".

 

W przed-stalinowskiej Rosji nawet ukazała się  jego "Ballada o Daurskom barone" (Ballada o baronie dauriańskim) ku pamięci barona Ungerna von Sternberga, prawdziwego autora niepodległości Mongolii, zastrzelonego przez bolszewików. Goleniszczew-Kutuzow, wybitny filolog emigracji rosyjskiej w Belgradzie, zauważył w paryskim wydaniu "Wozrożdienije" (Renesans), że opowieści wojenne Niesmiełowa "nie ustępują najlepszym stronom sensacyjnej powieści przez Remarque'a".

 

Unlike his professional activities, Nesmelov's private life was not successful, and he admitted in one of his letters: "I have got children, two daughters, but they live in the USSR with their moms". One of the daughters read her father's poems only in 1988, during Perestroyka, in one the first publications after long oblivion. The text contained a lot of distortions and typos.

 

W przeciwieństwie do jego działalności zawodowej, życie prywatne Niesmiełowa nie było udane, a w jednym ze swoich listów przyznał, że "są dzieci, dwie córki, ale są w ZSRR z mamami". Jedna z córek przeczytała wiersze ojca dopiero w 1988 roku, podczas Pierestrojki, w jednej z pierwszych publikacji po długim zapomnieniu. Tekst zawierał wiele przekłamań i literówek.

 

Russian Harbin, 1930s

Rosyjski Harbin. Lata 30.XX wieku. 

 

After the closures of the newspapers with which Nesmelov collaborated in Harbin and Siberia by 1929, his income fell, and he had to become a copywriter who wrote advertising texts for all newspapers of Harbin, and "sang", in particular, all the dentists in Harbin. They paid well. His poetry from 1929 to 1945, until the very liberation of Manchuria by the Red Army was mainly published in the Harbin bourgeois newspapers "Rupor" (Mouthpiece) and "Rubezh" (Frontier).

 

Harbin in the 20-30s of the 20th century. Harbin w latach 20-30 XX wieku.

 

Po zamknięciu gazet, z którymi Niesmiełow współpracował w Harbinie i na Syberii, w 1929 roku, jego dochody spadły, i musiał zostać copywriterem, który pisał teksty reklamowe do wszystkich gazet w Harbinie, a w szczególności "opiewał" wszystkich dentystów w Harbinie. Dobrze płacili. Jego wiersze od 1929 do 1945 roku, aż do samego wyzwolenia Mandżurii przez Armię Czerwoną, były publikowane głównie w mieszczańskich gazetach Harbinu "Rupor" (Rzecznik) i "Rubież".

 

In 1931, Japan occupied Northeast China and established the Manchu Empire. This was the beginning of the end of Yellowrussia. The Russian, including Nesmelov's pupils and lady-friends, gradually began to leave for Shanghai, Paris, the USA, Australia and the USSR.

 

W 1931 Japonia zajęła północno-wschodnie Chiny i stworzyła Imperium Mandżurskie. Był to początek końca  Żołtorossji. Rosjanie, w tym uczniowie i kochanki Niesmiełowa, zaczęli stopniowo wyjeżdżać do Szanghaju, Paryża, USA, Australii i ZSRR.

 

A lady who lived in Harbin that time recalled about the period of Japanese occupation like this: "Most of us hated the Japanese - they were hated by us blindly, because they were occupiers, ignoring even what was worthy of respect in them". Nesmelov did not share these sentiments  and never sought to go abroad. Moreover, he joined the puppet, toy Russian fascist party of Konstantin Rodzayevsky. They made friends with each other on the basis of the common literary and artistic interests. In addition to Nazi symbols, this party, which united youth and artistic intelligentsia, had nothing to do with either German National Socialism or Italian fascism, with which, unlike the German Nazis, it had more similar views. That party was controlled by the Japanese who recruited its young members into their army and other structures. But in 1943 they banned it, suspecting Rodzayevsky of working for the USSR.

 

We shall gain homeland!
Zyskamy ojczyznę!

 

Mieszkanka Harbina wspominała okres okupacji japońskiej: "Większość z nas nienawidziła Japończyków – nienawidzili na ślepo, bo byli okupantami, całkowicie ignorując nawet tego, co było w nich godne szacunku". Niesmiełow  nie podzielał tych uczuć i nie dążył do wyjazdu za granicę. Ponadto wstąpił do marionetkowej, zabawkowej rosyjskiej partii faszystowskiej Konstanty Rodzajewskiego. Zaprzyjaźnił się z nim na podstawie wspólnych zainteresowań literackich i artystycznych. Oprócz symboli nazistowskich ta partia jednocząca młodzież i twórczą inteligencję nie miała nic wspólnego ani z niemieckim narodowym socjalizmem, ani z włoskim faszyzmem, z którym w przeciwieństwie do niemieckich nazistów miała bardziej podobne poglądy. Partia ta była kontrolowana przez Japończyków, rekrutujących młodych członków do swojej armii i struktur. Ale w 1943 zakazali nią, podejrzewając Rodzajewskiego o pracę dla ZSRR.

 

The tiny party was a purely local, purely Russian emigrants' phenomenon. In this party, Nesmelov was listed as "Nikolai Dozorov", and in 1936 his long poem "Georgij Semena" was signed with that pen name. It was published with a swastika on the cover. The foreword was written by Konstantin Rodzayevsky himself. Later, in 1946 he was shot in Moscow.

 

 

Mała partia była czysto lokalnym, rosyjskim emiganckim fenomenem. W tej partii Niesmiełow był wymieniony jako "Nikołaj Dozorow", a w 1936 roku jego poemat "Georgij SiemienA"  podpisany tym nazwiskiem, został opublikowanym ze swastyką na okładce. Przedmowę napisał Konstanty Rodzajewski, który został następnie rozstrzelany w Moskwie w 1946 roku. 

 

When asked about his political views  in a Japanese questionnaire Nesmelov wrote: "The fascist ones". This provokes a burst of laughter, since as "a fascist" Nesmelov never showed himself. In Harbin, some considered Nesmelov not a fascist, but a cynic, others shook their heads and said: "This is to where that the Revolution brings decent people!" And those who knew him closely like Mrs. Yu.V. Krusenstern-Peteretz insisted that "under the guise of a cynic Arseniy Nesmelov hid a romantic in himself: a romanticist  never died in him".

 

W japońskim kwestionariuszu zapytany o poglądy polityczne Niesmiełow napisał: "faszystowskie". To wywołuje śmiech, bo jako "faszysta" Niesmiełow nigdy się nie pokazał. W Harbinie niektórzy uważali Niesmiełowa nie za faszystę, ale za cynika, inni potrząsali głowami i mówili: "To jest to, do czego rewolucja sprowadza przyzwoitych ludzi!" I ci, którzy znali go blisko, na przykład pani Yu.W. Krusenstern-Peteretz, twierdzili, że "pod postacią cynika Arsienij Niesmiełow ukrył w sobie romantyka: romantyk w nim nigdy nie umarł".

 

Anna Akhmatova's husband, a white officer and poet Nikolai Gumilyov, who was shot in 1922, considered himself the same "Russian fascist". Nesmelov was never tired of admiring his poetry and his "fascist in a Russian way" views and dreamed of repeating its end. He wanted, as he used to tell his friends, to be shot by the Red for participating in an implacable struggle against them.

 

 

Mąż Anny Achmatowej, biały oficer i poeta Nikołaj Gumilow, zastrzelony w 1922 roku, też uważał się za tego samego "rosyjskiego faszystę". Niesmiełow bez końca podziwiał jego poezję i "faszystowskie po rosyjsku" poglądy i marzył o powtórzeniu jego końca, chciał, jak niejednokrotnie powtarzał swoim przyjaciołom, zostać zastrzelonym przez Czerwonych za udział w nieubłaganej walce z nimi.

 

And there were not just empty words. In 1941 the poet volunteered for an evening political training courses at the local Japanese intelligence school. After graduating from the courses, he was officially admitted to the 4th Department at the Headquarters of the Japanese Military Mission, in charge of the preparation and transfer of agents to the territory of the Soviet Union. Under the name of "Drozdov" Nesmelov also worked at the Harbin school of propagandists and agitators, where he was giving the lecture course on"The Literary and Artistic Agitation", which he himself had developed and  proposed to the Japanese.

 

I to nie były puste słowa. W 1941 roku poeta zgłosił się na ochotnika na wieczorne szkolenie polityczne w japońskiej szkole wywiadu. Po ukończeniu kursów został oficjalnie przyjęty do 4-go Oddziału  Sztabu Głównej Misji Wojskowej Japonii, odpowiedzialnego za przygotowanie i przerzut agentów na terytorium Związku Radzieckiego. Pod pseudonimem "Drozdow" Niesmiełow pracował także w Harbińskiej szkole propagandystów i agitatorów, prowadziłem dla  kadetów  wykłady pod tityłem "Agitacja literacka i artystyczna", który sam opracował i zaproponował Japończykom.

 

Konstantin Simonov

 

The former cadets recalled how he had taught them a course of the Soviet literature in 1943. Registered as an employee of the Imperial Japanese Military Mission, he had a free access to the Soviet press and book novelties.
They asked, "Who is the most outstanding Soviet poet?" He replied: "Of course, Konstantin Simonov, Samuïl Marshak."
"What about Mayakovsky, Yesenin?"
-Mayakovsky is a great poet, I say this sincerely, although he did not love me. And Yesenin is a Soviet poet just like me".
Nesmelov's words contained irony, neither Yesenin nor he were the Soviet poets, and they paid off for it, Marshak was not a significant figure. Nesmelov considered  Soviet poetry to be mostly the fake one.  Simonov, like Nesmelov, a nobleman, his real name was Obolensky, judging by his literary works belonged to the same "military" current of Russian poetry, as  pre-revolutionary poets Gumilyov, Nesmelov, Soviet poets Lugovskoy, Tikhonov, Pavel Kogan. They were all Russian literary grandchildren of the British Imperial poet and writer Rudyard Kipling.

 

Rudyard Kipling 

 

Były kadeci wspominali, jak w 1943 r. udzielił lekcji literatury sowieckiej. Zarejestrowany jako pracownik Cesarskiej Misji Wojskowej Japonii, miał dostęp do sowieckich nowości prasowych i książkowych. Pytaliśmy:
"Kto jest najwybitniejszym sowieckim poetą?" . Odpowiedział: "Oczywiście Konstantin Simonov, Samujił  Marszak".
-A Majakowski, Jesienin?
-Majakowski jest wielkim poetą, mówię to szczerze, chociaż mnie nie kochał. A Jesienin jest sowieckim poetą, tak jak ja.
Słowa Niesmiełowa zawierały ironię, ani Jesienin, ani on nie byli sowieckimi poetami, za co się opłacili, Marszak nie był zbyt dużą postaci. Ogólnie rzecz biorąc, Niesmiełow uważał poezję radziecką za w większości fikcję. Simonow, podobnie jak Niesmiełow, szlachcic, jego prawdziwe nazwisko brzmiało Oboleński, ze względu na jego utwory należał do tego samego "wojskowiego" kierunku poezji rosyjskiej, jak przedrewolucyjni poeci Gumilow, Niesmiełow,  sowieccy poeci Ługowskoj, Tichonow, Paweł Kogan, i tp. W końcu wszyscy byli rosyjskimi literackimi "wnukami" brytyjskiego imperialnego poety i pisarza Rudyarda Kiplinga.

 

In May 1944, as an initiative and Japanophile employee, Nesmelov was transferred to the leading 6th Department at the Headquarters of the Japanese Military Mission,  where he served till the very liberation of Harbin by the Soviet army. The Japanese project of the Manchurian Empire came to its end as a result of the Soviet Blitzkrieg and an unexpected air landing. The Soviet paratroopers descended from the sky and effectively took Harbin under control. The struggle between Imperial Japan and Imperial Russia for domination in Manchuria, which went with varying success, in the first half of the 20th century finished in a draw, or if to put it more precisely, in favor of China. North-East China was liberated by the Red army from both the Japanese and the Russian at once. Thus, Harbin ceased to exist as a Russian city.

 

August 1945. The Battle of Manchuria World War II

The Red Army destroys Manchukuo and liberates North East China from the Japanese rule. Sierpień 1945. Bitwa o Mandżurię II wojna światowa
Armia Czerwona niszczy Mandżukuo i wyzwala północno-wschodnie Chiny spod panowania Japonii.

 

W maju 1944 r. Niesmiełow jak inicjatywny i japonofilski pracownik  został przeniesiony do naczelnego 6-go Oddziału Sztabu Głównej Misji Wojskowej Japonii, gdzie służył do samego wyzwolenia Harbinu przez wojska sowieckie. Japoński projekt Imperium Mandżurskiego przestał istnieć w wyniku sowieckiego blitzkriegu i niespodziewanego desantu lotniczego. Sowieccy spadochroniarze zstąpili z nieba i skutecznie opanowali Harbin. Walka między Cesarską Japonią a Cesarską Rosją o dominację w Mandżurii, która przebiegała ze zmiennym powodzeniem,
w pierwszej połowie XX wieku zakończyła się remisem, a dokładniej na korzyść Chin. Północno-Wschodnie Chiny zostały wyzwolone przez Armię Czerwoną zarówno od Japończyków, jak i
Rosjanin od razu. W ten sposób Harbin przestał istnieć jako miasto rosyjskie.

 

Nesmelov was placed on the wanted list, issued by the Khabarovsk Office of the People's Commissariat of the State Security. Its text, in particular, reads:
"Mitropolskiy Arseniy Ivanovich. Born in 1889. Russian. The former officer of the White Army. Emigrant from 1924.
...
Personal details: medium height, baggy figure with a small abdomen, light brown graying hair combed with a parting on the right side, blue eyes, wrinkled face, wears glasses. Lives in Harbin ... ".

 

Z obwieszczenia o poszukiwaniu Niesmiełowa, wystawionego przez Biuro Komisariatu Ludowego Bezpieczeństwa Państwowego w Chabarowsku:
"Mitropolski Arsienij Iwanowicz. Urodzony w 1889 r. Rosjanin. Były oficer Białej Armii. Emigrant od 1924 r.
...
Dane osobowe: średni wzrost, luźna sylwetka z małym brzuchem, jasnobrązowe, siwiejące włosy zaczesane z przedziałkiem po prawej stronie, niebieskie oczy, pomarszczona twarz, nosi okulary. Mieszka w Harbinie ... ."

 

Harbin poets (from left to right): V.K. Obukhov, M.A. Schmeisser, N. Ilnek, A.I. Nesmelov, A. Andreyeva, A.A. Achair. 1930s. Poeci Harbina (od lewej do prawej): W.K. Obuchow, M.A. Schmeisser, N. Ilnek, A.I. Niesmiełow, A. Andriejewa, A.A. Aciajir. Lata 30. XX wieku.

 

The poet, among 127 other figures of Russian émigré culture, was arrested by the military counterintelligence service of the USSR "SMERSH" in Harbin in August 1945. Nesmelov did not hide and conceal himself. When they came for him to his Harbin flat, he handed over his personal weapon with the words: "To a Soviet officer from a Russian officer". Then he calmly drank a glass of vodka and handed in the Soviet officer his note: "Please shoot me out at dawn". The Soviet officer chuckled ironically, bowed gracefully and replied in the same old-fashioned manner: "I do not promise my lordly gentleman his being shot at dawn, but I will definitely report on this desire of my lordly gentleman". Thus, the present and the past of Russia met again, but they could not understand each other that time either. They didn't speak the same language.

 

Poeta, wśród 127 postaci kultury rosyjskiej emigracji, został aresztowany przez wojskową służbę kontrwywiadu ZSRR "SMIERSZ” w Harbinie w sierpniu 1945 r. Niesmiełow nie ukrywał się. Kiedy przyszli po niego do jego mieszkania w Harbinie, zdał swoją osobistą broń ze słowami: "Do oficera sowieckiego od oficera rosyjskiego". Potem spokojnie wypił kieliszek wódki i wręczył mu notatkę: "Proszę zastrzelić mnie o świecie". Sowiecki oficer zachichotał ironicznie i z pięknym ukłonem równie nieaktualne odpowiedział: "Nie obiecuję, że jaśnie wielmożny pan  zostanie rozstrzelany z pierwszym świtem, ale na pewno zdam raport o  pragnieniu jaśniego pana".
Tak więc teraźniejszość i przeszłość Rosji spotkały się ponownie, ale i tym razem też nie mogły się zrozumieć. Nie znalazli wspólnego języka.

 

The National Archive of the Khabarovsk Region contains a personal file #143 of Arseniy Ivanovich Nesmelov (Mitropolskiy) with his personal card, started by the Japanese Main Bureau for Russian Emigrants in Manchuria. (Interestingly, Nesmelov filled in his personal card a false date of birth, 1892 rather than 1889). 

But what immediately strikes researchers consulting the poet's case is that it contains just six pages, though the list of the sequentially numbered pages remaining on the last page makes it possible to assert that the file of his case consisted of a maximum of 115-117 pages.

 

 

Archiwum Państwowe Kraju Chabarowskiego zawiera sprawą osobistą #143 Niesmiełowa (Mitropolskiego) Arsienija Iwanowicza  wraz z jego kartą, poświadczoną przez japońskie Główne biuro ds. emigrantów rosyjskich w Mandżurii. (Co ciekawe, Niesmiełow wypełnił swoją osobistą kartę fałszywą datą urodzenia, 1892 zamiast 1889 r.). 

Ale to, co od razu rzuca się w oczy badaczy zwracających się do sprawy poety, to fakt, że zawiera ona tylko sześć stron, chociaż lista kolejno ponumerowanych stron pozostałych na ostatniej stronie sugeruje, że sprawa składała się maksymalnie z 115-117 stron.

 

Apparently, Nesmelov's  case was divided at some point of investigation. He disappeared for one ministry while the other requested his papers, for example, for  preparation of the trial of the Russian fascist party in Harbin. Probably, Nesmelov would have had to appear before a court in Moscow, and in that case his dream would have come true: he would have finally been shot out by those with whom he had fought all his life. But the fate decreed otherwise. Man proposes and God disposes.

 

Najwyraźniej na pewnym etapie śledztwa sprawa Niesmiełowa została podzielona. Zniknął dla jednego ministerstwa, podczas gdy inne zażądało jego dokumentów, na przykład w celu przygotowania procesu przeciwko rosyjskiej partii faszystowskiej w Harbinie. Prawdopodobnie Niesmiełow musiałby stawić się przed sądem w Moskwie, i w takim razie spełniłoby się jego marzenie: zostałby w końcu zastrzelony przez tych, z którymi walczył przez całe życie. Ale los postanowił inaczej. Człowiek proponuje, ale Bóg rozporządza.

 

A little-known Far Eastern writer Vasily Efimenko, involved in the arrest of Nesmelov and his deportation to the USSR, post facto recalled the poet as follows: "He was a completely goner, alcoholic, he was said to have been published by the White Guards, by the Nazis... Well, he would have been given, like everyone from Harbin, ten years in the GULAG, no more ... He'll be never rehabilitated  - he wasn't on trial, he had died before that, in November, or something like that in 1945... ".

 

Mało znany dalekowschodni pisarz Wasilij Jefimienko, który był zaangażowany w zatrzymanie Niesmiełowa i jego deportację do ZSRR, post factum tak wspominał poetę: "Był człowiekiem skończonym, pijakiem, opublikowanym przez Białą Gwardię, Nazistów… No cóż, dostałby, jak wszyscy inni z Harbinu, dziesięć lat w Gułagu, nigdy więcej… Nigdy nie będzie być zrehabilitowanym - nie był sądzony, zmarł wcześniej, w listopadzie czy jakoś tak, 1945 roku...”.

 

In 1974 Innokenty Pasynkov, a man with the Harbin past, who spent 10 years as a prisoner of the GULAG and later became a doctor in the USSR  wrote: "Now I am going to tell you everything that I have preserved in my memory about the last days of Arseniy Nesmelov. It happened in those ominous days of September 1945 in   Grodekovo settlement on the border, where we were in the same prison cell with him. All of us had got a tragicomic appearance, including Arseniy Ivanovich, well, let alone our morale. I remember how he entertained us all, especially before sleep, with his rich memories, humour, anecdotes, and sometimes I had even to hear laughter and to witness a general excitement, although in some way it was like a feast during the plague. How it happened, I don't exactly remember now, but he suddenly lost consciousness (most likely, it happened at night - I can now assume this as a doctor) - probably due to hypertension or deep sclerosis, and most likely due to both. His eyes were closed, there were moaning and a sound reminding of mooing; he made involuntary movements with his hand (I don't remember - to the right or to the left), the hand was moving from the abdomen to the temple, from this we can conclude that as a result of the hemorrhage a blood clot which formed in the brain pressed on a certain part of the hemisphere, activating the motor center on the  opposite side, and, thus, the hand was made to involuntarily move (an intersection of nerves in the pyramids). He had remained in this state for a long time, and all our desperate attempts to draw the attention of the guards to his state, to call a doctor led to nothing, except for their empty promises. We knocked on the door a lot, shouted from the cell, but all was in vain. I don't remember now for how long he had been suffering, but he gradually calmed down and died. It  all  happened on the cement floor (there were no bunks). And only when this happened, the guards sounded the alarm and almost accused us - sort of, why were you all indifferent... ".

 

W 1974 r. Innokenty Pasynkow, człowiek z  przeszłością Harbina, który odsiedział 10 lat w Gułagu, a następnie został lekarzem w ZSRR, napisał: "Teraz powiem ci wszystko, co zachowałem w pamięci o ostatnich dniach Arsienija Niesmiełowa. Stało się to w tych złowrogich dniach września 1945 roku we wsi Grodekowo na granicy, gdzie on i ja siedzieliśmy w tej samej celi. Wszyscy byliśmy tragikomiczne na wygląd, łącznie z Arsienijem Iwanowiczem, no nie wspominając nasz nastrój. Pamiętam, jak zabawiał nas wszystkich, szczególnie przed snem,  bogatymi wspomnieniami, humorem, anegdotami, a czasem nawet musiałem usłyszeć śmiech i być świadkiem ogólnego ożywienia, choć w pewien sposób wyglądało to jak uczta podczas zarazy.
Nie pamiętam dokładnie, jak to się stało, ale nagle stracił przytomność (najprawdopodobniej stało się to w nocy - teraz mogę to założyć jako lekarz) - prawdopodobnie z powodu nadciśnienia lub stwardnienia głębokiego, ale najprawdopodobniej z powodu obu. Oczy miał zamknięte, jęknął i wydawał z siebie coś w rodzaju "muu"; byli też mimowolne ruchy ręki (nie pamiętam - w prawo lub w lewo), ręka przesunęła się z brzucha do skroni, z tego można wywnioskować, że w wyniku krwotoku w mózgu powstał skrzep krwi, który naciskał na pewną część półkuli, aktywując ośrodek motoryczny po stronie przeciwnej, a tym samym zmuszając ramienia do mimowolnego ruchu (skrzyżowanie nerwów w piramidach). Pozostał w tym stanie przez długi czas, a wszystkie nasze desperackie próby zwrócenia uwagi strażników na jego stan, wezwania lekarza nie doprowadziły do niczego poza pustymi obietnicami. Dużo pukaliśmy do drzwi, krzyczeliśmy z celi, ale to wszystko na próżno. Nie pamiętam, jak długo cierpiał, ale stopniowo uspokoił się i umarł. Wszystko działo się na betonowej podłodze (nie było łóżek). I dopiero wtedy, gdy to się stało, strażnicy wszczęli alarm i prawie oskarżyli nas - jak, dlaczego wszyscy byliście obojętnie...".

 

To the formal inquiry of the American literary critic Ms. Li Meng,  Chicago, February 24, 1998, the Moscow Prosecutor's Office responded that "Arseniy Ivanovich Mitropolsky, Russian, born in Moscow in 1889, had been arrested under suspicion of the counter-revolutionary activities. ...
In connection with his death, the SMERSH counterintelligence department of the Far Eastern Military District closed his criminal case. Not rehabilitated".

 

W odpowiedzi na oficjalne pytanie od 24 lutego 1998 r. przez amerykańskiego krytyka literackiego pani Li Meng z Chicago Lokalna  Prokuratura Moskwy odpowiedziła, że Arsienij Iwanowicz Mitropolski, Rosjanin, urodzony w Moskwie w 1889 r., został aresztowany pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej. ... 

W związku z jego śmiercią Zarząd Kontrwywiadu SMIERSZ Daleko-wschodniego Okręgu Wojskowego zamknął jego sprawę karną. Nie zrehabilitowany".

 

Has Nesmelov been rehabilitated to date? It is not clear. In his documentary on Russian Harbin, a famous Russian film director Nikita Mikhalkov claims that poet was rehabilitated. But he could have confused Arseniy with his namesake Viktor Nesmelov, a theologian rehabilitated as a victim of the political repressions in 1990.
Formally and legally, Nesmelov was not a victim of the political repressions. Firstly, he was not found guilty, since he had died before the trial. Secondly, he really was engaged in the counter-revolutionary activities till the very end of his life, and there were component elements of the crime in his activities in accordance with the then Soviet legislation.
Whether he is rehabilitated or not is not so important. The main thing is that even the Soviet law enforcement agencies did not intend to accuse him as a collaborationist, a traitor to the motherland under the extremely shameful article in Russia, since he was not a citizen of the USSR, but, in fact, was more of a subject of Imperial Japan. The poet himself would not have needed rehabilitation, in principle, either; he would have most likely rejected it. Modern and future readers also, in principle, do not care about this, as the epoch he lived in has sunk into oblivion for them. There had remained only his poetry and prose. 

 

 

The Cross of St. George, a symbol of military valour, and the Browning of the Civil War were forgotten among the children's toys of the congemporary everyday life.

 

The noticeably aged members of the
emigrant Sergei Zharov Donsky Cossack Russian Choir perform the most well-known informal hymn of the White Army and a famous jocular song of the pre-Revolutionary Russian Cadets in Germany after the WW2. Wyraźnie postarzałe się członkowie rosyjskiego chóru emigracyjnego Kozaków Dońskich Siergieja Żarowa wykonują najsłynniejszy nieformalny hymn Białej Armii i słynną żartobliwą piosenkę junkrów, kadetów przedrewolucyjnej  Rosji w Niemczech po II wojnie światowej.

 

Czy Niesmiełow został zrehabilitowany do dnia dzisiejszego? To nie jest jasne. W swoim dokumencie o rosyjskim Harbinie słynny rosyjski reżyser Nikita Michałkow twierdzi, że poeta został zrehabilitowany. Ale mógł pomylić Arsienija ze jego imiennikiem Wiktorem Niesmiełowem, teologiem, zrehabilitowanym jako ofiara represji politycznych w 1990 roku.
Formalnie i prawnie Niesmiełow nie był ofiarą represji politycznych. Po pierwsze, nie został uznany za winnego, ponieważ zmarł przed procesem. Po drugie, rzeczywiście do końca życia angażował się w działalność kontrrewolucyjną, stanowiąca przestępstwo według sowieckiej ustawy karnej obowiązującej w czasie jego popełnienia.
To, czy został  zrehabilitowany, czy nie, nie jest tak ważne. Najważniejsze, że nawet sowieckie organy ścigania nie zamierzały oskarżać go pod wyjątkowo haniebnym artykułem o kolaborację, о
zdradę ojczyzny, ponieważ nie był obywatelem ZSRR, ale w rzeczywistości był bardziej poddanym  cesarskiej Japonii. Sam poeta też w zasadzie nie potrzebowałby rehabilitacji; najprawdopodobniej by nią odrzucił. Również współcześni i przyszli czytelnicy w zasadzie nie przejmują się tym, gdyż epoka, w której żył, odeszła dla nich w zapomnienie. Pozostała tylko jego poezja i proza. 

 

 

Krzyż św. Jerzego, symbol męstwa wojskowego, i Browning z wojny domowej zostały zapomniane wśród dziecięcych zabawek współczesnego życia codziennego.

 

Gleb Struwe

 

After 1945, interest in Nesmelov faded away in the Russian diaspora. The aged Gleb Struwe in 1956 repeated that Nesmelov was "close to the Soviet poets" and by these words sentenced him to oblivion again. But in the 80s. the poet, as he predicted in his poem "Moyim Sudiyam" (To My Judges) began to come again to the Russia readers abroad. In the USSR, philologists began to timidly remember about him in the 60s. His poems were included in the "Anthology of Poetry of the Far East" (1967), which caused a scandal. Poets Leonid Martynov and Sergei Markov also mentioned him in their publications.

Perestroika opened many new unknown foreign names for the Russian readers, but Nesmelov had been unlucky for a long time, due to the great scattering of his poetry and short stories in various publications in the world. A collection of his poems was released in Moscow in 1990.

 

 

After the restoration of capitalism, Nesmelov's works began to appear regularly in anthologies of the pre-revolutionary and emigre poetry in Russia.

But for the first time Nesmelov's work have  been most fully presented in a 2-volume collected works,
published in 2006 in Vladivostok by the publishing house "Rubezh".

 

 

The publication of these books became possible thanks to the colossal work of a group of philologists and literary critics headed by Evgeniy Vitkovskiy. These are Alexandre Kolesov, the founder and director of the publishing house, Vladislav Rezvyi and Li Meng, a literary critic from the United States.

These books were followed by a three-volume edition of works by the poet and writer "Arseniy Nesmelov. In the art world of Harbin writers", published in Blagoveshchensk, the Amur region, in 2015 by the Amur State University. 

 

 

Po 1945 r. zainteresowanie Niesmiełowem w rosyjskiej diasporze osłabło. Sędziwy Gleb Struwe w 1956 r. powtórzył, że Niesmiełow był "bliski sowieckich poetów" i tymi słowami ponownie skazał go na zapomnienie. Ale w latach 80-tych. poeta, jak przewidział w swoim wierszu "Mojim Sudijam” (Do moich sędziów), zaczął ponownie przyjeżdżać do rosyjskich czytelników za granicą. W ZSRR i Rosji filolodzy zaczęli nieśmiało o nim pamiętać w latach 60-tych. Jego wiersze znalazły się w" Antologii poezji Dalekiego Wschodu" (1967), co wywołało skandal. Poeci Leonid Martynow i Siergiej Markow również wspominali o nim w swoich publikacjach.

Pierestrojka otworzyła rosyjskim czytelnikom nowe zagraniczne nazwiska, ale Nesmelov od dawna miał pecha z powodu wielkiego rozproszenia jego poezji i opowiadań w różnych publikacjach na świecie. Zbiór jego wierszy został wydany w Moskwie w 1990 roku.

 

 

Po przywróceniu kapitalizmu utwory Nesmelova zaczęły regularnie pojawiać się w antologiach poezji przedrewolucyjnej i emigracyjnej w Rosji.

Ale pora perwszy twórczość Nesmelova najpełniej została zaprezentowana w dwutomowych utworach zebranych, wydanych w 2006 roku we Władywostoku przez wydawnictwo "Rubież".

 

 

Wydanie stało się możliwe dzięki kolosalnej pracy grupy filologów i krytyków literackich na czele z Jewgienijem Witkowskim. Są to Alexandr Kolesow, założyciel i dyrektor wydawnictwa, Władisław Rezvyj i Li Meng, krytyk literacki ze Stanów Zjednoczonych.

 

 

Po tych książkach ukazała się trzytomowa edycja dzieł poety i pisarza "Arsienij Niesmiełow. W świecie sztuki pisarzy w Harbinie"  opublikowana w Błagowieszczeńsku w Amurskim regionie w 2015 roku przez Amurski Uniwersytet Państwowy.

 

THE END KONIEC

 

 

Edytowane 9 Listopada 2021 przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)

[Andrew Alexandre Owie]

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

"Сoffers"  ("walizki", "ciemodany") large-, heavy-caliber projectiles of the howitzer artillery (World War I slang). wielkokalibrowe pociski artylerii haubicznej. (Slang I wojny światowej). 

 

 

[Andrew Alexandre Owie]

THE CASE IS CLOSED, FORGET IT, OR  AT HOME AMONG STRANGERS

SPRAWA ZAMKNIĘTA, ZAPOMNIJCIE, CZYLI  SWOJE WŚRÓD OBCYCH, OBCY WŚRÓD SWOICH

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Sergei Alekseyevich Zharov (1897-1985) - choirmaster. The former White Army officer. In 1921 he emigrated from Russia to Germany, where he organized a choir, which in 1923 began to tour actively around the world, especially in Europe and the USA. The choir was highly appreciated by Sergei Rachmaninov and Feodor Chaliapin.

 

 

Siergiej Aleksiejewicz Żarow (1897-1985) - chórmistrz. Były oficer Białej Armii. W 1921 wyemigrował z Rosji do Niemiec, gdzie zorganizował chór, który od 1923 zaczął aktywnie koncertować po świecie, zwłaszcza w Europie i USA. Chór został wysoko oceniony przez Siergieja Rachmaninowa i Fiodora Szalapina. 

 

 

Nikolai Vladimirovich Timofeyev-Ressovsky (1899-1981), nobleman, Red Army cavalryman in time of the Revolution and Civil war, biologist, Soviet geneticist, founding father of the Center for Genetic and Radiological Research in the suburbs of Berlin, Buch, from 1925 to 1945; the GULAG prisoner,  one of the Soviet A-bomb project's principal participants, world-class scientist who hadn't been politically rehabilitated during his lifetime.

 

 

Nikołaj Władimirowicz  Timofiejew-Riessowski (1899-1981), szlachcic, kawalerzysta Armii Czerwonej z czasem rewolucja i wojna domowa, biolog, sowiecki genetyk, ojciec założyciel Centrum Badań Genetycznych i Radiologicznych na przedmieście Berlina, w Buchie, w latach 1925-1945; więzień GUŁAGu, jeden z głównych uczestników projektu bomby atomowej w ZSRR, światowej klasy naukowiec, który za życia nie był rehabilitowany politycznie.

 

Timofeev-Ressovsky:
"Just as in all my laboratory coteries, I paid attention not only to the professional interests [of my subordinates]. All the people who were involved in our Buch Saturdays usually had some artistic interests: either they were fond of music, or painting, or literature, or poetry. Almost all of us "suffered" from some philosophical interests. Sometimes on Saturday afternoons we gathered at Seryozha Zharov. The Don Cossack Russian Choir of Sergei Zharov was a wonderful choir. Generally, it was the best choir. For some reason, our choir singing has almost completely died out. Well, the other day I listened to that very Alexandrov choir again. That's just disgusting! With some kind of the Russian accordion accompaniment, without a single octave. In general, the choral technique has completely disappeared somewhere. There are two hundred and fifty people, as much volume as you like, but no sonority. God knows what! Zharov's choir had got just thirty men. But that choir was absolutely amazing! The people were all educated, intelligent, all the Don Cossacks.

 

 

Zharov was one of the few who could arrange  everything and anything, in folkloric scales, not only in Major or Minor, in many old musical keys, he knew the voices, knew the canons. Russian songs, Cossack folklore, soldiers songs, church chants and then all sorts of that stuff - romance songs in a choral arrangement. For example, "Ochy chorniye" ("Those Black Eyes")... How wonderfully they, mischievous devils, sang that romance song - just awesome!

 

 

Timofiejew-Riessowski:
"Podobnie jak we wszystkich moich kółkach laboratoryjnych zwracałem uwagę nie tylko na szczególne, professionalne zainteresowania [moich pracowników naukowych].
Wszyscy, których pociągały nasze soboty w Buchie, zwykle mieli jakieś zainteresowania artystyczne: albo lubili muzykę lub malarstwo, albo literaturę, albo poezję. Prawie wszyscy "chorowali" na pewnych zainteresowaniach filozoficznych. Czasami spotykaliśmy się w sobotnie popołudnie u Sieriożi Żarowa. Doński chór rosyjski kozacki Siergieja Żarowa był wspaniałym chórem. To był ogólnie najlepszym chórem.

 

 

Z jakiegoś powodu nasz śpiew chóralny prawie całkowicie wymarł. Oto pewnego dnia znowu słuchałem tego chóru Aleksandrowa. To po prostu ohydne! Z jakimś akompaniamentem bajanowym, ani jednej oktawy. Ogólnie technika chóralna gdzieś zniknęła. Jest dwieście pięćdziesiąt osób tak głośnych jak ty chcesz, ale nie ma dźwięczności. Bóg wie co jeszcze! Chór  Żarowa to trzydziestu mężczyzn. A chór jest absolutnie niesamowity!

 

 

Wszyscy jego ludzie byli wykształceni, inteligentni, wszyscy Kozacy dońscy. Żarow był jednym z niewielu, którzy mógł  zaaranżować cokolwiek, w progach, a nie tylko w dur czy moll, w starodawnych progach, znał głosy, znał kanony. Pieśni rosyjskie, kozackie, żołnierskie, kościelne, a potem wszelkiego rodzaju mowa-trawa - romanse w układzie chóralnym. Oto "Oci ciornyje" (Czarne Oczy)... jak oni, diabły, śpiewali te "Czarne Oczy" - to super!

 

 

They spent just three months a year in Berlin and Germany. And during remaining eight to nine months they toured around the world, not excluding New Zealand. So, they had their own Saturday colloquia. Sometimes one of them, or Zharov himself, made some musical or choral "reports". Then there also were all sorts of Russian people, musicians. When passing through Berlin, Rachmaninov, Stravinsky, Grechaninov always visited Seryozha Zharov and made reports with illustrations.
I still remember Rudolf Vasilyevich Engel, there was such a musicologist, he made three reports, three Saturdays in a row, on the Russian bell ringing and casting of the bells.

 

 

Then there also were writers: Ivan Bunin, Boris Zaitsev, Kuprin. Sometimes someone arrived from Soviet Russia by accident, though their visits from there stopped completely in 1930. But before 1930, we had been visited by operatic singers Derzhinskaya, Petrov, a wonderful bass, Bogdanovich, Yershov, a famous dramatic tenor. He sang the air of Grishka Kuterma absolutely brilliantly. "Kitezh" was staged in Paris, and the singers all drove to Paris through Berlin. Derzhinskaya sang  the role of Fevronia the Maiden, and Yershov the role of Kuterma. Lots of interesting people.

 

"A Moscow backyard". By Igor' Grabar'. "Moskiewskie podwórko". Przez Igoria Grabaria.

 

There I made my first report on population genetics, on the induction of mutations, and on how we helped artist Grabar' restore church frescoes in Vladimir during the Revolutionary years. In the 1918, as far as I remember, or in the 1919, in-between some military adventures, we cleared images of the trumpeting angels in the Dmitrievsky Cathedral in Vladimir [12 c.]

 

 

In a word, Seryozha Zharov also had a very interesting colloquia, but along a completely different line. But since the Zharovs and I were friends, sometimes we would "drag" someone from those colloquia to Buch, and sometimes one of us would "bawl " something at their colloquim.

 

Pędzali łącznie trzy miesiące w roku w Berlinie i Niemczech. A pozostałe osiem do dziewięciu miesięcy spędzali w reszcie świata, w tym w Nowej Zelandii. Mieli więc swoje własne sobotnie konferencji. Czasami jeden z nich lub sam Żarov sporządzał jakieś muzyczne lub chóralne "raport". Potem byli przeróżni Rosjanie przejeżdżający przez Berlin, muzycy: Rachmaninow, Strawiński, Greczaninow. Będąc w Berlinie oni zawsze odwiedzali Seriożę Żarowa i robili wykłady z ilustracjami. Taki muzykolog Rudolf Wasiljewicz Engel, do dziś go pamiętam, sporządził trzy wykłady, trzy soboty z rzędu, na temat bicia dzwonów rosyjskich i produkcji dzwonów.

 

 

Potem pisarze: Iwan Bunin, Borys Zajcew. Kuprin, moim zdaniem, też przyjechał kiedyś do Berlina. Czasami przypadkiem pojawiał się ktoś z Rosji Sowieckiej, ale to ustało całkowicie po 1930 r. A przed 1930 r. Derżyńska była, moim zdaniem, z Pietrowem, wspaniałym basem, Bogdanowicz, Jerszow, słynny dramatyczny tenor.

Arię Griszki Kutiermy zaśpiewał absolutnie genialnie. Kiedy opera "Kiteż" została wystawiona w Paryżu,  wszyscy jechali do Paryża przez Berlin.  Derżyńska śpiewała dziewicę Fevronię, a Jerszow - Kutiermu. Mnóstwo ciekawych ludzi.

Tam zrobiłem mój pierwszy wykład  na temat genetyki populacyjnej, wywoływania mutacji i tego, jak pomogliśmy Grabarowi przywrócić freski we Włodzimierzu podczas rewolucyjnych lat.

 

"Self-portait". By Igor' Grabar'. 

"Autoportret". Przez Igoria Grabaria. 

 

Moim zdaniem w 1918 lub w 1919, między niektórymi militarnymi przygodami, czyściliśmy freski trąbieniących aniołów w Katedrze Dmitriewskim we Włodzimierzu, [XII w.]

 

 

Jednym słowem, Serioża Żarow również miał bardzo ciekawe konferencji, ale w zupełnie innym tonie. Ale ponieważ byliśmy z Żarowem przyjaciółmi, to czasem kogoś z tych konferencji wyciągaliśmy do Bucha, a czasem ktoś z nas  "zdzierał  gardło" u nich, tam.

 

 

Edytowane 9 Listopada 2021 przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)

[Andrew Alexandre Owie]

FOR WHOM THE BELL TOLLS
KOMU BIJE DZWON

 

Episode "The Bell. 1423" from Andrei Tarkovsky's "Andrei Rublyov", 1966
"Dzwon. 1423". Odcinek z "Andrieja Rublowa" przez Andrieja Tarkowskiego, 1966 r. 

 

Ambassador: Only devil knows what will come out of this farce. What do you think? In my opinion, nothing will come out of it.
Interpreter: I beg your pardon, Your Excellency, but I would say that you are ahead of events.
Ambassador: What are you talking about? Just look at these ragamuffins, these shaky scaffolding. For the love of Mother of God, I swear that this bell will not make a sound.
Interpreter: Your Excellency, let us be patient. It seems to me that you underestimate the desperate situation of the people who created this bell.
Ambassador: I'm sorry, but I wouldn’t venture to call that thing a bell.
Interpreter: Nevertheless, Your Excellency, they perfectly understand that if this thing does not ring, the Grand Duke will order to cut off their heads.
Ambassador: This beardless boy looks preoccupied with this circumstance. Don't you think?
Interpreter: Have you heard, Your Excellency, that the Grand Duke beheaded his brother.
Ambassador: It seems they were twins? What an amazing girl, do you see? Oh my God!

 

Ambasador: Tylko diabeł wie, co wyjdzie z tego bałaganu. Co myślisz? Moim zdaniem nic z tego nie wyjdzie.
Tłumacz: Proszę o wybaczenie, Wasza Ekscelencjo, ale powiedziałbym, że wyprzedzacie wydarzenia.
Ambasador: O czym ty mówisz? Tylko spójrz na tych oberwańców, te chwiejne rusztowanie. Z miłości do Matki Bożej przysięgam, że ten dzwon nie zabrzmi.
Tłumacz: Wasza Ekscelencjo, bądźmy cierpliwi. Wydaje mi się, że nie doceniasz rozpaczliwej sytuacji ludzi, którzy stworzyli ten dzwon.
Ambasador: Przepraszam, ale nie odważyłbym się nazwać tego dzwonem.
Tłumacz: Niemniej jednak, Wasza Ekscelencjo, doskonale rozumieją, że jeśli to nie zadzwoni, Wielki Książę każe odciąć im głowy.
Ambasador: Ten bezbrody chłopiec wygląda na zaabsorbowanego tą sytuacją. Nie sądzisz?
Tłumacz: Czy słyszałeś, Wasza Ekscelencjo, że Wielki Książę ściął głowę swojemu bratu.
Ambasador: Wygląda na to, że byli bliźniakami? Jaka niesamowita dziewczyna, widzisz? O mój Boże!

 

 

Edytowane 9 Listopada 2021 przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)